اینها فقط چند تصویر نیستند، سبکی از بودن و شیوه‌ای از زیستن‌اند. نامش را می‌شود سلوک توجه و تماشا گذاشت.
«توجه» در زمانه‌ی ما اتفاقی کمیاب است. «توجّه» از ریشه‌ی وَجه(=چهره) است. یعنی چهره‌ی خود را به سویی گردانیدن. این تعبیر قشنگ را قرآن از ابراهیم خلیل نقل کرده است: «إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا»(انعام، ۷۹). یعنی پاک‌دلانه چهره‌ام را به سوی پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین گردانیدم. متوجه او شدم. ایمان ابراهیم، توجه به خدا بود. توجه، و نه اعتقاد و باورِ صِرف. خیلی تفاوت است میان باور ذهنی و توجه وجودی و قلبی. اینطور نیست؟
سیمون‌وی معتقد بود آنچه امکان وصال خدا را فراهم می‌کند توانایی توجه است:
«از میان توانایی‌های روح، تنها توانایی توجه است که امکان وصال خدا را فراهم می کند... تنها با برترین نوع توجه‌مان می‌توانیم با خدا تماس برقرار کنیم.»(سیمون وی، ان ام بگلی، ترجمه هومن پناهنده)
«توجه؛ در عالی‌ترین مراتب، همان دعاست؛ و مستلزم ایمان و عشق است. عملِ مطلقاً خالص دعاست.»(سیمون وی، استیون پلنت، ترجمه فروزان راسخی)
صدیق.
@sedigh_63
«توجه» در زمانه‌ی ما اتفاقی کمیاب است. «توجّه» از ریشه‌ی وَجه(=چهره) است. یعنی چهره‌ی خود را به سویی گردانیدن. این تعبیر قشنگ را قرآن از ابراهیم خلیل نقل کرده است: «إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا»(انعام، ۷۹). یعنی پاک‌دلانه چهره‌ام را به سوی پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین گردانیدم. متوجه او شدم. ایمان ابراهیم، توجه به خدا بود. توجه، و نه اعتقاد و باورِ صِرف. خیلی تفاوت است میان باور ذهنی و توجه وجودی و قلبی. اینطور نیست؟
سیمون‌وی معتقد بود آنچه امکان وصال خدا را فراهم می‌کند توانایی توجه است:
«از میان توانایی‌های روح، تنها توانایی توجه است که امکان وصال خدا را فراهم می کند... تنها با برترین نوع توجه‌مان می‌توانیم با خدا تماس برقرار کنیم.»(سیمون وی، ان ام بگلی، ترجمه هومن پناهنده)
«توجه؛ در عالی‌ترین مراتب، همان دعاست؛ و مستلزم ایمان و عشق است. عملِ مطلقاً خالص دعاست.»(سیمون وی، استیون پلنت، ترجمه فروزان راسخی)
صدیق.
@sedigh_63
tgoop.com/sedigh_63/6045
Create:
Last Update:
Last Update:
اینها فقط چند تصویر نیستند، سبکی از بودن و شیوه‌ای از زیستن‌اند. نامش را می‌شود سلوک توجه و تماشا گذاشت.
«توجه» در زمانه‌ی ما اتفاقی کمیاب است. «توجّه» از ریشه‌ی وَجه(=چهره) است. یعنی چهره‌ی خود را به سویی گردانیدن. این تعبیر قشنگ را قرآن از ابراهیم خلیل نقل کرده است: «إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا»(انعام، ۷۹). یعنی پاک‌دلانه چهره‌ام را به سوی پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین گردانیدم. متوجه او شدم. ایمان ابراهیم، توجه به خدا بود. توجه، و نه اعتقاد و باورِ صِرف. خیلی تفاوت است میان باور ذهنی و توجه وجودی و قلبی. اینطور نیست؟
سیمون‌وی معتقد بود آنچه امکان وصال خدا را فراهم می‌کند توانایی توجه است:
«از میان توانایی‌های روح، تنها توانایی توجه است که امکان وصال خدا را فراهم می کند... تنها با برترین نوع توجه‌مان می‌توانیم با خدا تماس برقرار کنیم.»(سیمون وی، ان ام بگلی، ترجمه هومن پناهنده)
«توجه؛ در عالی‌ترین مراتب، همان دعاست؛ و مستلزم ایمان و عشق است. عملِ مطلقاً خالص دعاست.»(سیمون وی، استیون پلنت، ترجمه فروزان راسخی)
صدیق.
@sedigh_63
«توجه» در زمانه‌ی ما اتفاقی کمیاب است. «توجّه» از ریشه‌ی وَجه(=چهره) است. یعنی چهره‌ی خود را به سویی گردانیدن. این تعبیر قشنگ را قرآن از ابراهیم خلیل نقل کرده است: «إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا»(انعام، ۷۹). یعنی پاک‌دلانه چهره‌ام را به سوی پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین گردانیدم. متوجه او شدم. ایمان ابراهیم، توجه به خدا بود. توجه، و نه اعتقاد و باورِ صِرف. خیلی تفاوت است میان باور ذهنی و توجه وجودی و قلبی. اینطور نیست؟
سیمون‌وی معتقد بود آنچه امکان وصال خدا را فراهم می‌کند توانایی توجه است:
«از میان توانایی‌های روح، تنها توانایی توجه است که امکان وصال خدا را فراهم می کند... تنها با برترین نوع توجه‌مان می‌توانیم با خدا تماس برقرار کنیم.»(سیمون وی، ان ام بگلی، ترجمه هومن پناهنده)
«توجه؛ در عالی‌ترین مراتب، همان دعاست؛ و مستلزم ایمان و عشق است. عملِ مطلقاً خالص دعاست.»(سیمون وی، استیون پلنت، ترجمه فروزان راسخی)
صدیق.
@sedigh_63
BY عقل آبی | صدّیق قطبی
Share with your friend now:
tgoop.com/sedigh_63/6045