پارادوکس

✅ بازی‌های مسخره
✍️ #مهدی_خسروانی

خشونت فقط کتک‌زدن نیست. فقط اعدام‌کردن نیست. فقط بمباران‌کردن نیست.
.
نمی‌دانم کی زمان رسوا شدن این‌گونه خشونت‌ها نیز فرا می‌رسد. اما به نظر من، شیوه‌ی پرداختن خبرنگاران و رسانه‌ها به فجایع حاوی خشونتی‌ست که چندان دست کمی از خشونتِ خود فجایع ندارد. گزینه‌ی بدیلی در ذهن ندارم، اما معتقدم شیوه‌ی کنونیِ خبررسانی درباره‌ی فجایع در رسانه‌ها با یک جور انسانیت‌زداییِ نرم و پنهان از کسانی که در دل آن فجایع زندگی می‌کنند همراه است. گزینه‌ی بدیلی در ذهن ندارم، اما معتقدم حتی آن کارشناسی که با کراواتِ خوشگل، پشت به کتابخانه‌ی خودش می‌نشیند و با خونسردی (و با کلماتی که به‌دقت انتخاب شده‌اند تا حتی‌الامکان کلی باشند و هیچ اتفاقی ابطال‌شان نکند) درباره‌ی غزه، لبنان، تهران، کابل یا هر مصیبت‌کده‌ی دیگری اظهارنظر می‌کند مهم‌ترین کارکردش حساسیت‌زدایی درباره‌ی فاجعه است.
.
میشائیل هانکه، کارگردان نابغه‌ی اتریشی، مصاحبه‌ای دارد درباره‌ی فیلم «بازی‌های مسخره» (از نظر من، ستودنی‌ترین فیلمی که در عمرم دیده‌ام). اکنون جزئیات آن مصاحبه در خاطرم نیست اما تا جایی که به یاد دارم، هدف خودش از ساختن «بازی‌های مسخره» را چنین بیان می‌کند: نشان‌دادن اینکه تصویر رسانه‌ها از خشونت تصویری غیرواقعی‌ست. اگر آن فیلم را دیده باشید، شباهت میان «بازی‌های مسخره»ی آن فیلم و بازی‌های مسخره‌ی عالم سیاست و رسانه (راحت بگویم: عالم انسانی) را بیشتر احساس خواهید کرد.
.
این عکسی که می‌بینید البته در صفحه‌ی شخصی مهرداد فرهمند منتشر شده نه در صفحات رسمی بی‌بی‌سی (و امیدوارم کسی نیاید زیر این پست کامنت بنویسد که «بی‌بی‌سی فلان و آیت‌الله بی‌بی‌سی بهمان»؛ چون وضعیت رسانه‌های دیگر مثل اینترنشنال و من‌وتو یقیناً یقیناً یقیناً اگر از بی‌بی‌سی بدتر نباشد بهتر نیست). اما به نظر من صرفاً نشان‌دهنده‌ی نگرش یک خبرنگار نیست؛ نشان‌دهنده‌ی رویکردی‌ست که رسانه‌ها و کارکنانشان عموماً به «تحولات« دارند. برای آنها «تحول» دستمایه‌ی «شغل» است. در این میان، به خاک سیاه نشستن میلیون‌ها نفر به همان اندازه «تحول» است که انگولک‌شدن یک توله‌خرس توسط یک توله‌خرس دیگر. به همین دلیل است که آقای خبرنگار می‌تواند از خودش در آغوش همسرش عکس بگیرد و از پیگیری تحولات (بخوانید آواره‌شدن صدها هزار نفر و احتمالِ به آتش کشیده‌شدن زندگی ده‌ها میلیون نفر) خبر بدهد. برای چه مخاطبی؟ مخاطبی که ممکن است جنگ تا چند ماه، چند هفته، یا حتی چند روز دیگر زندگی‌اش را در سراشیبی سقوطی بی‌بازگشت قرار داده باشد.

🆔 @paradoxizer

Telegram

پارادوکس

👍44👏4👎2🤔1

www.tgoop.com/paradoxizer/429

8.26K viewsmehdi khosravani, Oct 1, 2024 at 16:19

✅ بازی‌های مسخره
✍️ #مهدی_خسروانی

خشونت فقط کتک‌زدن نیست. فقط اعدام‌کردن نیست. فقط بمباران‌کردن نیست.
.
نمی‌دانم کی زمان رسوا شدن این‌گونه خشونت‌ها نیز فرا می‌رسد. اما به نظر من، شیوه‌ی پرداختن خبرنگاران و رسانه‌ها به فجایع حاوی خشونتی‌ست که چندان دست کمی از خشونتِ خود فجایع ندارد. گزینه‌ی بدیلی در ذهن ندارم، اما معتقدم شیوه‌ی کنونیِ خبررسانی درباره‌ی فجایع در رسانه‌ها با یک جور انسانیت‌زداییِ نرم و پنهان از کسانی که در دل آن فجایع زندگی می‌کنند همراه است. گزینه‌ی بدیلی در ذهن ندارم، اما معتقدم حتی آن کارشناسی که با کراواتِ خوشگل، پشت به کتابخانه‌ی خودش می‌نشیند و با خونسردی (و با کلماتی که به‌دقت انتخاب شده‌اند تا حتی‌الامکان کلی باشند و هیچ اتفاقی ابطال‌شان نکند) درباره‌ی غزه، لبنان، تهران، کابل یا هر مصیبت‌کده‌ی دیگری اظهارنظر می‌کند مهم‌ترین کارکردش حساسیت‌زدایی درباره‌ی فاجعه است.
.
میشائیل هانکه، کارگردان نابغه‌ی اتریشی، مصاحبه‌ای دارد درباره‌ی فیلم «بازی‌های مسخره» (از نظر من، ستودنی‌ترین فیلمی که در عمرم دیده‌ام). اکنون جزئیات آن مصاحبه در خاطرم نیست اما تا جایی که به یاد دارم، هدف خودش از ساختن «بازی‌های مسخره» را چنین بیان می‌کند: نشان‌دادن اینکه تصویر رسانه‌ها از خشونت تصویری غیرواقعی‌ست. اگر آن فیلم را دیده باشید، شباهت میان «بازی‌های مسخره»ی آن فیلم و بازی‌های مسخره‌ی عالم سیاست و رسانه (راحت بگویم: عالم انسانی) را بیشتر احساس خواهید کرد.
.
این عکسی که می‌بینید البته در صفحه‌ی شخصی مهرداد فرهمند منتشر شده نه در صفحات رسمی بی‌بی‌سی (و امیدوارم کسی نیاید زیر این پست کامنت بنویسد که «بی‌بی‌سی فلان و آیت‌الله بی‌بی‌سی بهمان»؛ چون وضعیت رسانه‌های دیگر مثل اینترنشنال و من‌وتو یقیناً یقیناً یقیناً اگر از بی‌بی‌سی بدتر نباشد بهتر نیست). اما به نظر من صرفاً نشان‌دهنده‌ی نگرش یک خبرنگار نیست؛ نشان‌دهنده‌ی رویکردی‌ست که رسانه‌ها و کارکنانشان عموماً به «تحولات« دارند. برای آنها «تحول» دستمایه‌ی «شغل» است. در این میان، به خاک سیاه نشستن میلیون‌ها نفر به همان اندازه «تحول» است که انگولک‌شدن یک توله‌خرس توسط یک توله‌خرس دیگر. به همین دلیل است که آقای خبرنگار می‌تواند از خودش در آغوش همسرش عکس بگیرد و از پیگیری تحولات (بخوانید آواره‌شدن صدها هزار نفر و احتمالِ به آتش کشیده‌شدن زندگی ده‌ها میلیون نفر) خبر بدهد. برای چه مخاطبی؟ مخاطبی که ممکن است جنگ تا چند ماه، چند هفته، یا حتی چند روز دیگر زندگی‌اش را در سراشیبی سقوطی بی‌بازگشت قرار داده باشد.

🆔 @paradoxizer

BY پارادوکس