tgoop.com/pythonwithmedev/566
Last Update:
📌 فیوزهای تشخیص حفره در مهمات نفوذی عمیق: از شکست داخلی تا اقتباس از فناوری آلمانی
در اواسط دهه ۲۰۰۰، وزارت دفاع ایالات متحده پروژه‌ای را با هدف ارتقای توان نفوذ و دقت بمب‌های Bunker Buster آغاز کرد. تمرکز این پروژه بر توسعه فیوزی هوشمند با قابلیت تشخیص حفره (Void-Sensing) بود که با نام FMU-159B شناخته می‌شود. این فیوز قرار بود در عمق زمین و پس از عبور از لایه‌های مستحکم، مانند بتن یا صخره، با تشخیص فضای خالی داخل پناهگاه‌ها، مهمات را در نقطهٔ بهینه منفجر کند. اما نتیجه نهایی، با وجود پیشرفت اولیه، به شکست منتهی شد.
🧪 چالش‌های فنی: شتاب، مکان‌یابی، زمان‌بندی
فیوز FMU-159B در آزمایش‌های اولیه، به‌ویژه در میدان‌های آزمایش Eglin Air Force Base، در مواجهه با بسترهای صخره‌ای (مانند گرانیت) دچار شکست کامل در مدارها می‌شد. اصلی‌ترین چالش: شتاب بیش از ۲۵۰۰g هنگام برخورد با لایه‌های سخت باعث تخریب ساختار الکترومکانیکی فیوز می‌شد.
این در حالی است که مطابق پژوهش منتشرشده در IEEE Transactions on Aerospace and Electronic Systems (2008)، برای موفقیت در نفوذهای عمقی، فیوز باید حداقل تحمل ضربه ۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰g را داشته باشد، درحالی‌که FMU-159 تنها برای حدود ۲۵۰۰g طراحی شده بود.
💡 ویژگی‌های فیوزهای مدرن Void-Sensing
فیوزهای تشخیص حفره، برخلاف فیوزهای زمان‌محور یا تاخیری کلاسیک، از ترکیب سنسورهای فشار، شتاب‌سنج سه‌محوره، و الگوریتم‌های پردازش بلادرنگ استفاده می‌کنند. ویژگی‌ها:
- تشخیص تفاوت لحظه‌ای فشار میان لایه‌های خاک، بتن، سنگ و هوا در بازه زمانی زیر ۱۰ میکروثانیه
- محاسبه تعداد لایه‌ها و فاصله نسبی آن‌ها
- کنترل لحظه انفجار متناسب با پیش‌بینی ساختار هدف
به‌عنوان نمونه، مقاله Brunner et al., ETH Zurich, 2011 ساختاری از فیوزهای چندلایه‌ای با ترکیب شتاب‌سنج و LVDT را بررسی می‌کند که با موفقیت توانسته‌اند لایه‌های فشرده سنگ‌آهک را از فضاهای خالی تشخیص دهند.
🤝 همکاری غیرمعمول پنتاگون و آلمان: تولد فناوری PIMPF
پس از آن‌که شکست FMU-159 به‌طور غیررسمی توسط مهندسان نیروی هوایی در Eglin AFB مستند شد، پنتاگون تصمیمی بی‌سابقه اتخاذ کرد: استفاده از فناوری فیوز آلمانی با نام PIMPF (Penetrator Impact Multi-Point Fuze) که این فیوز که توسط شرکت TDW GmbH (زیرمجموعه MBDA Germany) توسعه یافته بود، دارای قابلیت‌های زیر بود:
- تحمل ضربه تا ۱۰,000g (چهار برابر نمونه آمریکایی)
- مدل‌سازی الگوریتمی مسیر نفوذ و شمارش لایه‌های گذر شده
- قابلیت انتخاب نقطه بهینه انفجار با دقت زیر ۰.۵ متر
مطابق با گزارش‌های طبقه‌بندی‌شده که بعدها در NATO Research and Technology Organisation (RTO-TR-AVT-131) مستند شد، فیوز PIMPF توانست نرخ موفقیت عملیات‌های نفوذ به سنگرهای زیرزمینی را بیش از ۷۰٪ بهبود بخشد.
🧬 بومی‌سازی در آمریکا: Northrop Grumman و نسخه داخلی
پس از اثبات برتری فناوری PIMPF، شرکت Northrop Grumman با همکاری مرکز Air Armament Center نیروی هوایی، نمونه‌ای بومی‌سازی‌شده با نام FMU-167 تولید کرد. این نسخه، بر پایه طراحی آلمانی اما با:
- بوردهای مقاوم‌شده با nano-conformal coating
- استفاده از الگوریتم‌های اصلاح‌شده برای خاک‌های چندلایه
- قابلیت ادغام با مهمات GBU-28 و MOP
در گزارش دفاعی GAO (2020)، Northrop Grumman FMU-167 به‌عنوان "first battlefield-ready AI-enhanced void-sensing fuze" توصیف شده است.
📌 نتیجه‌گیری
شکست پروژه FMU-159B یادآور این واقعیت است که مهندسی موفق نظامی، تنها به تکنولوژی داخلی محدود نیست. پذیرش فناوری برتر، حتی از یک کشور خارجی مانند آلمان، هنگامی که هدف نهایی حفظ دقت، نفوذ و اثربخشی عملیاتی باشد، نه‌تنها منطقی بلکه راهبردی است. امروزه فیوزهایی مانند PIMPF و مشتقات آن نقش حیاتی در بمب‌های نفوذگر نسل جدید دارند — جایی که پیروزی، در تشخیص چند سانتی‌متر هوا در دل کوه معنا می‌یابد. «در جنگ زیرزمینی، فیوز درست نه فقط یک ماشه، بلکه هوش مصنوعی است که زمان را می‌فهمد، عمق را می‌سنجد، و انفجار را درست در لحظه درست آزاد می‌کند.»
@aioooir | #war #lessons
BY 🧑💻Cyber.vision🧑💻
Share with your friend now:
tgoop.com/pythonwithmedev/566