🧑‍💻Cyber.vision🧑‍💻

Forwarded from Ai000 Cybernetics QLab

📌 تهدیدات سایبری و جنگ الکترونیک علیه سامانه‌های پدافندی و راداری

در صحنه نبرد مدرن، جنگ الکترونیک (Electronic Warfare - EW) و حملات سایبری به‌عنوان ابزارهای کلیدی برای تضعیف و مختل کردن سامانه‌های پدافندی و راداری دشمن نقش محوری ایفا می‌کنند.

این تهدیدات دیگر صرفاً به جمینگ سیگنال‌های راداری محدود نمی‌شوند، بلکه به استراتژی‌های پیچیده‌ای تبدیل شده‌اند که با بهره‌گیری از هم‌افزایی جنگ الکترونیک و سایبری، هدفشان تسلط بر زیرساخت‌های فرماندهی، کنترل و هماهنگی دشمن است.

در این مقاله از آزمایشگاه امنیت سایبرنتیک آیو، به بررسی جامع تهدیدات سایبری و جنگ الکترونیک علیه سامانه‌های پدافندی و راداری، شامل اهداف، روش‌ها، و پیامدهای آن‌ها می‌پردازد.

🔺 جنگ الکترونیک و اهداف آن در نبرد مدرن

جنگ الکترونیک به مجموعه اقداماتی گفته می‌شود که با هدف کنترل طیف الکترومغناطیسی و مختل کردن توانایی دشمن در استفاده از آن انجام می‌شود. شایان ذکر است، جنگ EW-Cybernetics اکنون بسیار متفاوت تر از سال 2020 است. با این حال، در مواجهه با سامانه‌های پدافندی یکپارچه، اهداف اصلی EW را می‌توان در سه لایه کلیدی خلاصه کرد:

🔹هدف اول: قطع لینک‌های ارتباطی

سامانه‌های پدافندی مدرن، مانند سامانه‌های موشکی S-400 یا پاتریوت یا باور یا گنبد آهنین، از اجزای متعددی تشکیل شده‌اند که از طریق لینک‌های ارتباطی RF یا فیبر نوری به یکدیگر متصل هستند. این اجزا در حالت کلی و جنرال شامل موارد - زیرسیستم‌های زیر هستند:

- رادارهای هشدار زودهنگام (Early-Warning Radars): برای شناسایی اولیه تهدیدات این رادارها مورد استفاده قرار می‌گیرند و در برخی نوع‌ها هواگردها مانند چشم عقاب هم می‌توانند با آن‌ها همگام شوند تا دقت و کیفیت و سرعت و برد شناسایی اشیاء بالا برود.

- رادارهای تعقیب‌کننده هدف (Tracking Radars): برای ردیابی دقیق اهداف هستند. وقتی یک شی شناسایی می شود و به عنوان شی مهاجم دسته‌بندی شود، برای بهبود عملکرد این رادار بر روی آن قفل می‌کند و مسیر حرکتی آن را دنبال می‌کند.

- سامانه‌های کنترل آتش (Fire Control Systems - FCS): برای هدایت تسلیحات سطح به هوا هستند. این تسلیحات وقتی از رادارهای مختصات حرکتی شی را بگیرند، شلیک خواهند شد تا شی را در موقعیت پیش‌بینی شده مورد هدف قرار بدهند.

- سامانه‌های فرماندهی و کنترل (C2): برای هماهنگی و تصمیم‌گیری بین زیرسیستم‌های مختلف نقش ایفا می‌کند.

جنگ الکترونیک با هدف قطع این لینک‌های ارتباطی از تکنیک‌های زیر استفاده می‌کند زیرا اگر لینک های ارتباطی بین این زیرسیستم‌های پدافندی از بین برود، دیگر می توان آن‌ها را بی فایده دانست:

- جمینگ (Jamming): ارسال سیگنال‌های مزاحم در طیف RF برای اختلال در ارتباطات راداری و فرماندهی.

- فریب الکترونیکی (Deception): ارائه داده‌های جعلی به رادارها یا سامانه‌ها برای گمراه کردن آن‌ها.

- جعل پروتکل‌ها (Protocol Spoofing): جعل بسته‌های داده‌ای برای نفوذ به شبکه‌های فرماندهی و تزریق دستورات نادرست.

این اقدامات باعث می‌شود سامانه پدافندی نتواند اهداف را با دقت ردیابی کند یا واکنش هماهنگی نشان دهد، که در نتیجه کارایی آن به شدت کاهش می‌یابد.

🔹هدف دوم: شناسایی و حمله به گره‌های کلیدی

حمله سایبری به سامانه‌های پدافندی ایزوله یا همان Airgapped و پیشرفته به‌تنهایی دشوار است، اما ترکیب آن با جنگ الکترونیک و آلودگی سخت‌افزاری، امکان نفوذ را افزایش می‌دهد. روش‌های کلیدی در این لایه عبارت‌اند از:

- آلودگی سخت‌افزاری در زنجیره تأمین (Supply Chain Poisoning): تراشه‌ها یا قطعات سخت‌افزاری که از ابتدا با درهای پشتی (Backdoors) طراحی شده‌اند، می‌توانند به‌عنوان نقطه نفوذ عمل کنند. این شامل:

- تراشه‌های ASIC/FPGA آلوده: برای اجرای دستورات مخفی یا شنود.

- ایمپلنت‌های سطح BIOS/UEFI: برای کنترل نرم‌افزاری در سطح پایین.

- مدارهای RF-Trojan: برای ارسال یا دریافت سیگنال‌های مخفی.

نفوذ در مراحل نگهداری و تعمیرات (MRO): عوامل نفوذی داخلی می‌توانند در فرآیندهای تعمیر و نگهداری، سخت‌افزار یا نرم‌افزار سامانه را دستکاری کنند.

اسناد فاش‌شده توسط NSA (منبع: The Intercept, 2014) با کدنام‌هایی نظیر ANT Products و IRONCHEF Implants نشان‌دهنده استفاده از این روش‌ها برای نفوذ به زیرساخت‌های حساس است. این تهدیدات به‌ویژه در خریدهای انبوه از تأمین‌کنندگان خارجی که ممکن است تحت نظارت دقیق نباشند، خطرناک‌تر هستند.

@aioooir | #SEAD

❤2

www.tgoop.com/pythonwithmedev/551

57 viewsJun 16 at 12:20

📌 تهدیدات سایبری و جنگ الکترونیک علیه سامانه‌های پدافندی و راداری

در صحنه نبرد مدرن، جنگ الکترونیک (Electronic Warfare - EW) و حملات سایبری به‌عنوان ابزارهای کلیدی برای تضعیف و مختل کردن سامانه‌های پدافندی و راداری دشمن نقش محوری ایفا می‌کنند.

این تهدیدات دیگر صرفاً به جمینگ سیگنال‌های راداری محدود نمی‌شوند، بلکه به استراتژی‌های پیچیده‌ای تبدیل شده‌اند که با بهره‌گیری از هم‌افزایی جنگ الکترونیک و سایبری، هدفشان تسلط بر زیرساخت‌های فرماندهی، کنترل و هماهنگی دشمن است.

در این مقاله از آزمایشگاه امنیت سایبرنتیک آیو، به بررسی جامع تهدیدات سایبری و جنگ الکترونیک علیه سامانه‌های پدافندی و راداری، شامل اهداف، روش‌ها، و پیامدهای آن‌ها می‌پردازد.

🔺 جنگ الکترونیک و اهداف آن در نبرد مدرن

جنگ الکترونیک به مجموعه اقداماتی گفته می‌شود که با هدف کنترل طیف الکترومغناطیسی و مختل کردن توانایی دشمن در استفاده از آن انجام می‌شود. شایان ذکر است، جنگ EW-Cybernetics اکنون بسیار متفاوت تر از سال 2020 است. با این حال، در مواجهه با سامانه‌های پدافندی یکپارچه، اهداف اصلی EW را می‌توان در سه لایه کلیدی خلاصه کرد:

🔹هدف اول: قطع لینک‌های ارتباطی

سامانه‌های پدافندی مدرن، مانند سامانه‌های موشکی S-400 یا پاتریوت یا باور یا گنبد آهنین، از اجزای متعددی تشکیل شده‌اند که از طریق لینک‌های ارتباطی RF یا فیبر نوری به یکدیگر متصل هستند. این اجزا در حالت کلی و جنرال شامل موارد - زیرسیستم‌های زیر هستند:

- رادارهای هشدار زودهنگام (Early-Warning Radars): برای شناسایی اولیه تهدیدات این رادارها مورد استفاده قرار می‌گیرند و در برخی نوع‌ها هواگردها مانند چشم عقاب هم می‌توانند با آن‌ها همگام شوند تا دقت و کیفیت و سرعت و برد شناسایی اشیاء بالا برود.

- رادارهای تعقیب‌کننده هدف (Tracking Radars): برای ردیابی دقیق اهداف هستند. وقتی یک شی شناسایی می شود و به عنوان شی مهاجم دسته‌بندی شود، برای بهبود عملکرد این رادار بر روی آن قفل می‌کند و مسیر حرکتی آن را دنبال می‌کند.

- سامانه‌های کنترل آتش (Fire Control Systems - FCS): برای هدایت تسلیحات سطح به هوا هستند. این تسلیحات وقتی از رادارهای مختصات حرکتی شی را بگیرند، شلیک خواهند شد تا شی را در موقعیت پیش‌بینی شده مورد هدف قرار بدهند.

- سامانه‌های فرماندهی و کنترل (C2): برای هماهنگی و تصمیم‌گیری بین زیرسیستم‌های مختلف نقش ایفا می‌کند.

جنگ الکترونیک با هدف قطع این لینک‌های ارتباطی از تکنیک‌های زیر استفاده می‌کند زیرا اگر لینک های ارتباطی بین این زیرسیستم‌های پدافندی از بین برود، دیگر می توان آن‌ها را بی فایده دانست:

- جمینگ (Jamming): ارسال سیگنال‌های مزاحم در طیف RF برای اختلال در ارتباطات راداری و فرماندهی.

- فریب الکترونیکی (Deception): ارائه داده‌های جعلی به رادارها یا سامانه‌ها برای گمراه کردن آن‌ها.

- جعل پروتکل‌ها (Protocol Spoofing): جعل بسته‌های داده‌ای برای نفوذ به شبکه‌های فرماندهی و تزریق دستورات نادرست.

این اقدامات باعث می‌شود سامانه پدافندی نتواند اهداف را با دقت ردیابی کند یا واکنش هماهنگی نشان دهد، که در نتیجه کارایی آن به شدت کاهش می‌یابد.

🔹هدف دوم: شناسایی و حمله به گره‌های کلیدی

حمله سایبری به سامانه‌های پدافندی ایزوله یا همان Airgapped و پیشرفته به‌تنهایی دشوار است، اما ترکیب آن با جنگ الکترونیک و آلودگی سخت‌افزاری، امکان نفوذ را افزایش می‌دهد. روش‌های کلیدی در این لایه عبارت‌اند از:

- آلودگی سخت‌افزاری در زنجیره تأمین (Supply Chain Poisoning): تراشه‌ها یا قطعات سخت‌افزاری که از ابتدا با درهای پشتی (Backdoors) طراحی شده‌اند، می‌توانند به‌عنوان نقطه نفوذ عمل کنند. این شامل:

- تراشه‌های ASIC/FPGA آلوده: برای اجرای دستورات مخفی یا شنود.

- ایمپلنت‌های سطح BIOS/UEFI: برای کنترل نرم‌افزاری در سطح پایین.

- مدارهای RF-Trojan: برای ارسال یا دریافت سیگنال‌های مخفی.

نفوذ در مراحل نگهداری و تعمیرات (MRO): عوامل نفوذی داخلی می‌توانند در فرآیندهای تعمیر و نگهداری، سخت‌افزار یا نرم‌افزار سامانه را دستکاری کنند.

اسناد فاش‌شده توسط NSA (منبع: The Intercept, 2014) با کدنام‌هایی نظیر ANT Products و IRONCHEF Implants نشان‌دهنده استفاده از این روش‌ها برای نفوذ به زیرساخت‌های حساس است. این تهدیدات به‌ویژه در خریدهای انبوه از تأمین‌کنندگان خارجی که ممکن است تحت نظارت دقیق نباشند، خطرناک‌تر هستند.

@aioooir | #SEAD

BY 🧑‍💻Cyber.vision🧑‍💻