کانون ادبی هنری سها

ژابیژ - سرشک چهارم

سرگیجه، توصیفی دقیق از این هشت ماه. نه شوق کر و کور کننده‌ای نه شاعرانگی ستیزنده‌ای. تا منتهای زمان را دیده‌ام، نرفته‌ام! او خود مرا می‌خواند؛ تکرار ناقوس‌وارش وحشتم می‌دهد، به سان آن‌کس که از مرگ فردایش باخبر است، حال کدام یک مهم ترست؟ زندگیِ امروز یا مرگِ فردا؟ هر دو به وحدت به یک میزان بی‌معنا. اما کنارهم چه؟ می‌هراسم، ترس گوشت و پوستم را می‌بلعد، یک به یک اندام هایم را از کار می‌اندازد. می‌گویند پس زندگی کجاست؟ من می‌گویم آدمیزادی که ترسیدن آموخت را چه جای این حرف‌ها؟ آن‌ها می‌روند، او می‌رود، تو می‌روی، تو می‌روی، تو می‌روی! تو می‌روی، تو می‌کنی، تو می‌خوری، تو می‌بری. فکر کردن راجع به تو برایم همینقد ترسناک است! ترسم از ترحم برانگیزی‌ست که ترحم می‌کند؛ این افکار با شمایل دزدان زندگی را برایم مرگ کرده‌اند، در خیابان بی‌قرارم، کنار دوست و آشنا، شب‌ها پنجره‌را می‌پایم مگر یکی از آن‌ها شیشه را بشکند و سر وقتم بیاید. بی‌خوابم؛ دیوانه‌ام؛ درست همان‌موقع که فکر می‌کنم به چه‌ات می‌نازی دیوانه‌ترینم، دمی بعد که خود را اسیر وجودت می‌بینم، از لحظاتی قبل هم دیوانه‌ترم. چیز قابل بیانی نیست، نویسنده‌ی پرمدعایی در کار نیست‌ حتی نای دیده شدن هم نیست. فقط سرگیجه است؛ این لا‌ابالی راهش را می‌شناسد. خوب بلد است زنگ صدایت را بگیرد، خوب بلد است افکارت را جلوی خودت بی‌آبرو کند، خوب بلد است شرم نگریستن را به جانت بندازد. من هیچ ندارم و فریادش میزنم؛ صبر کنید، قرار است فریاد را هم نداشته باشم؛ و این کثافت زمانه است که بزرگترین رسم احترام به خویشتن با حذف خویشتن رخ می‌دهد. این‌گونه این اخلاق‌بریده‌ها دوچندان در اخلاق شناور می‌شوند. اما این اخلاق نه آن اخلاقِ حکم و فقه، که دَوَرانی است حول نا‌یافتنی.


نویسنده: #پارسا_لطفی
دانشجوی پزشکی ورودی ۱۴۰١ دانشگاه علوم پزشکی تهران

#سها #جوانه #کافه_هنر #چای_ادبی #ژابیژ #سرشک_چهارم

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

❤‍🔥8❤1💔1

www.tgoop.com/soha_javaneh/1069

793 viewsedited  May 29 at 08:44

ژابیژ - سرشک چهارم

سرگیجه، توصیفی دقیق از این هشت ماه. نه شوق کر و کور کننده‌ای نه شاعرانگی ستیزنده‌ای. تا منتهای زمان را دیده‌ام، نرفته‌ام! او خود مرا می‌خواند؛ تکرار ناقوس‌وارش وحشتم می‌دهد، به سان آن‌کس که از مرگ فردایش باخبر است، حال کدام یک مهم ترست؟ زندگیِ امروز یا مرگِ فردا؟ هر دو به وحدت به یک میزان بی‌معنا. اما کنارهم چه؟ می‌هراسم، ترس گوشت و پوستم را می‌بلعد، یک به یک اندام هایم را از کار می‌اندازد. می‌گویند پس زندگی کجاست؟ من می‌گویم آدمیزادی که ترسیدن آموخت را چه جای این حرف‌ها؟ آن‌ها می‌روند، او می‌رود، تو می‌روی، تو می‌روی، تو می‌روی! تو می‌روی، تو می‌کنی، تو می‌خوری، تو می‌بری. فکر کردن راجع به تو برایم همینقد ترسناک است! ترسم از ترحم برانگیزی‌ست که ترحم می‌کند؛ این افکار با شمایل دزدان زندگی را برایم مرگ کرده‌اند، در خیابان بی‌قرارم، کنار دوست و آشنا، شب‌ها پنجره‌را می‌پایم مگر یکی از آن‌ها شیشه را بشکند و سر وقتم بیاید. بی‌خوابم؛ دیوانه‌ام؛ درست همان‌موقع که فکر می‌کنم به چه‌ات می‌نازی دیوانه‌ترینم، دمی بعد که خود را اسیر وجودت می‌بینم، از لحظاتی قبل هم دیوانه‌ترم. چیز قابل بیانی نیست، نویسنده‌ی پرمدعایی در کار نیست‌ حتی نای دیده شدن هم نیست. فقط سرگیجه است؛ این لا‌ابالی راهش را می‌شناسد. خوب بلد است زنگ صدایت را بگیرد، خوب بلد است افکارت را جلوی خودت بی‌آبرو کند، خوب بلد است شرم نگریستن را به جانت بندازد. من هیچ ندارم و فریادش میزنم؛ صبر کنید، قرار است فریاد را هم نداشته باشم؛ و این کثافت زمانه است که بزرگترین رسم احترام به خویشتن با حذف خویشتن رخ می‌دهد. این‌گونه این اخلاق‌بریده‌ها دوچندان در اخلاق شناور می‌شوند. اما این اخلاق نه آن اخلاقِ حکم و فقه، که دَوَرانی است حول نا‌یافتنی.


نویسنده: #پارسا_لطفی
دانشجوی پزشکی ورودی ۱۴۰١ دانشگاه علوم پزشکی تهران

#سها #جوانه #کافه_هنر #چای_ادبی #ژابیژ #سرشک_چهارم

@Soha_javaneh
@javaneh_club 🌱

BY کانون ادبی هنری سها