دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی

هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده‌ای!

تکنولوژی، و به خصوص اینترنت و متعلقات آن تجربه ما از مرگ و فقدان را هم اندکی دگرگون کرده است، به نحوی که تاحدودی میتواند فقدان فرد موردنظر را به انداره زیادی پررنگ‌تر از زمانی کند که این ابزار نمیبودند.

دوستی داشتیم که البته از همکاران سابق پدرم بودند که با من نیز رابطه دوستانه‌ای داشتند. از زمانی که به خارج از کشور نقل‌مکان کردم ارتباط ما باهم بیشتر هم شد. یکی از معدود کسانی بودند که در این فضای غربت با هم در ارتباط بودیم، حال هرازچندگاهی با ارسال پیامی، ویدئویی، شعری، طنزی و یا تماسی.
تا اینکه چندهفته قبل که برای سفر به ایران آمده بودم و تماسی هم با ایشان داشتم گفتند که ظاهرن به کرونا آلوده شده‌اند، و خود را در منزل قرنطینه کرده‌اند. من هم دلداریشان دادم و گفتم چیزی نیست و حتمن خوب خواهند شد! تا اینکه متاسفانه زمان خلاف آن را نشان داد و بیماری‌شان شدت گرفت و بعد از مدتی این کرونا بود که بر ایشان غلبه کرد. معمولن هربار به ایران می‌آمدم به همراه دوست دیگری که ایشان هم از همکاران پدرم بودند باهم برای دیدن من به منزل ما می‌آمدند و کتابی هم به رسم یادگاری برایم می‌آوردند، امری که دیگر میسر نشد!
  آخرین بار اما گلستان سعدی بود که اکنون در قفسه کتابهای اتاقم منزل گزیده.

درخصوص فقدان اطرافیان و آشنایان، آنچه مختص این دوران است حضور مجازی فرد درگذشته در لیست پیام‌رسان، با انبوهی از پیامهای ارسال شده، دیالوگهای گاه و بیگاه در زمانهای مختلف، تماسهای از دست رفته، آخرین دقیقه و ساعت آنلاین بودنش و ...
اگر در گذشته حضور فردِ درگذشته بیشتر محدود به خاطرات گاه و بیگاهش میشد که ممکن بود بنابر اتفاقی به یاد آورده شود، در دوران سیطره فضای مجازی اما، فردِ درگذشته ظاهرن حضور پررنگ‌تری دارد، نوعی "حدیثِ حاضر و غایب" که به رغم فقدان فرد، اما حضور او همچنان پابرجاست، ولو به مجاز!

@BeKhodnotes

www.tgoop.com/Bekhodnotes/677

212 viewsMay 17, 2021 at 07:24

هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده‌ای!

تکنولوژی، و به خصوص اینترنت و متعلقات آن تجربه ما از مرگ و فقدان را هم اندکی دگرگون کرده است، به نحوی که تاحدودی میتواند فقدان فرد موردنظر را به انداره زیادی پررنگ‌تر از زمانی کند که این ابزار نمیبودند.

دوستی داشتیم که البته از همکاران سابق پدرم بودند که با من نیز رابطه دوستانه‌ای داشتند. از زمانی که به خارج از کشور نقل‌مکان کردم ارتباط ما باهم بیشتر هم شد. یکی از معدود کسانی بودند که در این فضای غربت با هم در ارتباط بودیم، حال هرازچندگاهی با ارسال پیامی، ویدئویی، شعری، طنزی و یا تماسی.
تا اینکه چندهفته قبل که برای سفر به ایران آمده بودم و تماسی هم با ایشان داشتم گفتند که ظاهرن به کرونا آلوده شده‌اند، و خود را در منزل قرنطینه کرده‌اند. من هم دلداریشان دادم و گفتم چیزی نیست و حتمن خوب خواهند شد! تا اینکه متاسفانه زمان خلاف آن را نشان داد و بیماری‌شان شدت گرفت و بعد از مدتی این کرونا بود که بر ایشان غلبه کرد. معمولن هربار به ایران می‌آمدم به همراه دوست دیگری که ایشان هم از همکاران پدرم بودند باهم برای دیدن من به منزل ما می‌آمدند و کتابی هم به رسم یادگاری برایم می‌آوردند، امری که دیگر میسر نشد!
  آخرین بار اما گلستان سعدی بود که اکنون در قفسه کتابهای اتاقم منزل گزیده.

درخصوص فقدان اطرافیان و آشنایان، آنچه مختص این دوران است حضور مجازی فرد درگذشته در لیست پیام‌رسان، با انبوهی از پیامهای ارسال شده، دیالوگهای گاه و بیگاه در زمانهای مختلف، تماسهای از دست رفته، آخرین دقیقه و ساعت آنلاین بودنش و ...
اگر در گذشته حضور فردِ درگذشته بیشتر محدود به خاطرات گاه و بیگاهش میشد که ممکن بود بنابر اتفاقی به یاد آورده شود، در دوران سیطره فضای مجازی اما، فردِ درگذشته ظاهرن حضور پررنگ‌تری دارد، نوعی "حدیثِ حاضر و غایب" که به رغم فقدان فرد، اما حضور او همچنان پابرجاست، ولو به مجاز!

@BeKhodnotes

BY دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی