‌ ‌ ✍️ حمام برای او تنها نقطۀ امنِ خانه است. برهنه است و برهنه فکر می‌کند. جایی که مجبور نیست لبخند بزند، سر تکان دهد و دوباره لبخند بزند. هیچ استحاله‌ای آنجا نیست. هیچ نقابی. تمامِ اشک‌ها و لبخندهایش به حمام ختم می‌شوند. تنها در حمام است که از پسِ تماشای خودش برمی‌آید. در حمام بود که توانست یک سوگواریِ درخور برای "میم" برگزار کند. در آنجا بود که فهمید نه‌ تنها «می‌شود» بدونِ او، بلکه «باید» بدونِ او زندگی کرد. حمام برای او محلِ شستشو نیست. صومعه است. می‌شود نِشست و هیچ کار نکرد. زمان تغییر کاربری می‌دهد، لخت می‌شود و می‌ایستد، و می‌شود از فقدانش استفاده کرد: فرصتی برای نشستن و زل زدن به حفره‌ی خالیِ روح در اعماقِ آینه‌ای بخارگرفته.

اگزیستانسیالیسم یعنی کسی نمی تواند جای تو حمام کند...

📕 #در_خواب_مسئولیت_آغاز_می‌شود
👤 #دلمور_شوارتز


@Existentialistt

...
«ترجیح می‌دهم خودم بمانم و کارهایم نابود شوند، نه اینکه خودم بروم و کارهایم بمانند.» کیارستمی طفره نرفت و به سادگی یک غزل، پاسخ صادقانه‌ای به اضطراب مرگ داد، بی‌آنکه بخواهد روشنفکرمعابانه پاسخی کلیشه‌ای بدهد؛ این رویارویی صادقانه با مرگ دلپذیرتر از آن است که برای به‌جا گذاشتن اثری از خود، خویشتن را قربانی کنی؛ اگر خودت برای خودت کافی باشی و اگر کاری که انجام می‌دهی از روی وظیفه یا جعل معنا نباشد، آنگاه می‌توانی بگویی که ابتدا به وجود خودت و بودن خودت در دنیا اصالت داده‌ای و سپس اهدافت در راستای رسیدن به احساس رضایت و احساس کفایت بوده است؛ حال اگر پاسخی افراطی به احساس رضایت داده باشی آنگاه دچار عقده‌ی رضایت می‌شوی و تا واپسین لحظات زندگی مشغول انجام کاری خواهی شد. هرکاری را اگر بیش از اندازه انجام دهی تو را متوقع و حریص خواهد کرد. اگزیستانسیالیست همانند یک هنرمند است، همانطور که هنرمند، به یک جایی از اثر که می‌رسد، رضایت می‌دهد، دست از کار می‌کشد و از تماشای آفرینش خود لذت می‌برد، ما نیز باید بتوانیم پس از بازآفریدن خود، رضایت دهیم و به تماشای آنچه از خویش ساخته‌ایم بنشینیم، در واقع اگزیستانسیالیست کسی است که هستی‌اش را شناخته، پس برای رسیدن به یک هدف، یا آرمان خود را قربانی نخواهد کرد، او رسیدگی به اهدافش را تا رسیدن به احساس رضایت دنبال می‌کند، نه عقده‌ی رضایت! او قهرمان زندگی‌اش می‌شود، بر اضطراب مرگ چیره می‌شود و سپس به زندگی عادی و معمولی بازمی‌گردد. پس کار خود را بکن و بار خود را ببند و با خودت چنین بیاندیش: ز گهواره تا گور دانش نمی‌جویم، از جستجوی بیش از اندازه دست می‌شویم؛ آرام می‌گیرم، آهسته می‌شوم و به خودم وفادار می‌مانم؛ می‌دانی عزیز، بزرگواری تو از آنجایی آغاز می‌گردد که دیگر به دنبال پاسخ نمی‌گردی و پرسش‌های بی‌شمارت را رها می‌کنی...


متن: #عباس_ناظری

@Existentialistt

#هرشب_یک_جمله

چگونه به خودمان احترام بگذاریم؟

- اگر فکر می‌کنی کاری اشتباهه، انجامش نده!
- در صحبت‌ها همیشه دقیقا همون چیزی رو بگو که منظورته.
- هیچ‌وقت طوری زندگی نکن که
سعی کنی همه رو از خودت
راضی نگه‌ داری؛ هیچ‌وقت.
- سعی کن هر روز یاد بگیری
و دست از یادگرفتن بر نداری.
- در صحبت با دیگران هیچ‌وقت
راجع به خودت بد حرف نزن.
- هیچ‌وقت دست از تلاش
برای رسیدن به رویاهات بر ندار.
- سعی کن راحت نه بگی، از
نه گفتن نترس.
- از بله گفتن هم نترس.
- با خودت مهربون باش.

- اگه نمی‌تونی چیزی رو کنترل کنی
بزار به حال خودش!


@Existentialistt

دست از تماشای آتش دیگران بدار
در جستجوی آتش روح خویش باش


متن: #عباس_ناظری

آتشِ روح، به معنای فرارونده بودن و اشتیاق به رسیدن است؛ درون تو هم آتشی برای فرارفتن وجود دارد، اگر می‌خواهی آن را بیابی محو تماشای آتش دیگران مباش، آن روزی که دست از تشویق دیگران برمی‌داری، به جستجوی آتش روح خویش برو، آتش را که یافتی، با اشتیاقی افزون در آن بدم تا شعله‌ور شود، سپس مراقب آتشی که برافروخته‌ای باش که مبادا خاموش شود.

متن: #عباس_ناظری

@Existentialistt

كسی كه یك زندگی مشتاقانه را می‌زید، طبق اصول #نیچه، از شكست‌های خود نگران نمی‌شود چرا که چالش‌ها را فرصت‌هایی برای خلق دوباره‌ی خود می‌داند.

پ‌ن: امروز ۱۵ اکتبر، سالروز تولد فردریش نیچه بود.

@Existentialistt

می‌دانی! امروز هیچکدام ما نخواهیم فهمید سایه از شکفتن کدام شادی و از کدام پرواز بلند آدمیزادی و از کدام جشن بزرگ آزادی سخن می‌گوید؛ اما انگار نگاه و آهنگ کلماتش را در جایی که آن را بازنمی‌یابم، می‌شناسم! وقتی که شعر می‌خواند قلبم از هجوم احساسات فشرده می‌شود؛ از خودم می‌پرسم چطور می‌تواند بی‌دلهره‌ی زمان و فروتنانه اینگونه از امید بگوید؟ و به خودم پاسخ می‌دهم: «انگار امیدش را یافته است اما در جای دیگری.» می‌دانی عزیز، پاسخ‌های آماده، پاسخِ صحیح پرسش‌های بی‌شمار ما نیست! هر کدام از ما، وقتی پاسخ‌های حقیقی را درمی‌یابیم که در موقعیت‌های مرزی زندگی قرار بگیریم و برای سایه، انگار تمام زندگی‌اش موقعیت‌های مرزی است؛ نمی‌دانم اما شاید روزی بالاخره یک‌جا از خواب بیدار شویم و پاسخی که در انتظارش نبودیم خودش را بر ما نمایان کند تا بزرگوارانه از خیرِ پرسش‌های بی‌شماری که داشتیم عبور کنیم؛ آن روز یقینا آرام و با فراغ بال به یاد خواهیم آورد که چه بودیم و چه کردیم؛ یقینا آن روز، زندگی برایمان طور دیگری خواهد بود.
.
.
متن: #عباس_ناظری

@Existentialistt

تا زمانی كه انسان اسیر است زندگی برایش معنای عمیقی دارد.
هیچ چیز همچون بردگی و اسارت به زندگی معنا نمی دهد.
چون در آن هنگام انسان برای آزادی در پیکار بزرگی است. اما هیچ چیز هم مانند آزادی معنای زندگی را به مخاطره نمی اندازد.
در آزادی است كه انسان شیدایی و سرگشتگی و آرزوی خودش را به خاطر معنی از دست می دهد.
گویا انسان آزاد باید انسانی تهی از معنی باشد.
اما عظمت انسانی آن نیست که در بردگی معنا را جستجو کند.
بلکه باید در آزادی دنبالش را بگیرد.

📕 #آخرین_انار_دنیا
👤 #بختیار_علی

@Existentialistt

چگونه می‌توان بی‌ رنج عاشق شد؟ چگونه می‌توان بی رنج به شکوه رسید؟ ما با همه حقیقت در دستانمان متولد می‌شویم و این حقیقت آرام آرام هر روز بی‌صدا از لابلای انگشتان لرزانمان فرو می‌ریزد به دلیل همه ترس و حقارتی که در زندگی می‌پذیریم تا رنج نکشیم. تا عاشقانه زندگی نکنیم. رنج‌های زیادی در جهان من و شماست تنها برای همه آنچه که باید شهامت می‌داشتیم و می‌گفتیم و نگفتیم. به خودت اجازه بده بگویی آنچه را که دیگران شهامت اندیشیدن به آن را حتی در قلب خود ندارند. هرگز اجازه نده سکوت انتخابت باشد وقتی که قلبت با صدای رسا با تو سخن می‌گوید.

متن: منسوب به داستایوفسکی، به قلم آیدین آرتا

@Existentialistt

- اگر فکر می‌کنی کاری اشتباه است، انجامش نده!
- در صحبت‌ها همیشه دقیقا همان چیزی را بگو که منظورت است.
- هیچ‌وقت طوری زندگی نکن که سعی کنی همه را از خودت راضی نگه‌ داری؛ هیچ‌وقت.
- سعی کن هر روز یاد بگیری و دست از یادگرفتن بر نداری.
- در صحبت با دیگران هیچ‌وقت راجع به خودت بد حرف نزن.
- هیچ‌وقت دست از تلاش برای رسیدن به رویاهایت برندار.
- سعی کن راحت نه بگویی، از نه گفتن نترس.
- از بله گفتن هم نترس.
- با خودت مهربان باش.
- اگر نمی‌توانی چیزی را کنترل کنی، بگذار به حال خودش!
.
.
@Existentialistt

آخرین سخنان زنده یاد عزت‌اله انتظامی مرا به یاد دو عبارت درخشان می‌اندازد: ابتدا به زبان ژوئل دیکر‏، «من هیچوقت مفهوم پشیمانی را دوست نداشتم. درنظر من، پشیمانی یعنی کسی که بودیم و کاری که کردیم را قبول نداشته باشیم.» دومی آن جمله‌ی نیچه در کتاب غروب بت‌ها: «از کرده‌های خود هیچ گریزان نباش و بی‌سرپرست‌شان نگذار، پشیمانی کار پسندیده‌ای نیست.»
در سخنان عزت‌اله انتظامی و در این دو عبارت مفهوم مهمی به ‌نام «احساس کفایت» مستتر شده است؛ به عبارتی اگر خودت، برای خودت کافی باشی، آنقدر در چشم خویش ارجمند بنظر می‌رسی که هرگز پشیمان نشوی، در عوض مسئولیت رفتارهای کرده و ناکرده‌ات را قاطعانه به عهده می‌گیری.

متن: #عباس_ناظری
‌
@Existentialistt

زندگی، سفری‌ التیام‌جویانه و عاشقانه از خویش به خویش است؛ هریک از ما را عشقی و زخمی هست، بگو جز "زخم" چه به همراه آورده‌ای؟ "خویش" را!
آیا "خویشتنِ" تو، برای التیام آن زخم کافی نیست؟
چرا با تشویش و دلهره آمده‌ای؟ مگر نمی‌دانی آنجا که رنج هست، عشق نیز هست و آنجا که رنج و عشق هستند، خویشتن نیز هست! پس چرا تشویش؟ چرا دلهره؟ برای آنکه عاشق خویش باشی باید رنجی درونی را، با خود حمل کرده باشی، می‌دانی! هر کدام از ما رنج‌های درونی خاص خویش را داریم، در واقع همه‌ی ما، با رنج به جهان هستی پا می‌گذاریم و هر یک به طریقی در پی یافتن التیام خویش می‌گردیم، یکی با خشم، یکی با غم و دیگری با عشق، اما دل‌آسوده‌ترین فرزانگان عالم، آنگاه که نیازمند تازه شدن و التیام یافتن هستند با عمیق‌ترین رنج‌های خویش، طرح دوستی می‌ریزند، آنگاه با حربه‌ی عشق، به التیام خویش می‌پردازند.


متن: عباس ناظری

@Existentialistt

...
به این برش از کتاب فاصله دو نقطه ایران درودی دقت کنید: «هدف اصلی من چه در نقاشی و چه در زندگی رسیدن به نور است. نور در همه‌جا حضور دارد. مهم این است که ما آن را در کجا جست‌وجو می‌کنیم یا در کجا می‌یابیم؟ برای نمونه جایی، ما صداها و همهمه‌ها را با هم می‌شنویم اما می‌باید یاد صدای اصلی را تشخیص داده و آن را بشنویم یعنی صدا را در قلبمان بشنویم. جای دیگر می‌نویسم ما همه‌ چیزها را با هم می‌بینیم و حال آن‌که می‌باید آن‌چه مهم است انتخاب کرده و آن را بنگریم. این نوع نگاه برخاسته از عرفان ماست. آفرینش این جهان هستی، بی‌انتها و از حد شعور و درک انسان‌ها بالاتر است اما آن‌چه لازمه‌ دیدن یا حس‌کردن است، همانا عطش کشف و تلاش برای درک ارزش‌ها و مفاهیم است. من به مرحله‌ای از زندگی‌ام رسیده‌ام که می‌دانم هیچ نمی‌دانم. در باور من، نقاشی هنری است که هویت هنرمند را هویدا می‌کند. من به ملیتی که از نقاشی‌هایم پدیدار است، افتخار می‌کنم. شاید شما باور کنید که من یکی از خوشبخت‌ترین آدم‌ها هستم زیرا از هر لحظه‌ی زندگی‌ام آگاه بوده و راضی هستم. زیبایی‌ها را می‌بینم و زشتی‌ها را انکار می‌کنم. این‌گونه حس‌ها قابل انتقال نیستند اما برای درک زیبایی یا زشتی می‌باید هوشیار و صادق بود. من، توان دوست داشتن و ظرفیت دوست داشته‌شدن دارم.»
.
.
متن: #ایران_درودی
کتاب #فاصله_دو_نقطه

@Existentialistt

مارسل پروست: «آرزویم نه تنها دستیابی به تن او، بلکه همچنین به انسانی بود که در درون او می‌زیست.»

پ‌ن: غرقه شوید در موسیقی بی‌نظیر Perry Como


@Existentialistt

به قول افلاطون "موسیقی" یک ناموس اخلاقی است که روح به جهانیان و بال به تفکر و جهش به تصور و ربایش به غم و شادی و حیات به همه چیز می‌بخشد.

@Existentialistt

خوانش درست تو را اندیشمند یا به معنای لغوی متفکر می‌کند، بطوریکه کمتر صحبت می‌کنی اما هر جمله‌ی تو، بار معنایی بیشتری می‌یابد، جملات و کلمات برگزیده‌ی ذهنت متفاوت‌تر از سایر آدم‌ها می‌شود؛ راستی هرگز به جملات برگزیده‌ی ذهنت توجه کرده‌ای! همان جملاتی که شب و روز با خویش تکرار می‌کنی! هرچه جملات برگزیده‌ی ذهن مثبت‌تر و هدفمندتر می‌شود، شانس بهره بردنت از زندگی افزایش می‌یابد؛ این چهار واژه برگزیده‌ی ذهن من است: «عشق، استمرار، نظم، رهایی.» کاری را که عاشقش هستی انجام بده، در انجام آن استمرار داشته باش، استمرار داشتن یعنی پرداختن به یک کار به‌طور مداوم، در انجام هر روزه‌ی آن منظم باش، یعنی هر روز برای ثمربخش شدنش تلاش کن و در انتها رها کردن را بیاموز، رها کن هرآنچه که تو را از رسیدن به رویاهایت بازمی‌دارد...


متن: #عباس_ناظری
@Existentialistt

این خصوصیات، درد و رنج انسان را افزایش می‌دهند:

۱_ اهمیت دادن به قضاوت دیگران
۲_ گیر کردن در گذشته یا پیش‌خور کردن آینده
۳_ حواس‌پرت بودن
۴_ بی اخلاقی
۵_ گریز از مسئولیت یا پاسخ‌گویی
۶_ عجول بودن یا شتاب زده رفتار کردن
۷_ وراجی یا پرگویی
۸_ کتاب نخواندن
۹_ نداشتن اوقات فراغت
۱۰_ پُر کاری یا بی کاری
۱۱_ ناتمام گذاشتن کارها
۱۲_ داشتن منبع کنترل بیرونی
۱۳_ زیاده از حد اهمیت دادن
۱۴_ برهم خوردن ریتم خواب
۱۵_ و موارد دیگر...


متن: #عباس_ناظری

@Existentialistt

به جای سرزنش، با لحنی حمایتگرانه از خویش استقبال کن و بدین امر آگاه باش که جراحت‌های روان خویش را، شورِ مهربانانه مرهم خواهد بود؛ دوستِ من، دل‌آزردگی‌ها بسی ابلهانه است، برای التیام خویش، فروتنانه به امری عاشقانه بیاویز و هرگز از خاطر مبر، آنکه فروتنانه عشق می‌ورزد، التیامِ بخش‌هایِ جریحه‌دار شده‌اش را خواستار است، پس با شوقی مضاعف روانِ آزرده‌ات را به آغوش بکش تا از خویش، انسانی التیام یافته بیافرینی، تا منِ تحقیرگرِ درونت را به منِ نوزاشگر تبدیل کرده باشی، تا احساسات بی‌شعورت را به احساسات با شعور مبدل کرده باشی، تا از خیانت به خویش دست برداشته باشی، تا اصیل زندگی کردن را آموخته باشی. از خویش، انسانی ستایش برانگیز بیافرین.
.
.
متن: #عباس_ناظری
@existentialist_t

یک جایی در زندگی هست که به تو درک عمیقی، از معنایی می‌دهد که در زندگی گم کرده‌ای؛ دلواپسی برای مرگ را می‌گویم، وقتی مرگ را به درستی معنا کنی، می‌توانی به ارزشِ باهم بودن پی ببری، به ارزش زندگی و وجود داشتن در آن، آگاه شوی و عشق ورزیدن را آرمان خویش کنی؛ اپیکتتوس فیلسوف رواقیِ یونان، می‌گوید: «این وقایع نیستند که آدم‌ها را ناراحت می‌کنند، بلکه قضاوت آدم‌ها درباره‌ی وقایع است که آن‌ها را ناراحت می‌کند.» او می‌خواست بگوید اگر بیاموزیم نگرش متفاوتی برای خود ایجاد کنیم آنگاه خردمندانه زندگی خواهیم کرد؛ این وظیفه‌ بر دوش انسان نهاده شده که برای خود نگرشی ایجاد کند و از آن نگرش فراتر رود تا بتواند اصیل زندگی کند. اصالت، یعنی زیستن بر مبنای نگرشی که به رهایی از اضطراب مرگ منجر شود. ای کاش نوشته‌‌ام در تو، احتیاج‌ها و کنجکاوی‌هایی را برانگیزاند که بتوانی به جستجوی آن نگرش‌های نوین بروی و آفریننده‌ی خویش باشی.
.
.
متن: #عباس_ناظری
.

@existentialist_t