tgoop.com/sayehsokhan/37555
Last Update:
کتاب «واقعیت‌درمانی برای قرن بیست و یکم»
(Reality Therapy for the 21st Century) نوشته رابرت وُوبلدینگ با ترجمه روان
آقای دکتر علی صاحبی و آقای حسین زیرک
#ده_نکته‌ی طلایی و مهم از کتاب«واقعیت‌درمانی برای قرن بیست و یکم»
۱. واقعیت‌درمانی ابزار تئوری انتخاب است
یعنی درمانگر کمک می‌کند مراجع انتخاب‌هایش را آگاهانه‌تر و مسئولانه‌تر انجام دهد.
۲. الگوی WDEP (وی‌دِپ)
چهار پرسش محوری درمان:
Wants (خواسته‌ها): چه می‌خواهی؟
Doing (اقدام): الان چه می‌کنی؟
Evaluation (ارزیابی): آیا کاری که می‌کنی تو را به خواسته‌ات نزدیک می‌کند؟
Planning (برنامه‌ریزی): چه برنامه‌ی مشخصی
داری؟
۳. اصول برنامه‌ریزی خوب (SAMIC³)
برنامه باید: ساده (Simple)،
قابل دسترس (Attainable)،
قابل اندازه‌گیری (Measurable)،
فوری (Immediate)،
فردمتعهد (Committed)،
و نیز مستمر، سازگار و کنترل‌شده باشد (Consistent, Continuous, Controlled).
۴. تاکید بر مسئولیت شخصی
هیچ‌کس مسئول انتخاب‌های ما نیست. فرد باید بپذیرد که برای برآورده‌کردن نیازهایش راه‌های سالم‌تری انتخاب کند.
۵. تمایز بین مشکلات بیرونی و مشکلات انتخابی
بیشتر مشکلات روانی نتیجه‌ی انتخاب‌های ناکارآمد است، نه «بیرونی» بودن شرایط. با تغییر انتخاب‌ها می‌توان شرایط را تغییر داد.
۶. نقش درمانگر: تسهیل‌گر، نه قاضی
درمانگر به‌جای سرزنش یا دستور دادن، با پرسش‌های دقیق و حمایت‌گرانه فرد را به سمت انتخاب‌های مؤثر و واقع‌بینانه هدایت می‌کند.
۷. خودارزیابی، قلب فرایند درمان
مهم‌ترین پرسش در واقعیت‌درمانی این است:
«آیا کاری که می‌کنم مرا به خواسته‌هایم نزدیک می‌کند یا دور می‌کند؟»
وُوبلدینگ این مهارت را به ۲۲ نوع خودارزیابی عملی تقسیم می‌کند.
این ارزیابی‌ها ابعاد گوناگون زندگی را در بر می‌گیرند؛ از کیفیت روابط، میزان تعهد به اهداف، استفاده از زمان، انتخاب‌های اخلاقی، سبک ارتباط، عادت‌های روزانه، تا نحوه‌ی برآوردن نیازها.
۸. اهمیت آموزش خودارزیابی به مراجع
درمانگر فقط پرسشگر و راهنماست؛ مراجع باید خودش یاد بگیرد «قاضیِ درونیِ منصف» خودش باشد. چون خودارزیابی ابزاری برای مسئولیت‌پذیری است.
وقتی فرد به‌طور مستمر خود را ارزیابی می‌کند، دیگر به سرزنش دیگران یا شرایط بیرونی متوسل نمی‌شود، بلکه سهم خودش را در مشکلات می‌بیند.
۹. پیوستگی خودارزیابی با دنیای مطلوب
فرد با خودارزیابی، می‌سنجد که آیا رفتارهایش او را به دنیای مطلوبش نزدیک می‌کند یا فاصله می‌اندازد.
با خودارزیابی، فرد به‌ویژه می‌تواند بخش‌های قابل کنترل (عمل و فکر) در رفتار کلی را تغییر دهد و از آن طریق احساس و فیزیولوژی‌اش هم بهبود پیدا کند.
۱۰. الگوی WDEP هم حول خودارزیابی می‌چرخد
بخش E (ارزیابی) ستون فقرات این الگوست. بدون خودارزیابی، خواسته‌ها، کارها و برنامه‌ریزی بی‌معنا می‌شود. این خودارزیابی رابطه‌ی نزدیکی با عادت‌های مخرب و عادت‌های سازنده دارد.
چون فرد در فرایند خودارزیابی درمی‌یابد کدام عادت‌های رفتاری روابطش را تخریب می‌کنند و کدام سازنده‌اند.
وُوبلدینگ تأکید می‌کند که این مهارت خودارزیابی فقط در اتاق درمان لازم نیست، بلکه باید به بخشی از زندگی روزمره‌ی افراد تبدیل شود.
➖➖➖➖
نکات بالا فقط قطره‌هایی از مطالب این کتاب حجیم بود
پیشنهاد می‌کنم
🎁 اگر موافق بودی لذت مطالعه‌ی این کتاب رو به خودت هدیه بده
🆔 @Sayehsokhan
BY نشر سایه سخن
Share with your friend now:
tgoop.com/sayehsokhan/37555