ذِکری

🏴 سخنرانیِ امام حسین ع در شب عاشورا

علىّ بن حسين -عليه السّلام-‏ مى‌‏فرمايد: بعد از اينكه عمر بن سعد برگشت، دم غروب بود كه حسين يارانش را جمع كرد، من مريض بودم خودم را نزديك حسين رساندم تا سخنانش‏ را بشنوم، شنيدم پدرم به يارانش مى‌‏گفت:

«ستايش مى‌‏كنم به بهترين ستايش خدايى را كه برتر و بلند مرتبه است و در راحتى و سختى او را سپاس مى‌‏گويم، خدايا تو را سپاس مى‏‌گويم كه ما را با فرستادن پيامبرت‏ گرامى داشتى و قرآن را به ما آموختى و ما را در دين فقيه و دانا نمودى و برای ما گوش‌ها و چشم‌ها و قلب‌ها قرار دادی و ما را از مشركين قرار ندادى.

من يارانى برتر و بهتر از ياران خويش، و اهل بيتى نيكوكارتر و پرهيزكارتر از اهل بيت خود نمى‌‏شناسم، خداوند به همه شما جزاى خير عطا كند.
آگاه باشيد، گمان مى‏‌كنم فردا روز نبرد ما با اين دشمنان است. آگاه باشيد، نظرم اين است كه شما همگى با آزادى برويد. از جانبِ من عهدى بر گردن شما نيست.

شما را تاريكى شب‏، از ديد دشمن‏ مى‏‌پوشاند، آن را مركب خود قرار دهيد. هر مردى از شما دست يكى از مردان اهل بيتم را بگيرد، و در آبادی‌ها و شهرهايتان پراكنده شويد، تا اينكه خداوند گشايشى ايجاد كند. اين قوم مرا مى‏‌طلبند، و اگر به من دست يابند از تعقيب ديگران چشم‌ می‌پوشند.»

عباس بن على -عليه السّلام‏- سخن را آغاز كرد و گفت: چرا چنین كنيم؟ آيا براى اين‌كه بعد از تو زنده بمانيم؟! خدا هرگز چنين روزى را نياورد!...

📚وقعة الطف، ترجمه جواد سلیمانی، ص137-138 (با اندکی تغییر)
#حدیث

www.tgoop.com/zecra/607

4.38K viewsedited  Aug 16, 2021 at 17:02

🏴 سخنرانیِ امام حسین ع در شب عاشورا

علىّ بن حسين -عليه السّلام-‏ مى‌‏فرمايد: بعد از اينكه عمر بن سعد برگشت، دم غروب بود كه حسين يارانش را جمع كرد، من مريض بودم خودم را نزديك حسين رساندم تا سخنانش‏ را بشنوم، شنيدم پدرم به يارانش مى‌‏گفت:

«ستايش مى‌‏كنم به بهترين ستايش خدايى را كه برتر و بلند مرتبه است و در راحتى و سختى او را سپاس مى‌‏گويم، خدايا تو را سپاس مى‏‌گويم كه ما را با فرستادن پيامبرت‏ گرامى داشتى و قرآن را به ما آموختى و ما را در دين فقيه و دانا نمودى و برای ما گوش‌ها و چشم‌ها و قلب‌ها قرار دادی و ما را از مشركين قرار ندادى.

من يارانى برتر و بهتر از ياران خويش، و اهل بيتى نيكوكارتر و پرهيزكارتر از اهل بيت خود نمى‌‏شناسم، خداوند به همه شما جزاى خير عطا كند.
آگاه باشيد، گمان مى‏‌كنم فردا روز نبرد ما با اين دشمنان است. آگاه باشيد، نظرم اين است كه شما همگى با آزادى برويد. از جانبِ من عهدى بر گردن شما نيست.

شما را تاريكى شب‏، از ديد دشمن‏ مى‏‌پوشاند، آن را مركب خود قرار دهيد. هر مردى از شما دست يكى از مردان اهل بيتم را بگيرد، و در آبادی‌ها و شهرهايتان پراكنده شويد، تا اينكه خداوند گشايشى ايجاد كند. اين قوم مرا مى‏‌طلبند، و اگر به من دست يابند از تعقيب ديگران چشم‌ می‌پوشند.»

عباس بن على -عليه السّلام‏- سخن را آغاز كرد و گفت: چرا چنین كنيم؟ آيا براى اين‌كه بعد از تو زنده بمانيم؟! خدا هرگز چنين روزى را نياورد!...

📚وقعة الطف، ترجمه جواد سلیمانی، ص137-138 (با اندکی تغییر)
#حدیث

BY ذِکری