Еще о дореволюционках без биографии. На прошлой неделе благодаря Андрею Сосенкову вновь удалось побывать на территории закрытого завода имени Кирова на Красноармейской. В прошлый раз я гулял по цехам и заводоуправлению, построенным в 70-х (отдельный пост по ссылке), а теперь открылся доступ к той части предприятия, что выросла еще в 30-е годы. О ней, конечно, тоже последует отдельная запись в блоге, а теперь чуть-чуть анонсов.

На терриитории завода нашлась неизвестная мне двухэтажка аж 1890-х годов постройки. Очень крепенький домик, в котором теперь снимают кино! Была возможность зайти и вовнутрь.

Да, если вам нужно снять кино, сериал, клип и вы ищете локации, то Андрей поможет - обращайтесь к нему || #архминск

🔸Источник: Минск и минчанин
🔸Мои каналы: о Беларуси | о мире | инста

Думаеце гэта выстаўка сучаснага мастацтва? Зусім не.

5 чэрвеня 1940 года тагачасны кіраўнік фларэнційскай галерэі Джавані Поджы атрымаў з Рыма сакрэтны цыркуляр, у якім быў загадна прывесці ў дзеянні палажэнні па абароне твораў мастацтва, якія былі выпрацаваныя яшчэ ў час Першай сусветнай вайны. Праз пяць дзён Італія афіцыйна ўступіла ў вайну на баку нацысцкай Германіі.

Большасць твораў мастацтва з музеяў, палацаў і цэркваў было спакавана і вывезена ў бяспечныя падземныя сховішчы. Але фрэскі, дэкор, фантаны і іншае немагчыма было перанесці. З вялікім рызыкамі быў звязаны і перанос буйных скульптур. Вакол іх узводзілі драўляныя рыштаванні, абкладзеныя мяхамі з пяском і накрытыя зверху этэрнітам (звычайны азбестацементавы шыфер як у бабулі ў вёсцы).

Хутка стала зразумела, што гістарычныя гарады, такія як Фларэнцыя, таксама будуць падвяргацца бамбардзіроўкам і ужо прынятых мераў па ахове помнікаў мастацтва недастаткова. З восені 1942 года драўляна-пясчаныя канструкцыі сталі замянць на цагляныя коканы.

У апусцелых галерэях Акадэміі мастацтваў заставаліся буйныя працы Мікеланджэла: Давід, рабы, П'ета Палестрыны і Святы Мацвей, якія былі ўзятыя ў такія коканы. Галерэя набыла трохі сюррэалістычны выгляд.


#вайна

У 1943 годзе поўнач Італіі разам з Фларэнцыяй была захоплена нацыстамі. З поўдня насоўваліся сілы Саюзнікаў. На шчасце нацысты, якія адыходзілі з Фларэнцыі, абвесцілі яго адкрытым горадам - гэта значыць горадам, які не будзе абараняцца, каб пазбегнуць разбурэнняў. Аднак, каб перашкодзіць пераправе цераз раку Арно, у Фларэнцыі былі ўзарваныя ўсе масты. Нават спробы фларэнційскага архібіскупа кардынала Элія Далы Косты (які пасля за сваю дапамогу яўрэям атрымае званне праведніка народаў свету) і нямецкага консула Герхарда Вольфа ў горадзе пашкадаць хаця б мост Санта-Трыніта XVI стагоддзя былі марнымі - 3 жніўня 1944 года ён і іншыя масты быў узарваны.

Ацалеў толькі знакаміты Понтэ-Век'я, які быў замініраваны. 4 жніўня 1944 года консул Герхард Вольф здолеў пераканаць вермахт у тым, што стратэгічная каштоўнасць калідора Вазары, які праходзіць па мосце, нулявая. Каб перашкодзіць пераправе па ім Саюзнікаў былі разбураны прылеглыя кварталы з абодвух бакоў. На наступны дзень, 5 жніўня, па адзін ацалелым мосце Понтэ-Век'я прайшоў Карла Раджыянці, гісторык мастацnва і член антыфашысцкага супраціву, які ўсталяваў першы кантакт з арміяй ЗША.

За сваю ролю ў захаванні Понтэ-Век'я Вольф пасля вайны атрымаў ганаровае грамадзянства Фларэнцыі, а на самім мосце з'явілася памятная шыльда ў памяць пра яго.

Такім чынам Фларэнцыя аддзелалася лёгкім спалохам у параўнанні з іншымі гістарычнымі гарадамі Еўропы. Але на гэта працавалі літаральна ўсе.