سید جواد حسینی

سفر به ایران کوچک (سفرنامه کرج)

✍️ سیدجواد حسینی

سالها پیش کتابی نوشتم تحت عنوان«مشارکت مردمی درباز آفرینی بافت های فرسوده شهری» که در آن به موضوع نقش مشارکت مردم در نوسازی بافت های فرسوده، ناهمگون، حاشیه ای و سکونت گاه های غیررسمی، پرداختم.
در زمان نگارش این کتاب دورآدور وضعیت کلان شهر کرج را مطالعه کردم و بعد از آن تمایل داشتم از نزدیک مسایل و موضوعات این کلان شهر را بررسی و لمس کنم. اما مشغله فراوان فعالیت های اجرایی این اجازه را نداد.
حضور در سازمان بهزیستی و قبول مسئولیت اصلی ترین دستگاه دولتی متولی سلامت اجتماعی ایرانیان فرصتی شد تا بار دیگر و این بار به لحاظ وظیفه سازمانی، پررنگ تر از پیش به استان البرز و خصوصا جهان شهر کرج و مسایل و موضوعات اجتماعی پیرامونش که بی تردید بخش عمده آن متاثر از همجواری با پایتخت است، بیندیشم.
پس از چند مرتبه برنامه ریزی و لغو بلاخره صبح پنج شنبه 8خرداد به اتفاق تعدادی از معاونین و مشاورین عازم کرج شدم.
**
ساعت 9صبح در ورودی محمدشهر کرج به مدیرکل و معاونین بهزیستی و مدیرکل تعاون کار و رفاه اجتماعی ملحق و عازم آسایشگاه سالمندان کهریزک البرز شدیم.
در بدو ورود مورد لطف و محبت آقای دکتر قبادی دانا مدیرعامل خوشرو، مددکار و کاربلد مجموعه آسایشگاه و خیریه کهریزک البرز و تهران، دکتر وجدانی روشن مدیر آسایشگاه و زهرا و شهین دو نفر از توانخواهان خوش سخن قرار گرفتیم،
آسایشگاه کهریزک چندین بخش مستقل از هم دارد که در مجموع 800سالمند، معلول جسمی–حرکتی، بیمار ام‌ اس و کودکان دچار معلولیت ذهنی و اتیسم از بسیار خدمات تخصصی و حرفه ای؛ نگهداری، توانبخشی، حرفه اموزی، توانمندسازی آن بهره مند هستند.
بازدید را از بخش سالمندان مستقل آغاز کردیم سپس بخش کودکان، بخش معلولان جسمی،حرکتی و بیماران ام اس، بخش نگهداری سالمندان مرد، بخش نگهداری سالمندان زن، کارگاه های حرفه اموزی، بخش هنر درمانی، بخش فیزیوتراپی، بخش اتیسم، مزرعه سالمندان مستقل و...را با توضیحات مسؤل هر بخش با دقت و حوصله دیدم.
در هر بخش علاوه بر اطلاع از فعالیت های حمایتی و تخصصی توانبخشی با تعدادی از توان خواهان سالمند و دارای معلولیت گفتگو کردم.
خانم سرتیپی مقیم بخش سالمندان مستقل، خانم مهین فومنی بانوی سالمند گیلانی که با لباس های رنگارنگ محلی عازم محل جشن بود، احمد تقی زاده سالمندی که تصویر همسرش را نقاشی و رنگ آمیزی کرده بود، امیرعلی کودک میکروسفالی که زندگی نباتی داشت ولی مطمئنم نوازش های مرا حس کرد، چند پسر بچه مبتلا به اتیسم سرگرم آقای مربی بودند و اصلا صدای مرا نشنیدن یا نخواستند که بشنوند، محمود سالمندی که ما را به صرف قهوه دعوت کرد، یا سروش کودک خردسال معلولی که لحظه ای در بغلم آرام نگرفت.
در حیاط ساختمان رز توفیق یافتم تا دقایقی را در فضایی صمیمانه با مادر شهید«بهنام محمدی» ملاقات و گفتگو کنم.
بهنام محمدی نوجوان13 ساله خرمشهری بود که علیرغم سن کم رشادت های زیادی از خود در دفاع از خرمشهر نشان داد و چند روز قبل از سقوط خرمشهر بر اثر برخورد ترکش خمپاره شهید شد.
در حین عبور از ساختمان رز به ساختمان گلها ناخواسته وارد جشن با صفای توان خواهان به مناسبت روز ام اس شدیم، مجری برنامه اصرار کرد سخنرانی کنم، نپذیرفتم تا مبادا شادی و نشاط شان خراب نشود. برایم دست زدند و من زیر یک دقیقه گفتم: از حضور در کنارشان خوشحالم و آمده ام کمک کنم.
بازدیدها پس از گذشت 2ساعت تمام شد، به رسم معمول همه بازدیدهایی که دارم حالا نوبت جلسه جمع بندی بود.
در فاصله آغاز جلسه با خود می اندیشیدم، اینجا محلی ست برای عبور«از خشت تا بهشت» و چه سعادتمند هستند انسانهای نیکو خصالی که به هر روش و طریقی در این نوع مراکز برای خدمت به بهترین بندگان خدا، سر از پا نمی شناسند.
نشاط، سرزندگی و امید به زندگی سالمندان و معلولان مقیم شاهدی صادق بر ارائه خدمات حمایتی و تخصصی کم نظیر در تراز استانداردهای بین المللی است که به توان‌خواهان و سالمندان ارائه می‌دهند و نیازی به هیچ جلسه، گزارش و توضیحی ندارد.
در ساختمان اداری پس از شنیدن گزارش و توضیحات، گفتم: به هیچ وجه فعالیت صرفا نگهداری سالمندان را قبول ندارم مگر در جایی که به لحاظ شرایط سالمند، راه دیگری وجود نداشته باشد.
ایده آل را ترکیب نگهداری، توانبخشی و توانمندسازی برای رسیدن به استقلال نسبی اعلام کردم و گفتم: امروز در کهریزک کرج و دیروز در کهریزک تهران دیدم که فعالیت ها بر همین اساس استوار است و خروجی این تفکر هم مشهود است.

www.tgoop.com/seyed_javad_hosseini_tel/1029

208 viewsسیدجواد حسینی, May 31 at 18:20

سفر به ایران کوچک (سفرنامه کرج)

✍️ سیدجواد حسینی

سالها پیش کتابی نوشتم تحت عنوان«مشارکت مردمی درباز آفرینی بافت های فرسوده شهری» که در آن به موضوع نقش مشارکت مردم در نوسازی بافت های فرسوده، ناهمگون، حاشیه ای و سکونت گاه های غیررسمی، پرداختم.
در زمان نگارش این کتاب دورآدور وضعیت کلان شهر کرج را مطالعه کردم و بعد از آن تمایل داشتم از نزدیک مسایل و موضوعات این کلان شهر را بررسی و لمس کنم. اما مشغله فراوان فعالیت های اجرایی این اجازه را نداد.
حضور در سازمان بهزیستی و قبول مسئولیت اصلی ترین دستگاه دولتی متولی سلامت اجتماعی ایرانیان فرصتی شد تا بار دیگر و این بار به لحاظ وظیفه سازمانی، پررنگ تر از پیش به استان البرز و خصوصا جهان شهر کرج و مسایل و موضوعات اجتماعی پیرامونش که بی تردید بخش عمده آن متاثر از همجواری با پایتخت است، بیندیشم.
پس از چند مرتبه برنامه ریزی و لغو بلاخره صبح پنج شنبه 8خرداد به اتفاق تعدادی از معاونین و مشاورین عازم کرج شدم.
**
ساعت 9صبح در ورودی محمدشهر کرج به مدیرکل و معاونین بهزیستی و مدیرکل تعاون کار و رفاه اجتماعی ملحق و عازم آسایشگاه سالمندان کهریزک البرز شدیم.
در بدو ورود مورد لطف و محبت آقای دکتر قبادی دانا مدیرعامل خوشرو، مددکار و کاربلد مجموعه آسایشگاه و خیریه کهریزک البرز و تهران، دکتر وجدانی روشن مدیر آسایشگاه و زهرا و شهین دو نفر از توانخواهان خوش سخن قرار گرفتیم،
آسایشگاه کهریزک چندین بخش مستقل از هم دارد که در مجموع 800سالمند، معلول جسمی–حرکتی، بیمار ام‌ اس و کودکان دچار معلولیت ذهنی و اتیسم از بسیار خدمات تخصصی و حرفه ای؛ نگهداری، توانبخشی، حرفه اموزی، توانمندسازی آن بهره مند هستند.
بازدید را از بخش سالمندان مستقل آغاز کردیم سپس بخش کودکان، بخش معلولان جسمی،حرکتی و بیماران ام اس، بخش نگهداری سالمندان مرد، بخش نگهداری سالمندان زن، کارگاه های حرفه اموزی، بخش هنر درمانی، بخش فیزیوتراپی، بخش اتیسم، مزرعه سالمندان مستقل و...را با توضیحات مسؤل هر بخش با دقت و حوصله دیدم.
در هر بخش علاوه بر اطلاع از فعالیت های حمایتی و تخصصی توانبخشی با تعدادی از توان خواهان سالمند و دارای معلولیت گفتگو کردم.
خانم سرتیپی مقیم بخش سالمندان مستقل، خانم مهین فومنی بانوی سالمند گیلانی که با لباس های رنگارنگ محلی عازم محل جشن بود، احمد تقی زاده سالمندی که تصویر همسرش را نقاشی و رنگ آمیزی کرده بود، امیرعلی کودک میکروسفالی که زندگی نباتی داشت ولی مطمئنم نوازش های مرا حس کرد، چند پسر بچه مبتلا به اتیسم سرگرم آقای مربی بودند و اصلا صدای مرا نشنیدن یا نخواستند که بشنوند، محمود سالمندی که ما را به صرف قهوه دعوت کرد، یا سروش کودک خردسال معلولی که لحظه ای در بغلم آرام نگرفت.
در حیاط ساختمان رز توفیق یافتم تا دقایقی را در فضایی صمیمانه با مادر شهید«بهنام محمدی» ملاقات و گفتگو کنم.
بهنام محمدی نوجوان13 ساله خرمشهری بود که علیرغم سن کم رشادت های زیادی از خود در دفاع از خرمشهر نشان داد و چند روز قبل از سقوط خرمشهر بر اثر برخورد ترکش خمپاره شهید شد.
در حین عبور از ساختمان رز به ساختمان گلها ناخواسته وارد جشن با صفای توان خواهان به مناسبت روز ام اس شدیم، مجری برنامه اصرار کرد سخنرانی کنم، نپذیرفتم تا مبادا شادی و نشاط شان خراب نشود. برایم دست زدند و من زیر یک دقیقه گفتم: از حضور در کنارشان خوشحالم و آمده ام کمک کنم.
بازدیدها پس از گذشت 2ساعت تمام شد، به رسم معمول همه بازدیدهایی که دارم حالا نوبت جلسه جمع بندی بود.
در فاصله آغاز جلسه با خود می اندیشیدم، اینجا محلی ست برای عبور«از خشت تا بهشت» و چه سعادتمند هستند انسانهای نیکو خصالی که به هر روش و طریقی در این نوع مراکز برای خدمت به بهترین بندگان خدا، سر از پا نمی شناسند.
نشاط، سرزندگی و امید به زندگی سالمندان و معلولان مقیم شاهدی صادق بر ارائه خدمات حمایتی و تخصصی کم نظیر در تراز استانداردهای بین المللی است که به توان‌خواهان و سالمندان ارائه می‌دهند و نیازی به هیچ جلسه، گزارش و توضیحی ندارد.
در ساختمان اداری پس از شنیدن گزارش و توضیحات، گفتم: به هیچ وجه فعالیت صرفا نگهداری سالمندان را قبول ندارم مگر در جایی که به لحاظ شرایط سالمند، راه دیگری وجود نداشته باشد.
ایده آل را ترکیب نگهداری، توانبخشی و توانمندسازی برای رسیدن به استقلال نسبی اعلام کردم و گفتم: امروز در کهریزک کرج و دیروز در کهریزک تهران دیدم که فعالیت ها بر همین اساس استوار است و خروجی این تفکر هم مشهود است.

BY سید جواد حسینی