دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی

Forwarded from انجمن ادبی سعدی وزوان

❑ «کلاغ‌های قلعهٔ وزوان» عنوان سرودهٔ زیبا و دلنشین استاد محمد خداپناه، در قالب نو نیمایی بود که به حاضران در نشست پنجشنبه‌شب انجمن تقدیم شد:

غروب است و صدای خش خش برگ درختان باز می‌آید
و هربرگی به رسم پایکوبی رقص رقصان روبروی سنگفرش خانهٔ ارباب می‌افتد
مهیب پیچش بادی، نویدِ یورش پاییز را دارد
کلاغان دسته دسته، خسته و با احتیاط از راه می‌آیند
و کم‌کم می‌نشینند روی پرچین بلند برجک و باروی این قلعه
درختان کهنسال حیاط قلعهٔ ارباب، برخود فخر می‌ورزند
درختانی که چندین نسل این آبادی فرتوت را برخویشتن دیده
و از پرجین و دیوار بلند قلعه، سر بر آسمان دارند
که چشم‌انداز اطراف حیاط خانهٔ ارباب باشند و طراوت را به او بخشند
و گاهی سایه‌گستر بر زن و فرزند او باشند
کلاغی ساکت و آرام می‌آید
سرک اینجا و آنجا می‌کشد با کنجکاوی فراوانش
و مرموزانه بر هر سو نظر می‌افکند تا بستر آرامشی یابد
و با آواز خود دیگر کلاغان را بخود خواند
که در آرامشی شب را بروی شاخسار این کهنسالان بیاسایند
صدایش این چنین گوید که او تنها رئیس آن کلاغان است
صدای زنگدار قارقارش حاکی از سردستگی دارد
کلاغ پیر با زنگ صدایش قارقاری می‌کند بر همسر ارباب
همان ارباب خوش قلبی که چندین سال پیش از بین ماها رفت
یقینا قارقارش خود تشکر بر زن ارباب می‌باشد
نشان رخصتی از پیرزن، تا همرهان هم در جوار او بیارامند
و می‌خواهد از او تا بستر شب را بهه همراه کلاغان دگر آنجا به روز آرند
و شب را بر درخت خانهٔ ارباب بنشیند
و بعد از ساعتی کم‌کم تمام قلعه پر می‌گردد از بانگ کلاغان سیه‌جامه
و شب هم مهربانانه کشیده چادر خود بر سر آنان
سکوتی سهمگین بر قلعه مستولی است
گویی کلاغان خوب می‌دانند
زمانی که زن ارباب در خواب است
به رسم احترام او را نیازارند
دم صبح است و اینک آن کلاغ پیر بر رسم تشکر قارقاری می‌کند تا همرهانش را کند بیدار
و اهل خانه را هم با نوای خود دهد هشدار
دوباره می‌دمد بر بوق شیپورش و دوری می‌زند هربار
تا به همراهان بگوید مقصد بعدی آنان را
و یک یک شاخه‌های مهربان آن درختان ترک می‌گویند
و تا سالی دگر خود را بدست سرنوشت خویش بسپارند
و با قاری تشکر می‌کنند از همسر ارباب
و این هم قصه‌ای شد از نماد مهربانی‌ها
اگر ما مهربان باشیم حتی آن کلاغان هم تشکر می‌کنند از ما

#محمد_خداپناه

❑ میهمان انجمن ادبی وزوان باشید:
📝 @Saedi_Vazvan

www.tgoop.com/Bekhodnotes/895

397 viewsJan 7, 2024 at 23:31

❑ «کلاغ‌های قلعهٔ وزوان» عنوان سرودهٔ زیبا و دلنشین استاد محمد خداپناه، در قالب نو نیمایی بود که به حاضران در نشست پنجشنبه‌شب انجمن تقدیم شد:

غروب است و صدای خش خش برگ درختان باز می‌آید
و هربرگی به رسم پایکوبی رقص رقصان روبروی سنگفرش خانهٔ ارباب می‌افتد
مهیب پیچش بادی، نویدِ یورش پاییز را دارد
کلاغان دسته دسته، خسته و با احتیاط از راه می‌آیند
و کم‌کم می‌نشینند روی پرچین بلند برجک و باروی این قلعه
درختان کهنسال حیاط قلعهٔ ارباب، برخود فخر می‌ورزند
درختانی که چندین نسل این آبادی فرتوت را برخویشتن دیده
و از پرجین و دیوار بلند قلعه، سر بر آسمان دارند
که چشم‌انداز اطراف حیاط خانهٔ ارباب باشند و طراوت را به او بخشند
و گاهی سایه‌گستر بر زن و فرزند او باشند
کلاغی ساکت و آرام می‌آید
سرک اینجا و آنجا می‌کشد با کنجکاوی فراوانش
و مرموزانه بر هر سو نظر می‌افکند تا بستر آرامشی یابد
و با آواز خود دیگر کلاغان را بخود خواند
که در آرامشی شب را بروی شاخسار این کهنسالان بیاسایند
صدایش این چنین گوید که او تنها رئیس آن کلاغان است
صدای زنگدار قارقارش حاکی از سردستگی دارد
کلاغ پیر با زنگ صدایش قارقاری می‌کند بر همسر ارباب
همان ارباب خوش قلبی که چندین سال پیش از بین ماها رفت
یقینا قارقارش خود تشکر بر زن ارباب می‌باشد
نشان رخصتی از پیرزن، تا همرهان هم در جوار او بیارامند
و می‌خواهد از او تا بستر شب را بهه همراه کلاغان دگر آنجا به روز آرند
و شب را بر درخت خانهٔ ارباب بنشیند
و بعد از ساعتی کم‌کم تمام قلعه پر می‌گردد از بانگ کلاغان سیه‌جامه
و شب هم مهربانانه کشیده چادر خود بر سر آنان
سکوتی سهمگین بر قلعه مستولی است
گویی کلاغان خوب می‌دانند
زمانی که زن ارباب در خواب است
به رسم احترام او را نیازارند
دم صبح است و اینک آن کلاغ پیر بر رسم تشکر قارقاری می‌کند تا همرهانش را کند بیدار
و اهل خانه را هم با نوای خود دهد هشدار
دوباره می‌دمد بر بوق شیپورش و دوری می‌زند هربار
تا به همراهان بگوید مقصد بعدی آنان را
و یک یک شاخه‌های مهربان آن درختان ترک می‌گویند
و تا سالی دگر خود را بدست سرنوشت خویش بسپارند
و با قاری تشکر می‌کنند از همسر ارباب
و این هم قصه‌ای شد از نماد مهربانی‌ها
اگر ما مهربان باشیم حتی آن کلاغان هم تشکر می‌کنند از ما

#محمد_خداپناه

❑ میهمان انجمن ادبی وزوان باشید:
📝 @Saedi_Vazvan

BY دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی