tgoop.com/weanimals/361
Last Update:
👆👆👆
🔴 احمد شاملو در سال 1990 طی سخنانی در دانشگاه برکلی امریکا انتقادات تندی را درباره‌ی موسیقی سنتی مطرح کرد. موضوع این پست به هیچوجه موسیقی سنتی ایرانی و دفاع و یا رد آن نیست، که این موضوعی است جدا و در جای خود لازم و منطقی. آنچه به ما مربوط می شود ارتباط بخشی از این انتقاد با مفهوم گونه‌گرایی است. شاملو در توصیف موسیقی ردیف می‌گوید: «...یارو هم عرعری می‌کنه و...».
هواداران موسیقی سنتی این تشبیهِ آوازخوانیِ سنتی به عرعرِ خر را توهین دانستند. تا آنجا که به مقوله‌ی حقوق حیوانات برمی‌گردد هر‌دو طرفِ این ادعا دچار تعصب گونه‌گرایی هستند. آقای شاملو برای تقلیل ارزشِ آوازخوانیِ سنتی آن را به عرعر حیوانی تشبیه می کند که در باور رایح فرهنگی جزء فرودست‌ترینِ آن‌هاست، کاری که مردم برای سلب انسانیت و تقلیل ارزش از گروه‌های انسانی به آن توسل می‌جویند. در مقابل، کسانی که تصور می‌کنند موضع‌گیری در قبال این روشِ شاملو دفاعی از حقانیت طرف دیگر است خود دچار گونه‌گرایی هستند چرا‌که با توهین دانستن این تشبیه،در‌حقیقت فرومایه بودن حیوان را اصلی بدیهی دانسته و این عمل را تقلیل ارزش یک انسان قلمداد می کنند.
بیچاره آن حیوان که در‌هر دو صورت فاقد ارزش دانسته می‌شود؛ چه در تشبیه صدای کسی به صدای او و چه در رد هتک «حرمت» از کسی که به او «توهین» شده – بی دفاعی از حرمت حیوان.
حقوق حیوانات و پذیرش ارزش اخلاقی آنان نه تنها در سطح اجتماعی امری مهجور است بلکه در حوزه‌‌ی مواضع روشنفکری نیز با مشکلی اساسی روبروست.
دوستان را به مرور دوباره‌ی مقاله‌ی کوتاه « ارتباط میان بی ارزش سازی حیوانات و تبعیض» در چند پست بالاتر دعوت می کنم.
@weanimals
BY ما حیوانات we animals
Share with your friend now:
tgoop.com/weanimals/361