دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی

یکی از چیزهایی که بسیاری از اندیشمندان، و شخصیت‌های فرهنگی و ملی‌مان متاسفانه فاقد آن به نظر می‌رسند نوعی بینش اجتماعی و سیاسی است. ظاهرن فرقی هم نمی‌کند از چه مشرب فکری و با چه گرایشاتی هم باشند: سنت‌گرا یا تجددگرا.

چند روز پیش مصاحبه دکتر سید حسین نصر با شبکه تازه تاسیس تی آر تی فارسی را می‌دیدم که درباره فرهنگ و عرفان ایرانی-اسلامی سخن می‌گفت. فارغ از محتوای سخنان ایشان، آنچه به نظرم مایه تاسف آمد فقدان نوعی بینش نسبت به استفاده ابزاری این شبکه از اندیشمند ایرانی سرشناسی است که برای کسب وجهه برای خود و به نوعی جا باز کردن در دل قشر نسبتن تحصيلکرده ایرانی از اندیشمند مطرحی چون ایشان استفاده می‌کند. آنهم شبکه‌ای که در جریان اخیرِ از رو بستن شمشیر مقامات ترک علیه ایران، این شبکه فارسی زبان را راه‌اندازی کردند تا بهتر سیاست‌های ضد ایرانی خود را به خصوص در داخل پیگیری کنند. همان موقع مدیر شبکه تی.آر.تی گفته بود که "در پایان سال شبکه فارسی تی.آر.تی را راه اندازی می کنیم. در وضعیت اذیت کردن ایران هستیم. باید ایران را اذیت کنیم"!

این کاری بود که به یاد دارم بی بی سی فارسی با محمدرضا شجریان، عبدالکریم سروش و بسیار دیگری از شخصیت‌های فکری و فرهنگی این جامعه کرد. یادم هست که آن‌وقت‌ها که جوانتر و خامتر بودم، وقتی مصاحبه استاد شجریان با صادق صبا سردبیر تلویزیون بی بی سی فارسی، که سپس به رادیو فردا و بعد هم به شبکه اینترنشنال رفت، را دیدم با خود گفتم که تلویزیونی که شجریان که به نوعی نمادی مهم از فرهنگ ایرانی است با آن مصاحبه می‌کند، آنهم با آن لحن خودمانی و برادروار با صادق صبا، باید تلویزیون کاردرستی باشد. بعدتر هم که شخصیت‌های فکری دیگری را نیز در آن دیدم بیشتر این نظر فاسد در من تقویت شد. تا اینکه بعدها هرچه با نگاه نقادانه‌تری به مسئله نگریستم بیشتر متوجه این مطلب شدم که اصولن این شبکه‌ها دستگاه‌های پروپاگاندا و جنگ رسانه‌ای دولت‌های گوناگون علیه ایران و تمامیت و یکپارچگی آن هستند.

متاسفانه به گمانم دعوت این شخصیت‌های فرهنگی به این رسانه‌ها نیز به مثابه ابزار کسب وجهه برای این رسانه‌ها عمل می‌کند تا نزد لایه‌های گوناگون اجتماعی مقبولیت پیدا کنند. و حقیقتن بسی جای تاسف دارد که این شخصیت‌ها به راحتی بازیچه دست این رسانه‌ها قرار می‌گیرند.

اینکه دلیل آن چیست احتمالن به عوامل گوناگونی بستگی دارد. اما یکی از مهمترین این عوامل را یکبار استاد محمدرضا لطفی در جریان مصاحبه‌ای بدان اشاره کرده بود و آن عدم توجه به مسئولیت اجتماعی خطیری است که متوجه هنرمند یا اندیشمند است.

@BeKhodnotes

👍1

www.tgoop.com/Bekhodnotes/1017

257 viewsedited  May 30 at 22:29

یکی از چیزهایی که بسیاری از اندیشمندان، و شخصیت‌های فرهنگی و ملی‌مان متاسفانه فاقد آن به نظر می‌رسند نوعی بینش اجتماعی و سیاسی است. ظاهرن فرقی هم نمی‌کند از چه مشرب فکری و با چه گرایشاتی هم باشند: سنت‌گرا یا تجددگرا.

چند روز پیش مصاحبه دکتر سید حسین نصر با شبکه تازه تاسیس تی آر تی فارسی را می‌دیدم که درباره فرهنگ و عرفان ایرانی-اسلامی سخن می‌گفت. فارغ از محتوای سخنان ایشان، آنچه به نظرم مایه تاسف آمد فقدان نوعی بینش نسبت به استفاده ابزاری این شبکه از اندیشمند ایرانی سرشناسی است که برای کسب وجهه برای خود و به نوعی جا باز کردن در دل قشر نسبتن تحصيلکرده ایرانی از اندیشمند مطرحی چون ایشان استفاده می‌کند. آنهم شبکه‌ای که در جریان اخیرِ از رو بستن شمشیر مقامات ترک علیه ایران، این شبکه فارسی زبان را راه‌اندازی کردند تا بهتر سیاست‌های ضد ایرانی خود را به خصوص در داخل پیگیری کنند. همان موقع مدیر شبکه تی.آر.تی گفته بود که "در پایان سال شبکه فارسی تی.آر.تی را راه اندازی می کنیم. در وضعیت اذیت کردن ایران هستیم. باید ایران را اذیت کنیم"!

این کاری بود که به یاد دارم بی بی سی فارسی با محمدرضا شجریان، عبدالکریم سروش و بسیار دیگری از شخصیت‌های فکری و فرهنگی این جامعه کرد. یادم هست که آن‌وقت‌ها که جوانتر و خامتر بودم، وقتی مصاحبه استاد شجریان با صادق صبا سردبیر تلویزیون بی بی سی فارسی، که سپس به رادیو فردا و بعد هم به شبکه اینترنشنال رفت، را دیدم با خود گفتم که تلویزیونی که شجریان که به نوعی نمادی مهم از فرهنگ ایرانی است با آن مصاحبه می‌کند، آنهم با آن لحن خودمانی و برادروار با صادق صبا، باید تلویزیون کاردرستی باشد. بعدتر هم که شخصیت‌های فکری دیگری را نیز در آن دیدم بیشتر این نظر فاسد در من تقویت شد. تا اینکه بعدها هرچه با نگاه نقادانه‌تری به مسئله نگریستم بیشتر متوجه این مطلب شدم که اصولن این شبکه‌ها دستگاه‌های پروپاگاندا و جنگ رسانه‌ای دولت‌های گوناگون علیه ایران و تمامیت و یکپارچگی آن هستند.

متاسفانه به گمانم دعوت این شخصیت‌های فرهنگی به این رسانه‌ها نیز به مثابه ابزار کسب وجهه برای این رسانه‌ها عمل می‌کند تا نزد لایه‌های گوناگون اجتماعی مقبولیت پیدا کنند. و حقیقتن بسی جای تاسف دارد که این شخصیت‌ها به راحتی بازیچه دست این رسانه‌ها قرار می‌گیرند.

اینکه دلیل آن چیست احتمالن به عوامل گوناگونی بستگی دارد. اما یکی از مهمترین این عوامل را یکبار استاد محمدرضا لطفی در جریان مصاحبه‌ای بدان اشاره کرده بود و آن عدم توجه به مسئولیت اجتماعی خطیری است که متوجه هنرمند یا اندیشمند است.

@BeKhodnotes

BY دلمشغولیهای فلسفی-اخلاقی