Radical | رادیکال

🔶 لوکالیسم در چین 🇨🇳

🖋 علیرضا کتانی

بخش اول

🔹️ چین به عنوان کشوری که در سال‌های اخیر به یکی از بزرگترین قدرت های اقتصادی جهان تبدیل شده؛ تا به امروز از ابعاد مختلفی مورد توجه تحلیلگران بوده است. درباره‌ی علت ظهور این قدرت جهانی و چگونگی فرآیند توسعه در چین بسیار گفته و نوشته شده؛ اما موردی که کمتر درباره‌ی آن سخن به میان آمده است نقش لوکالیسم در فرآیند توسعه‌ی چین است.

🔹️ لوکالیسم (Localism)، فلسفه‌ی عدم تمرکز و نهی برنامه‌ریزی مرکزی در جوامع است. لوکالیسم از این جهت که مدیریت یک ناحیه را به مالکان همان ناحیه، حکومت محلی و نه یک دولت بزرگ برنامه‌ریز می‌دهد؛ در پیوندی نزدیک با بازار آزاد قرار دارد.
لوکالیسم زمینه‌ی مهاجرت آسان، خودگردانی و دوری از مداخله‌جویی های دولت مرکزی را فراهم می‌کند. توسعه‌ی اقتصادی در بسیاری از جوامع درطول تاریخ با لوکالیسم همراه بوده است. برای مثال تعدّد دولت‌های محلی در اروپای قرن چهاردهم، زمینه‌ی ظهور اروپا به عنوان یک قدرت بزرگ در قرن‌های آینده را فراهم کرد. جدایی مستعمرات انگلیس در آمریکای شمالی، ایالات متحده آمریکا را پدید آورد و جدا افتادن هنگ‌کنگ از چین، این شهر ۷ میلیون نفری را به سی و پنجمین اقتصاد بزرگ دنیا تبدیل کرد. اما نقش لوکالیسم در فرآیند توسعه‌ی چین چگونه بوده است؟

🔹️ چین کشوری است که از ۲۲ استان، ۵ ناحیه‌ی خودمختار و ۲ ناحیه‌ی ویژه‌ی اداری (هنگ کنگ و ماکائو) تشکیل شده است. در هر کدام از این واحدها، صاحب دولت محلی با اختیار اقتصادی و هزینه کرد و درآمدهای خاص خود، مستقل از دولت مرکزی است. در حقیقت حاکمیت چین اگر چه سیستمی مبتنی بر انحصار تک حزبی و سرکوب سیاسی است اما به لحاظ اقتصادی به طرز شگفت انگیزی نامتمرکز عمل کرده و می‌کند. چین با ساده‌ترین معیار کمّی، یعنی نسبت درآمدها و مخارج مالی در اختیار ادارات محلی، با اختلاف زیاد غیرمتمرکزترین کشور روی زمین است. سهم ادارات محلی آن در درآمدها و مخارج، بیش از دو برابر کشورهای توسعه‌یافته‌ی عادی عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه است. (کشورهایی که به نوبه خود تمایل دارند غیرمتمرکزتر از کشورهای در حال توسعه باشند.)

🔹 سهم درآمد ادارات محلی از درآمد کل دولت طبق گزارش سال ۲۰۰۸ در چین، ۴۰ درصد و سهم مخارج ۷۳ درصد است. این سهم در کشورهای حاضر در سازمان همکاری‌های اقتصادی به ترتیب ۱۹ و ۳۲ درصد و در کشورهای توسعه نیافته ۹ و ۱۴ درصد است.
اختیارات دولت‌های محلی همچنین موجب رقابت استانی برای توسعه‌ی اقتصادی و تلاش برای ایجاد زیرساخت‌های محلی و گسترش بازارها در چین شده است. البته که سطح دخالت‌های دولت مرکزی در سیاستگذاری صفر نیست؛ برای مثال دولت‌های محلی در تعیین میزان مالیات نقش بسیار کمی دارند اما به طور کلی حتی در مواردی که دولت مرکزی قصد دخالت اقتصادی دارد، دولت‌های محلی بطور عمده راه‌هایی برای دور زدن یا کنار گذاشتن آن‌ها می‌یابند. یکی از علت‌های این استقلال نسبی اقتصادی استان‌ها در چین، استفاده از نوآوری‌های محلی این جوامع در سطح کلان یا اجرای آزمایشی طرح‌هاست که نقش عمده‌ای در مسیر توسعه‌ی چین امروز ایفا کرده است. حتی ریشه‌ی اصلاحات اقتصادی اولیه‌ی چین که نخستین محرک موتور توسعه‌ی این کشور از اواخر دهه هفتاد تا امروز بوده است را هم می‌توان در یک نوآوری محلی جستجو کرد: نخستین افرادی که جرئت قدم برداشتن علیه نظام برنامه‌ریزی مرکزی را به خود دادند.

❇️ @radicall_q

www.tgoop.com/radicall_q/177

2.1K viewsedited  Jan 18, 2021 at 18:30

🔶 لوکالیسم در چین 🇨🇳

🖋 علیرضا کتانی

بخش اول

🔹️ چین به عنوان کشوری که در سال‌های اخیر به یکی از بزرگترین قدرت های اقتصادی جهان تبدیل شده؛ تا به امروز از ابعاد مختلفی مورد توجه تحلیلگران بوده است. درباره‌ی علت ظهور این قدرت جهانی و چگونگی فرآیند توسعه در چین بسیار گفته و نوشته شده؛ اما موردی که کمتر درباره‌ی آن سخن به میان آمده است نقش لوکالیسم در فرآیند توسعه‌ی چین است.

🔹️ لوکالیسم (Localism)، فلسفه‌ی عدم تمرکز و نهی برنامه‌ریزی مرکزی در جوامع است. لوکالیسم از این جهت که مدیریت یک ناحیه را به مالکان همان ناحیه، حکومت محلی و نه یک دولت بزرگ برنامه‌ریز می‌دهد؛ در پیوندی نزدیک با بازار آزاد قرار دارد.
لوکالیسم زمینه‌ی مهاجرت آسان، خودگردانی و دوری از مداخله‌جویی های دولت مرکزی را فراهم می‌کند. توسعه‌ی اقتصادی در بسیاری از جوامع درطول تاریخ با لوکالیسم همراه بوده است. برای مثال تعدّد دولت‌های محلی در اروپای قرن چهاردهم، زمینه‌ی ظهور اروپا به عنوان یک قدرت بزرگ در قرن‌های آینده را فراهم کرد. جدایی مستعمرات انگلیس در آمریکای شمالی، ایالات متحده آمریکا را پدید آورد و جدا افتادن هنگ‌کنگ از چین، این شهر ۷ میلیون نفری را به سی و پنجمین اقتصاد بزرگ دنیا تبدیل کرد. اما نقش لوکالیسم در فرآیند توسعه‌ی چین چگونه بوده است؟

🔹️ چین کشوری است که از ۲۲ استان، ۵ ناحیه‌ی خودمختار و ۲ ناحیه‌ی ویژه‌ی اداری (هنگ کنگ و ماکائو) تشکیل شده است. در هر کدام از این واحدها، صاحب دولت محلی با اختیار اقتصادی و هزینه کرد و درآمدهای خاص خود، مستقل از دولت مرکزی است. در حقیقت حاکمیت چین اگر چه سیستمی مبتنی بر انحصار تک حزبی و سرکوب سیاسی است اما به لحاظ اقتصادی به طرز شگفت انگیزی نامتمرکز عمل کرده و می‌کند. چین با ساده‌ترین معیار کمّی، یعنی نسبت درآمدها و مخارج مالی در اختیار ادارات محلی، با اختلاف زیاد غیرمتمرکزترین کشور روی زمین است. سهم ادارات محلی آن در درآمدها و مخارج، بیش از دو برابر کشورهای توسعه‌یافته‌ی عادی عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه است. (کشورهایی که به نوبه خود تمایل دارند غیرمتمرکزتر از کشورهای در حال توسعه باشند.)

🔹 سهم درآمد ادارات محلی از درآمد کل دولت طبق گزارش سال ۲۰۰۸ در چین، ۴۰ درصد و سهم مخارج ۷۳ درصد است. این سهم در کشورهای حاضر در سازمان همکاری‌های اقتصادی به ترتیب ۱۹ و ۳۲ درصد و در کشورهای توسعه نیافته ۹ و ۱۴ درصد است.
اختیارات دولت‌های محلی همچنین موجب رقابت استانی برای توسعه‌ی اقتصادی و تلاش برای ایجاد زیرساخت‌های محلی و گسترش بازارها در چین شده است. البته که سطح دخالت‌های دولت مرکزی در سیاستگذاری صفر نیست؛ برای مثال دولت‌های محلی در تعیین میزان مالیات نقش بسیار کمی دارند اما به طور کلی حتی در مواردی که دولت مرکزی قصد دخالت اقتصادی دارد، دولت‌های محلی بطور عمده راه‌هایی برای دور زدن یا کنار گذاشتن آن‌ها می‌یابند. یکی از علت‌های این استقلال نسبی اقتصادی استان‌ها در چین، استفاده از نوآوری‌های محلی این جوامع در سطح کلان یا اجرای آزمایشی طرح‌هاست که نقش عمده‌ای در مسیر توسعه‌ی چین امروز ایفا کرده است. حتی ریشه‌ی اصلاحات اقتصادی اولیه‌ی چین که نخستین محرک موتور توسعه‌ی این کشور از اواخر دهه هفتاد تا امروز بوده است را هم می‌توان در یک نوآوری محلی جستجو کرد: نخستین افرادی که جرئت قدم برداشتن علیه نظام برنامه‌ریزی مرکزی را به خود دادند.

❇️ @radicall_q

BY Radical | رادیکال