زیر گنبد کبود

اینجا #آلمان 🇩🇪
برخورد با خارجی ها و #مهاجرین
#قسمت_اول : صدای گریه کودک بلند بود و همه فقط نگاه می کردند...

🔸در آن باران شدید، #اتوبوس که رسید، همراه با من و کودک سه ساله ام، بیست سی نفر دیگر سوار شدند. پسرم دوید و روی یک صندلی خالی نشست. انتظار داشتم مثل همیشه با اینکه بین نشستن من و او فاصله می افتد، کسی کنارش ننشیند تا برسم. اما یک مرد آلمانی با کت و شلوار و کراوات رفت که بنشیند همانجا. پسرم به آلمانی می گفت نه و سعی می کرد مرا به آن مرد نشان دهد، دست کوچکش را گذاشت روی صندلی که مانع نشستن مرد شود، اما او توجهی نکرد و اگر من دست کودکم را کنار نمی زدم، می ماند زیر هیکلش! آنجا بود که از نگاه پر از غیظ مرد فهمیدم که کاملا متوجه اوضاع هست و عمدا محل نمی گذارد!

🔸وقتی نشست، من درست روبروی او ایستاده بودم، در حالی که دو تا کیف سنگین، پلاستیک خریدهایم، و دوچرخه پسرم بغلم بود، صدای گریه پسرم هم که مامان مامان می گفت را همه می شنیدند. آن مرد فقط زیرچشمی به پسرم نگاه می کرد و با حالتی عصبی زیر لب کلماتی را به آلمانی می گفت که من نمی فهمیدم، اما قطعا برای آلمانی هایی که ایستاده بودند قابل فهم بود. به انگلیسی به مرد گفتم "فکر می کنم حداقل بتوانید بلند شوید تا پسرم بیاید پیش من بایستد، نه؟!" فقط خم شد به جلو، تا از همان فضای کوچکی که پشتش ایجاد شده بود، پسرم رد شود و بیاید پیش من، و تا چند ایستگاه بعدی که پیاده شویم، دست های کوچکش را به میله های اتوبوس بگیرد که نیفتد... همه فقط نگاه می کردند!

** پی نوشت: این اتفاق دقیقا بعد از اجرای سیاست سال ۲۰۱۵ دولت مرکل بود که در یک سال بیش از یک میلیون نفر #پناهنده و آواره از کشورهای دیگر به آلمان آمدند. بسیاری از مردم ناراضی بودند و بدون اینکه بدانند تو از کدام کشوری و چرا آنجایی، عصبانیتشان را سرت خالی می کردند. بعضی ها هم به وضوح حس ترحم خود را نشان می دادند... البته برای کسانی مثل من که آواره و پناهنده نبودیم، شاید هیچکدام این ها مهم نبود. من هر وقت می خواستم بر می گشتم به کشورم، "اما آن روزها حس و حال مردم #افغان و پناهنده به #ایران را بهتر فهمیدم"...
روایت از #زهرا

🔻در قسمت های بعد، از برخوردهای متفاوت مردم آلمان با خارجی هابیشتر خواهیم نوشت...

🔷🔶 روایت های شنیدنی و الهام بخش از #زیرگنبدکبود ...

@tick_idea

www.tgoop.com/tick_idea/417

2.59K viewsedited  Jan 17, 2018 at 17:38

اینجا #آلمان 🇩🇪
برخورد با خارجی ها و #مهاجرین
#قسمت_اول : صدای گریه کودک بلند بود و همه فقط نگاه می کردند...

🔸در آن باران شدید، #اتوبوس که رسید، همراه با من و کودک سه ساله ام، بیست سی نفر دیگر سوار شدند. پسرم دوید و روی یک صندلی خالی نشست. انتظار داشتم مثل همیشه با اینکه بین نشستن من و او فاصله می افتد، کسی کنارش ننشیند تا برسم. اما یک مرد آلمانی با کت و شلوار و کراوات رفت که بنشیند همانجا. پسرم به آلمانی می گفت نه و سعی می کرد مرا به آن مرد نشان دهد، دست کوچکش را گذاشت روی صندلی که مانع نشستن مرد شود، اما او توجهی نکرد و اگر من دست کودکم را کنار نمی زدم، می ماند زیر هیکلش! آنجا بود که از نگاه پر از غیظ مرد فهمیدم که کاملا متوجه اوضاع هست و عمدا محل نمی گذارد!

🔸وقتی نشست، من درست روبروی او ایستاده بودم، در حالی که دو تا کیف سنگین، پلاستیک خریدهایم، و دوچرخه پسرم بغلم بود، صدای گریه پسرم هم که مامان مامان می گفت را همه می شنیدند. آن مرد فقط زیرچشمی به پسرم نگاه می کرد و با حالتی عصبی زیر لب کلماتی را به آلمانی می گفت که من نمی فهمیدم، اما قطعا برای آلمانی هایی که ایستاده بودند قابل فهم بود. به انگلیسی به مرد گفتم "فکر می کنم حداقل بتوانید بلند شوید تا پسرم بیاید پیش من بایستد، نه؟!" فقط خم شد به جلو، تا از همان فضای کوچکی که پشتش ایجاد شده بود، پسرم رد شود و بیاید پیش من، و تا چند ایستگاه بعدی که پیاده شویم، دست های کوچکش را به میله های اتوبوس بگیرد که نیفتد... همه فقط نگاه می کردند!

** پی نوشت: این اتفاق دقیقا بعد از اجرای سیاست سال ۲۰۱۵ دولت مرکل بود که در یک سال بیش از یک میلیون نفر #پناهنده و آواره از کشورهای دیگر به آلمان آمدند. بسیاری از مردم ناراضی بودند و بدون اینکه بدانند تو از کدام کشوری و چرا آنجایی، عصبانیتشان را سرت خالی می کردند. بعضی ها هم به وضوح حس ترحم خود را نشان می دادند... البته برای کسانی مثل من که آواره و پناهنده نبودیم، شاید هیچکدام این ها مهم نبود. من هر وقت می خواستم بر می گشتم به کشورم، "اما آن روزها حس و حال مردم #افغان و پناهنده به #ایران را بهتر فهمیدم"...
روایت از #زهرا

🔻در قسمت های بعد، از برخوردهای متفاوت مردم آلمان با خارجی هابیشتر خواهیم نوشت...

🔷🔶 روایت های شنیدنی و الهام بخش از #زیرگنبدکبود ...

@tick_idea

BY زیر گنبد کبود