برنامه ویرا

در ماە گذشتە رسانەهای نزدیک بە حزب حیات آزاد کوردستان، پژاک، خبری را مبنی بر برگزاری هفتمین کنگرە این حزب در کوهستانهای کردستان منتشر کردند. حزب حیات آزاد کردستان کە در سال ٢٠٠٤ با تکیە بر مانیفست و تزهای سیاسی عبداللە اوجالان رهبر حزب کارگران کردستان تشکیل شد تا کنون هفت کنگرە خود را برگزار کردە است. بر پایە اصول سیاسی این حزب ، ریاست مشترک یک زن و یک مرد یکی از پایەهای اساسی انتخابات این حزب است . در دورەی ریاست مشترک گذشتە این حزب کە همزمان با خیزش انقلابی " ژن ، ژیان ، ئازادی " مردم در ایران بود ، سیامند معینی و زیلان وژین ریاست مشترک این حزب را عهدەدار بودند. پس ازاتمام دورەی ریاست آنها ، در ماههای گذشتە، این حزب پس از بررسی و نگاهی انتقادی بە رویکردهای خود، روسای مشترک جدید خود،پیمان ویان و امیر کریمی را انتخاب نمودند.
در همین راستا گفت و گویی را با ریاست مشترک این حزب انجام دادیم تا ضمن بررسی رویکرد این حزب در عرصەهای سیاسی و اجتماعی و نظامی، نظرگاههای جدید آنها را بە نسبت ایران و کردستان مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم .
خاورمیانە با تنشهای متقاطعی روبروست. ائتلافهای شکنندە و قطب بندیهای مقطعی و استراتژیک بین دولت-ملتها، نقش گروههای نیابتی و از نگاهی کلان تر، رقابت قدرتهای جهانی بر سر منافع خود در این منطقە، از جملە مسائلی هستند کە ماهیت این تنشها را شکل دادە است. خط سومی کەحرکت آزادیبخش کردستان بر آن تاکید می کند واجد چە ویژگیهایی است کە آن را بە عنوان نقشە راە خروج از این بحران معرفی می کند؟ 
تنشهای خاورمیانه بخشی از تنشهای وسیع جهانیی است که به آن جنگ سوم جهانی می گوییم. نیروهای هژمونگرای مدرنیته سرمایه داری در نبرد تعیین سلطه بر جهان قرن 21 هستند. تبعات این جنگ بسیار وسیع خواهندبود. تغییرات بزرگی رخ خواهند داد، تغییراتی که با تغییرات حاصله از جنگ جهانی اول قابل قیاس هستند.  خاورمیانه یکی از مهمترین مراکز این تغییرات است. آمریکا به همراه متحدانش ایجاد تغییر در خاورمیانه را با مداخله در عراق ، افغانستان و سپس سیطره بر بهار عربی به پیش برده اند و اکنون نوبت ایران است. دولت-ملتهای منطقه که محصول قرن بیستم هستند در برابر تغییر مقاومت می کنند و دولتهایی مانند روسیه و چین پشتیبان آنها هستند. همه توجهات به درگیری و در عین حال رابطه این دو جبهه معطوف است، در حالیکه طرف پر قدرت دیگری نیز وجود دارد که کمتر از آن بعنوان یک طرف مستقل با خواستهای مشخص بحث می شود. این طرف مردم هستند، ملتها، جوامع، هویتهای اتنیکی، دینی، جنسیتی، زنان، جوانان. این جبهه خواهان تغییر است. هرچند که این تغییرات با تغییرات مورد نظر قدرتهای جهانی فصول مشترکی مانند ضدیت با دیکتاتورها را داشته باشند ولی از ماهیت کاملا متفاوتی برخوردارند. اگر چه دخالتها از خارج تغییرات سیاسی به همراه داشته است اما ندرتا منجر به سیر به سوی دموکراسی شده و در بیشتر موارد فاجعه بار بوده اند. افغانستان و عراق را نگاه کنیم کافی است. احزاب اپوزیسیون غالبا تصویری رویایی  از نتایج مداخلات خارجی برای مردم به ستوه آمده از حکومتهای دیکتاتوری می سازند. در حالیکه در بیشتر موارد حکومتهای حاصل از این مداخلات در فساد و استبداد دست کمی از اسلاف خود ندارند، چرا باید مردم مجبور به انتخاب میان این دو گزینه باشند. مردمی که مبارزه می کنند و هزینه های گزاف می پردازند با نتایج نا امید کننده و فاجعه باری روبرو می شوند. همین مردم با همه هویتهای موجود در خود می توانند از سازماندهی مستقل برخوردار باشند و بجای حرکت در مسیرهای از پیش تعیین شده، مسیر خود را تعیین کرده و سازنده سیستم مدیریتی آلترناتیو باشند. در حال مبارزه برای دستیابی به چنین سازماندهی هایی هستیم. نیروی برساخت جامعه دموکراتیکی  هستیم که مستقل می اندیشد و عمل می کند. خط سوم عمل سیاسی یا پراتیک پولیتیک جامعه دموکراتیک و مبارزین برساخت آن است. جامعه دموکراتیک توان تشخیص منافع خود را دارد. معیار این منافع نه سهم گیری در پروسه دست به دست شدن قدرت بلکه تضمین خودمدیریتی مردم است. در مورد ایران این مسئله از وضوح بیشتری برخوردار است. در واقع انقلاب ژن، ژیان، آزادی به آن وضوح بخشید. در اثنای انقلاب مشخص شد که تحولاتی که آنها برای ایران می اندیشند از نوع تغییر رژیم نیست. جمهوری اسلامی با همه مشکلاتی که با سیستم سرمایه داری جهانی دارد اما بخشی از آن است. آمریکا و کشورهای اروپایی در تلاش جای نمودن و قرار دادن کامل جمهوری اسلامی در نظام جهانی هستند. اگر چه این خود مستلزم تغییرات نسبتا زیادی در سیاستهای جمهوری اسلامی است اما آنها میخواهند این کار را به نوعی انجام دهند که بقای رژیم را با خطر روبرو نسازد. آنها هیچ جایگزینی در چنته ندارند و از آلترناتیوهای مردمی نیز در هراسند.

www.tgoop.com/veraprogram/220

55 viewsJul 3, 2024 at 16:56

در ماە گذشتە رسانەهای نزدیک بە حزب حیات آزاد کوردستان، پژاک، خبری را مبنی بر برگزاری هفتمین کنگرە این حزب در کوهستانهای کردستان منتشر کردند. حزب حیات آزاد کردستان کە در سال ٢٠٠٤ با تکیە بر مانیفست و تزهای سیاسی عبداللە اوجالان رهبر حزب کارگران کردستان تشکیل شد تا کنون هفت کنگرە خود را برگزار کردە است. بر پایە اصول سیاسی این حزب ، ریاست مشترک یک زن و یک مرد یکی از پایەهای اساسی انتخابات این حزب است . در دورەی ریاست مشترک گذشتە این حزب کە همزمان با خیزش انقلابی " ژن ، ژیان ، ئازادی " مردم در ایران بود ، سیامند معینی و زیلان وژین ریاست مشترک این حزب را عهدەدار بودند. پس ازاتمام دورەی ریاست آنها ، در ماههای گذشتە، این حزب پس از بررسی و نگاهی انتقادی بە رویکردهای خود، روسای مشترک جدید خود،پیمان ویان و امیر کریمی را انتخاب نمودند.
در همین راستا گفت و گویی را با ریاست مشترک این حزب انجام دادیم تا ضمن بررسی رویکرد این حزب در عرصەهای سیاسی و اجتماعی و نظامی، نظرگاههای جدید آنها را بە نسبت ایران و کردستان مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم .
خاورمیانە با تنشهای متقاطعی روبروست. ائتلافهای شکنندە و قطب بندیهای مقطعی و استراتژیک بین دولت-ملتها، نقش گروههای نیابتی و از نگاهی کلان تر، رقابت قدرتهای جهانی بر سر منافع خود در این منطقە، از جملە مسائلی هستند کە ماهیت این تنشها را شکل دادە است. خط سومی کەحرکت آزادیبخش کردستان بر آن تاکید می کند واجد چە ویژگیهایی است کە آن را بە عنوان نقشە راە خروج از این بحران معرفی می کند؟ 
تنشهای خاورمیانه بخشی از تنشهای وسیع جهانیی است که به آن جنگ سوم جهانی می گوییم. نیروهای هژمونگرای مدرنیته سرمایه داری در نبرد تعیین سلطه بر جهان قرن 21 هستند. تبعات این جنگ بسیار وسیع خواهندبود. تغییرات بزرگی رخ خواهند داد، تغییراتی که با تغییرات حاصله از جنگ جهانی اول قابل قیاس هستند.  خاورمیانه یکی از مهمترین مراکز این تغییرات است. آمریکا به همراه متحدانش ایجاد تغییر در خاورمیانه را با مداخله در عراق ، افغانستان و سپس سیطره بر بهار عربی به پیش برده اند و اکنون نوبت ایران است. دولت-ملتهای منطقه که محصول قرن بیستم هستند در برابر تغییر مقاومت می کنند و دولتهایی مانند روسیه و چین پشتیبان آنها هستند. همه توجهات به درگیری و در عین حال رابطه این دو جبهه معطوف است، در حالیکه طرف پر قدرت دیگری نیز وجود دارد که کمتر از آن بعنوان یک طرف مستقل با خواستهای مشخص بحث می شود. این طرف مردم هستند، ملتها، جوامع، هویتهای اتنیکی، دینی، جنسیتی، زنان، جوانان. این جبهه خواهان تغییر است. هرچند که این تغییرات با تغییرات مورد نظر قدرتهای جهانی فصول مشترکی مانند ضدیت با دیکتاتورها را داشته باشند ولی از ماهیت کاملا متفاوتی برخوردارند. اگر چه دخالتها از خارج تغییرات سیاسی به همراه داشته است اما ندرتا منجر به سیر به سوی دموکراسی شده و در بیشتر موارد فاجعه بار بوده اند. افغانستان و عراق را نگاه کنیم کافی است. احزاب اپوزیسیون غالبا تصویری رویایی  از نتایج مداخلات خارجی برای مردم به ستوه آمده از حکومتهای دیکتاتوری می سازند. در حالیکه در بیشتر موارد حکومتهای حاصل از این مداخلات در فساد و استبداد دست کمی از اسلاف خود ندارند، چرا باید مردم مجبور به انتخاب میان این دو گزینه باشند. مردمی که مبارزه می کنند و هزینه های گزاف می پردازند با نتایج نا امید کننده و فاجعه باری روبرو می شوند. همین مردم با همه هویتهای موجود در خود می توانند از سازماندهی مستقل برخوردار باشند و بجای حرکت در مسیرهای از پیش تعیین شده، مسیر خود را تعیین کرده و سازنده سیستم مدیریتی آلترناتیو باشند. در حال مبارزه برای دستیابی به چنین سازماندهی هایی هستیم. نیروی برساخت جامعه دموکراتیکی  هستیم که مستقل می اندیشد و عمل می کند. خط سوم عمل سیاسی یا پراتیک پولیتیک جامعه دموکراتیک و مبارزین برساخت آن است. جامعه دموکراتیک توان تشخیص منافع خود را دارد. معیار این منافع نه سهم گیری در پروسه دست به دست شدن قدرت بلکه تضمین خودمدیریتی مردم است. در مورد ایران این مسئله از وضوح بیشتری برخوردار است. در واقع انقلاب ژن، ژیان، آزادی به آن وضوح بخشید. در اثنای انقلاب مشخص شد که تحولاتی که آنها برای ایران می اندیشند از نوع تغییر رژیم نیست. جمهوری اسلامی با همه مشکلاتی که با سیستم سرمایه داری جهانی دارد اما بخشی از آن است. آمریکا و کشورهای اروپایی در تلاش جای نمودن و قرار دادن کامل جمهوری اسلامی در نظام جهانی هستند. اگر چه این خود مستلزم تغییرات نسبتا زیادی در سیاستهای جمهوری اسلامی است اما آنها میخواهند این کار را به نوعی انجام دهند که بقای رژیم را با خطر روبرو نسازد. آنها هیچ جایگزینی در چنته ندارند و از آلترناتیوهای مردمی نیز در هراسند.

BY برنامه ویرا