کمیتهٔ تحقیقات و فناوری دانشجویی | د ع پ بیرجند

Forwarded from نشریهٔ پژوهان | کمیتهٔ تحقیقات و فناوری دانشجویی د ع پ بیرجند

⭕️ ژن‌های اتوفاژی، امیدی برای افزایش
طول عمر

براساس تحقیقات نوین، “اتوفاژی” اسرار بیشتری نسبت به آنچه محققان گمان می‌‌‌‌کردند در خود دارد.
دانشمندان اکنون عملکرد‌‌های جدید احتمالی ژن‌های اتوفاژی، که ممکن است در نهایت بر “پیری” تأثیر بگذارند را کشف کرده‌‌‌‌‌‌‌اند.
یافته‌‌‌ها نشان می‌دهند که مهار ژنتیکی اتوفاژی باعث ایجاد تغییرات دژنراتیو در بافت‌‌‌های پستانداران شده و کاهش پتانسیل اتوفاژیک اغلب با پیری طبیعی و پاتولوژیک همراه است.
ازطرفی دستکاری‌‌‌‌های دارویی یا ژنتیکی که طول عمر را در ارگانیسم‌‌‌‌های مدل افزایش می‌دهند، اغلب باعث تحریک اتوفاژی می‌‌‌‌شوند و مهار سیستم اتوفاژی، اثرات افزایش طول عمر را به خطر می‌‌‌‌‌‌اندازد.

🔻اتوفاژی یک فرآیند "خانه داری" سلولی است که با بازیافت یا دفع DNA و RNA آسیب‌‌‌دیده و سایر اجزاء‌سلولی، سلامت را ارتقا می­‌‌دهد و نقش کلیدی در پیشگیری از پیری و بیماری­‌‌‌های مرتبط با پیری از جمله؛ سرطان، بیماری­‌‌‌های قلبی‌-عروقی، دیابت و تخریب عصبی مانند آلزایمر دارد.
این امر با آسیب شناسی­‌‌‌های مرتبط با سن، از جمله؛ تجمع تری­‌‌‌گلیسیرید، اختلال عملکرد میتوکندری، تخریب عضلانی و اختلال عملکرد قلبی مرتبط است.

🔸ژن­‌‌‌های مداخله‌گر در ارتباط با اتوفاژی و روند پیری
گزارش‌‌‌‌های متعدد نشان می‌‌‌‌دهد که در بافت‌های پیر، بیان ژن‌‌هایی چون ATG یا سایر پروتئین‌‌‌های مورد نیاز برای القاء اتوفاژی، مانند Sirtuin 1، کاهش یافته و بدین ترتیب، اتوفاژی با افزایش سن کاهش می‌‌‌‌یابد.

🔻به­‌‌‌‌‌‌‌طورکلی‌‌، نورون­‌ها می­‌‌‌توانند توده‌‌‌‌‌‌‌‌­های پروتئینی را از طریق وزیکول‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی به نام اگزوفر ترشح کنند.
در این مطالعه، محققان به­‌‌‌‌‌طور خاص عملکرد ژن‌‌‌‌‌‌‌های اتوفاژی را به­‌‌‌‌‌‌صورت مرحله‌‌‌‌‌‌‌‌­ای در سلول‌‌‌های عصبی حیوانات مهار کردند و دریافتند که مهار ژن‌‌‌‌های اتوفاژی اولیه نورونی، به‌‌‌‌‌‌‌‌جز ATG-16.2، و نیز افزایش تشکیل اگزوفر و رویدادهای اگزوفوری باعث افزایش طول عمر می‌‌‌‌شود و با کاهش پروتئین‌های انباشته­‌‌‌‌‌‌‌شده در نورون­‌ها، ریسک ایجاد بیماری‌‌‌­‌هایی چون هانتینگتون کاهش می­‌‌‌یابد.
به­‌طور مشابه، کمبود بیان ژن­‌‌‌های ATG1، ATG8 و Sestrin1 (که برای اتوفاژی اولیه لازم است) طول عمر را کاهش می­‌‌‌‌دهد.
ازسوی دیگر، بازگرداندن سطح نرمال LAMP2a از نقص مرتبط با پیری در اتوفاژی با واسطه چاپرون (CMA) و ماکرواتوفاژی جلوگیری می­‌‌‌کند و فراوانی پروتئین­‌‌‌های اکسید شده و همچنین سلول­‌‌‌های آپوپتوزی را در کبد کاهش می­‌‌‌دهد.
از طرفی اتوفاژی کبد، در چاقی و دیابت ناشی از رژیم غذایی پرچرب یا کمبود ژنتیکی لپتین، کاهش می­‌‌‌‌یابد؛ اما بیان ATG7 می­‌‌‌‌تواند این نقص اتوفاژیک کبدی را اصلاح کند.

🔸اثرات ضد پیری اتوفاژی در سلول‌های در حال تکثیر
در سلول‌‌‌­های درحال تکثیر، اتوفاژی علاوه‌‌‌­بر اثرات سیتوپروتکتیو، نقش مهمی در جلوگیری از تبدیل بدخیمی و همچنین حفظ ویژگی‌‌‌­های سلول­‌‌‌های بنیادی ایفا می­‌‌‌کند.

🔸کاهش تبدیل انکوژنیک
اتوفاژی می­‌‌‌تواند انکوژنز را از طریق اثرات سلولی مانند؛ بهبود کنترل کیفیت میتوکندری، بهبود بی‌ثباتی ژنتیکی و یا حذف اتوفاژیک پروتئین بالقوه انکوژن، سرکوب کند.

🔸اثرات ضد پیری غیرخودکار سلولی اتوفاژی
اتوفاژی علاوه‌بر اثر بر روی سلول‌‌‌‌های در حال تکثیر یا پس از میتوز، قادر است اثرات ضد پیری را با مکانیسم­‌‌‌هایی از جمله؛ دفاع در برابر میکروارگانیسم‌‌‌‌‌های عفونی، پاسخ‌‌‌‌‌های ایمنی ذاتی و التهابی و تنظیم نورواندوکرین، اعمال کند.

🔸پارامترهای نورواندوکرین
اتوفاژی علاوه‌‌‌‌­بر تاثیر بر فیزیولوژی سلولی، می‌‌‌‌‌تواند بر ارتباطات بین­‌‌‌‌‌سلولی نیز اثر گذاشته و از این­‌‌‌‌رو فرآیندهای مربوط به پیری را به شیوه‌‌‌‌ای مستقل و غیرسلولی تحت تأثیر قرار دهد.
 
✅این یافته‌‌‌‌‌ها نشان می‌‌‌‌دهند که ضعیف شدن پاسخ اتوفاژیک ممکن است به فنوتیپ پیری کمک کند و دستکاری و تغییر در ژن‌‌‌‌‌های اتوفاژی موجب بهبود سلامت سلول­‌‌‌‌ها و افزایش طول عمر شود.

گردآورنده: پریسا منصوریان | دانشجوی پزشکی


🆔-------------------------🔹🔷🔹
@pazhouhan_mag
@srcbums
https://src.bums.ac.ir/نشریه-پژوهان

www.tgoop.com/srcbums/3275

834 viewsJun 21, 2024 at 15:54

⭕️ ژن‌های اتوفاژی، امیدی برای افزایش
طول عمر

براساس تحقیقات نوین، “اتوفاژی” اسرار بیشتری نسبت به آنچه محققان گمان می‌‌‌‌کردند در خود دارد.
دانشمندان اکنون عملکرد‌‌های جدید احتمالی ژن‌های اتوفاژی، که ممکن است در نهایت بر “پیری” تأثیر بگذارند را کشف کرده‌‌‌‌‌‌‌اند.
یافته‌‌‌ها نشان می‌دهند که مهار ژنتیکی اتوفاژی باعث ایجاد تغییرات دژنراتیو در بافت‌‌‌های پستانداران شده و کاهش پتانسیل اتوفاژیک اغلب با پیری طبیعی و پاتولوژیک همراه است.
ازطرفی دستکاری‌‌‌‌های دارویی یا ژنتیکی که طول عمر را در ارگانیسم‌‌‌‌های مدل افزایش می‌دهند، اغلب باعث تحریک اتوفاژی می‌‌‌‌شوند و مهار سیستم اتوفاژی، اثرات افزایش طول عمر را به خطر می‌‌‌‌‌‌اندازد.

🔻اتوفاژی یک فرآیند "خانه داری" سلولی است که با بازیافت یا دفع DNA و RNA آسیب‌‌‌دیده و سایر اجزاء‌سلولی، سلامت را ارتقا می­‌‌دهد و نقش کلیدی در پیشگیری از پیری و بیماری­‌‌‌های مرتبط با پیری از جمله؛ سرطان، بیماری­‌‌‌های قلبی‌-عروقی، دیابت و تخریب عصبی مانند آلزایمر دارد.
این امر با آسیب شناسی­‌‌‌های مرتبط با سن، از جمله؛ تجمع تری­‌‌‌گلیسیرید، اختلال عملکرد میتوکندری، تخریب عضلانی و اختلال عملکرد قلبی مرتبط است.

🔸ژن­‌‌‌های مداخله‌گر در ارتباط با اتوفاژی و روند پیری
گزارش‌‌‌‌های متعدد نشان می‌‌‌‌دهد که در بافت‌های پیر، بیان ژن‌‌هایی چون ATG یا سایر پروتئین‌‌‌های مورد نیاز برای القاء اتوفاژی، مانند Sirtuin 1، کاهش یافته و بدین ترتیب، اتوفاژی با افزایش سن کاهش می‌‌‌‌یابد.

🔻به­‌‌‌‌‌‌‌طورکلی‌‌، نورون­‌ها می­‌‌‌توانند توده‌‌‌‌‌‌‌‌­های پروتئینی را از طریق وزیکول‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی به نام اگزوفر ترشح کنند.
در این مطالعه، محققان به­‌‌‌‌‌طور خاص عملکرد ژن‌‌‌‌‌‌‌های اتوفاژی را به­‌‌‌‌‌‌صورت مرحله‌‌‌‌‌‌‌‌­ای در سلول‌‌‌های عصبی حیوانات مهار کردند و دریافتند که مهار ژن‌‌‌‌های اتوفاژی اولیه نورونی، به‌‌‌‌‌‌‌‌جز ATG-16.2، و نیز افزایش تشکیل اگزوفر و رویدادهای اگزوفوری باعث افزایش طول عمر می‌‌‌‌شود و با کاهش پروتئین‌های انباشته­‌‌‌‌‌‌‌شده در نورون­‌ها، ریسک ایجاد بیماری‌‌‌­‌هایی چون هانتینگتون کاهش می­‌‌‌یابد.
به­‌طور مشابه، کمبود بیان ژن­‌‌‌های ATG1، ATG8 و Sestrin1 (که برای اتوفاژی اولیه لازم است) طول عمر را کاهش می­‌‌‌‌دهد.
ازسوی دیگر، بازگرداندن سطح نرمال LAMP2a از نقص مرتبط با پیری در اتوفاژی با واسطه چاپرون (CMA) و ماکرواتوفاژی جلوگیری می­‌‌‌کند و فراوانی پروتئین­‌‌‌های اکسید شده و همچنین سلول­‌‌‌های آپوپتوزی را در کبد کاهش می­‌‌‌دهد.
از طرفی اتوفاژی کبد، در چاقی و دیابت ناشی از رژیم غذایی پرچرب یا کمبود ژنتیکی لپتین، کاهش می­‌‌‌‌یابد؛ اما بیان ATG7 می­‌‌‌‌تواند این نقص اتوفاژیک کبدی را اصلاح کند.

🔸اثرات ضد پیری اتوفاژی در سلول‌های در حال تکثیر
در سلول‌‌‌­های درحال تکثیر، اتوفاژی علاوه‌‌‌­بر اثرات سیتوپروتکتیو، نقش مهمی در جلوگیری از تبدیل بدخیمی و همچنین حفظ ویژگی‌‌‌­های سلول­‌‌‌های بنیادی ایفا می­‌‌‌کند.

🔸کاهش تبدیل انکوژنیک
اتوفاژی می­‌‌‌تواند انکوژنز را از طریق اثرات سلولی مانند؛ بهبود کنترل کیفیت میتوکندری، بهبود بی‌ثباتی ژنتیکی و یا حذف اتوفاژیک پروتئین بالقوه انکوژن، سرکوب کند.

🔸اثرات ضد پیری غیرخودکار سلولی اتوفاژی
اتوفاژی علاوه‌بر اثر بر روی سلول‌‌‌‌های در حال تکثیر یا پس از میتوز، قادر است اثرات ضد پیری را با مکانیسم­‌‌‌هایی از جمله؛ دفاع در برابر میکروارگانیسم‌‌‌‌‌های عفونی، پاسخ‌‌‌‌‌های ایمنی ذاتی و التهابی و تنظیم نورواندوکرین، اعمال کند.

🔸پارامترهای نورواندوکرین
اتوفاژی علاوه‌‌‌‌­بر تاثیر بر فیزیولوژی سلولی، می‌‌‌‌‌تواند بر ارتباطات بین­‌‌‌‌‌سلولی نیز اثر گذاشته و از این­‌‌‌‌رو فرآیندهای مربوط به پیری را به شیوه‌‌‌‌ای مستقل و غیرسلولی تحت تأثیر قرار دهد.
 
✅این یافته‌‌‌‌‌ها نشان می‌‌‌‌دهند که ضعیف شدن پاسخ اتوفاژیک ممکن است به فنوتیپ پیری کمک کند و دستکاری و تغییر در ژن‌‌‌‌‌های اتوفاژی موجب بهبود سلامت سلول­‌‌‌‌ها و افزایش طول عمر شود.

گردآورنده: پریسا منصوریان | دانشجوی پزشکی


🆔-------------------------🔹🔷🔹
@pazhouhan_mag
@srcbums
https://src.bums.ac.ir/نشریه-پژوهان

BY کمیتهٔ تحقیقات و فناوری دانشجویی | د ع پ بیرجند