tgoop.com/Bekhodnotes/860
Last Update:
ماه‌هاست که روزی چند بار قطعه تارنوازی درّاب از استاد محمدرضا لطفی در بیات ترک را بارها و بارها گوش میدهم و هربار انگار بار اول است. شاید بهترین عنوانی که بتوان بدان داد موسیقی رها‌بخش است، همراه با حسی استعلایی. همچون حلّالی که ناخالصی‌ها را ته‌نشین میکند، این قطعه نیز انگار حلّال کالبد خاکی است که اجازه می‌دهد مرغ گرفتار درون برای اندک لحظه‌ای هم که شده امکان پر کشیدن و حس رهایی را تجربه کند.
به گمانم این ویژگی ذاتی موسیقی اصیل ایرانی است که فرد را در نوعی تجربه بیواسطه و استعلایی با جنبه‌های متعالی و برین وجودش قرار دهد، و این بیواسطگی و قلیان از درون، در کارهای استاد لطفی در شکل بداهه‌نوازی به حد کمال و نهایت اوج خود میرسند. این بیواسطگی از همان نوعی است که هزاران سال پیش، زرتشت در گاتاها یا سرودهای روحانی‌اش، از آن در قالب تجربه‌های بیواسطه‌اش از اهورامزدا یاد میکند. تجربه‌هایی که بعدها در فلسفه و عرفان با متفکران و عارفان ایرانی به اوج خود می‌رسد.
*درّاب: تکنیک و مهارت زخمه‌ها یا مضرابهای سه‌تایی ریز و پی در پی که حکم یک نت را ایفا میکند.
@BeKhodnotes
BY دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی
Share with your friend now:
tgoop.com/Bekhodnotes/860