سید جواد حسینی

بی تردید کاهش مشارکت های مردمی در زمان جنگ پیامدهای نامطلوبی بر موسسات خیریه‌ها دارد که بارزترین آن معضلات مالی است که باعث عدم توانایی در پرداخت حقوق پرسنل و تامین هزینه‌های جاری و کاهش خدمات حمایتی به نیازمندان میشود.
به اعتقاد بنده، تقویت زیرساخت‌های امنیتی با هدف کمک به افزایش اعتماد عمومی. راه‌اندازی سیستم‌های ارتباطی امن و قابل مدیریت بعنوان جایگزین سیستم های ارتباطی نفوذ پذیر خارجی در شرایط جنگی، حمایت دولتی از بنیادها و موسسات خیریه‌ و...باعث می‌شود تا در چنین مواقعی کمتر شاهد کاهش مشارکت داوطلبانه مردمی باشیم.
با همه این تفاصیل راهکارهای عملیاتی اثبات شده ای نیز برای جلوگیری از کاهش میزان مشارکت های مردمی در زمان جنگ وجود دارد که در ذیل به برخی از آنها اشاره میکنم؛
  ایجاد"بانک مرکزی کمک‌های مردمی"با تضمین امنیت فیزیکی اهداکنندگان توسط دولت کویت در زمان  جنگ خلیج فارس که منجر به جذب 200 میلیون دلار طی 3ماه شد یا راه اندازی سیستم سه لایه توسط دولت اوکراین در زمان جنگ با روسیه، شامل؛ مراکز جمع‌آوری در متروهای امن، انبارهای سیار با موقعیت‌یابی لحظه‌ای و توزیع توسط پهپاد در مناطق پرخطر و نهایتا تجربه موفق دولت ایران در زمان جنگ تحمیلی عراق از طریق راه‌اندازی "ستادهای مردمی تأمین جبهه" با مکانیزم‌های تحویل ناشناس کمک‌ها، استفاده از مساجد به عنوان پایگاه‌های امن و سیستم توزیع کوپنی کالا.
کلام آخر اینکه، این تحلیل نشان می‌دهد، جنگ با ایجاد"سندروم بقای اولیه"(Primary Survival Syndrome)نه تنها زیرساخت های فیزیکی، بلکه سرمایه اجتماعی را نیز تخریب و موجب فعال شدن غریزه ستیز-گریز، فروپاشی سرمایه اجتماعی و جایگزینی روابط ابزاری به جای روابط عاطفی می‌شود که نیازمند طراحی "مهندسی مشارکت در شرایط پرخطر و سیاستگذاری ویژه برای جبران کاهش مشارکت های مردمی"است.

www.tgoop.com/seyed_javad_hosseini_tel/1052

369 viewsسیدجواد حسینی, Jun 28 at 04:21

بی تردید کاهش مشارکت های مردمی در زمان جنگ پیامدهای نامطلوبی بر موسسات خیریه‌ها دارد که بارزترین آن معضلات مالی است که باعث عدم توانایی در پرداخت حقوق پرسنل و تامین هزینه‌های جاری و کاهش خدمات حمایتی به نیازمندان میشود.
به اعتقاد بنده، تقویت زیرساخت‌های امنیتی با هدف کمک به افزایش اعتماد عمومی. راه‌اندازی سیستم‌های ارتباطی امن و قابل مدیریت بعنوان جایگزین سیستم های ارتباطی نفوذ پذیر خارجی در شرایط جنگی، حمایت دولتی از بنیادها و موسسات خیریه‌ و...باعث می‌شود تا در چنین مواقعی کمتر شاهد کاهش مشارکت داوطلبانه مردمی باشیم.
با همه این تفاصیل راهکارهای عملیاتی اثبات شده ای نیز برای جلوگیری از کاهش میزان مشارکت های مردمی در زمان جنگ وجود دارد که در ذیل به برخی از آنها اشاره میکنم؛
  ایجاد"بانک مرکزی کمک‌های مردمی"با تضمین امنیت فیزیکی اهداکنندگان توسط دولت کویت در زمان  جنگ خلیج فارس که منجر به جذب 200 میلیون دلار طی 3ماه شد یا راه اندازی سیستم سه لایه توسط دولت اوکراین در زمان جنگ با روسیه، شامل؛ مراکز جمع‌آوری در متروهای امن، انبارهای سیار با موقعیت‌یابی لحظه‌ای و توزیع توسط پهپاد در مناطق پرخطر و نهایتا تجربه موفق دولت ایران در زمان جنگ تحمیلی عراق از طریق راه‌اندازی "ستادهای مردمی تأمین جبهه" با مکانیزم‌های تحویل ناشناس کمک‌ها، استفاده از مساجد به عنوان پایگاه‌های امن و سیستم توزیع کوپنی کالا.
کلام آخر اینکه، این تحلیل نشان می‌دهد، جنگ با ایجاد"سندروم بقای اولیه"(Primary Survival Syndrome)نه تنها زیرساخت های فیزیکی، بلکه سرمایه اجتماعی را نیز تخریب و موجب فعال شدن غریزه ستیز-گریز، فروپاشی سرمایه اجتماعی و جایگزینی روابط ابزاری به جای روابط عاطفی می‌شود که نیازمند طراحی "مهندسی مشارکت در شرایط پرخطر و سیاستگذاری ویژه برای جبران کاهش مشارکت های مردمی"است.

BY سید جواد حسینی