Existentialist

Existentialist

https://www.instagram.com/p/CGAupzPp_bk/?igshid=177np2tv10h6l

...
«ترجیح می‌دهم خودم بمانم و کارهایم نابود شوند، نه اینکه خودم بروم و کارهایم بمانند.» کیارستمی طفره نرفت و به سادگی یک غزل، پاسخ صادقانه‌ای به اضطراب مرگ داد، بی‌آنکه بخواهد روشنفکرمعابانه پاسخی کلیشه‌ای بدهد؛ این رویارویی صادقانه با مرگ دلپذیرتر از آن است که برای به‌جا گذاشتن اثری از خود، خویشتن را قربانی کنی؛ اگر خودت برای خودت کافی باشی و اگر کاری که انجام می‌دهی از روی وظیفه یا جعل معنا نباشد، آنگاه می‌توانی بگویی که ابتدا به وجود خودت و بودن خودت در دنیا اصالت داده‌ای و سپس اهدافت در راستای رسیدن به احساس رضایت و احساس کفایت بوده است؛ حال اگر پاسخی افراطی به احساس رضایت داده باشی آنگاه دچار عقده‌ی رضایت می‌شوی و تا واپسین لحظات زندگی مشغول انجام کاری خواهی شد. هرکاری را اگر بیش از اندازه انجام دهی تو را متوقع و حریص خواهد کرد. اگزیستانسیالیست همانند یک هنرمند است، همانطور که هنرمند، به یک جایی از اثر که می‌رسد، رضایت می‌دهد، دست از کار می‌کشد و از تماشای آفرینش خود لذت می‌برد، ما نیز باید بتوانیم پس از بازآفریدن خود، رضایت دهیم و به تماشای آنچه از خویش ساخته‌ایم بنشینیم، در واقع اگزیستانسیالیست کسی است که هستی‌اش را شناخته، پس برای رسیدن به یک هدف، یا آرمان خود را قربانی نخواهد کرد، او رسیدگی به اهدافش را تا رسیدن به احساس رضایت دنبال می‌کند، نه عقده‌ی رضایت! او قهرمان زندگی‌اش می‌شود، بر اضطراب مرگ چیره می‌شود و سپس به زندگی عادی و معمولی بازمی‌گردد. پس کار خود را بکن و بار خود را ببند و با خودت چنین بیاندیش: ز گهواره تا گور دانش نمی‌جویم، از جستجوی بیش از اندازه دست می‌شویم؛ آرام می‌گیرم، آهسته می‌شوم و به خودم وفادار می‌مانم؛ می‌دانی عزیز، بزرگواری تو از آنجایی آغاز می‌گردد که دیگر به دنبال پاسخ نمی‌گردی و پرسش‌های بی‌شمارت را رها می‌کنی...


متن: #عباس_ناظری

@Existentialistt

www.tgoop.com/Existentialistt/5123

32.4K viewsOct 6, 2020 at 18:05

...
«ترجیح می‌دهم خودم بمانم و کارهایم نابود شوند، نه اینکه خودم بروم و کارهایم بمانند.» کیارستمی طفره نرفت و به سادگی یک غزل، پاسخ صادقانه‌ای به اضطراب مرگ داد، بی‌آنکه بخواهد روشنفکرمعابانه پاسخی کلیشه‌ای بدهد؛ این رویارویی صادقانه با مرگ دلپذیرتر از آن است که برای به‌جا گذاشتن اثری از خود، خویشتن را قربانی کنی؛ اگر خودت برای خودت کافی باشی و اگر کاری که انجام می‌دهی از روی وظیفه یا جعل معنا نباشد، آنگاه می‌توانی بگویی که ابتدا به وجود خودت و بودن خودت در دنیا اصالت داده‌ای و سپس اهدافت در راستای رسیدن به احساس رضایت و احساس کفایت بوده است؛ حال اگر پاسخی افراطی به احساس رضایت داده باشی آنگاه دچار عقده‌ی رضایت می‌شوی و تا واپسین لحظات زندگی مشغول انجام کاری خواهی شد. هرکاری را اگر بیش از اندازه انجام دهی تو را متوقع و حریص خواهد کرد. اگزیستانسیالیست همانند یک هنرمند است، همانطور که هنرمند، به یک جایی از اثر که می‌رسد، رضایت می‌دهد، دست از کار می‌کشد و از تماشای آفرینش خود لذت می‌برد، ما نیز باید بتوانیم پس از بازآفریدن خود، رضایت دهیم و به تماشای آنچه از خویش ساخته‌ایم بنشینیم، در واقع اگزیستانسیالیست کسی است که هستی‌اش را شناخته، پس برای رسیدن به یک هدف، یا آرمان خود را قربانی نخواهد کرد، او رسیدگی به اهدافش را تا رسیدن به احساس رضایت دنبال می‌کند، نه عقده‌ی رضایت! او قهرمان زندگی‌اش می‌شود، بر اضطراب مرگ چیره می‌شود و سپس به زندگی عادی و معمولی بازمی‌گردد. پس کار خود را بکن و بار خود را ببند و با خودت چنین بیاندیش: ز گهواره تا گور دانش نمی‌جویم، از جستجوی بیش از اندازه دست می‌شویم؛ آرام می‌گیرم، آهسته می‌شوم و به خودم وفادار می‌مانم؛ می‌دانی عزیز، بزرگواری تو از آنجایی آغاز می‌گردد که دیگر به دنبال پاسخ نمی‌گردی و پرسش‌های بی‌شمارت را رها می‌کنی...


متن: #عباس_ناظری

@Existentialistt

BY Existentialist