تا اطلاع ثانوی

Forwarded from روزنوشته‌های مهرداد جهانگیری

فلسطین؛ داستان رنجی بی پایان


داستان فلسطین و رنج بی‌پایان فلسطینیان تلخ‌ترین تراژدی جهان در یک قرن اخیر است. در طول قرن بیستم، جهان جنگ‌های فراوانی را به خود دید و میلیون‌ها انسان از کشورهای مختلف زیر آتش بی‌رحم مدرن‌ترین تسلیحات جنگی جان خود را از دست دادند. نکته اما اینجاست که علیرغم گستردگی این جنگ‌ها، بسیاری از‌ کشورهای ویران‌شده به مدد کمک‌های مختلف جهانی پس از یکی دو دهه از‌ بحران و ویرانی درآمده و حتی در زمره‌ی ممالک پیشرفته و صنعتی قرار گرفتند. اوضاع فلسطینیان اما هیچ تغییری نکرده و گویا زمان برای آنان متوقف شده است. برای مثال، آلمان، فرانسه یا ژاپن نیز همزمان با آغاز بحران در فلسطین، در جریان جنگ جهانی اول و دوم زیر آتش بمب‌های جنگی قرار گرفتند و تا آستانه‌ی ویرانی کامل پیش رفتند. اما پس از یکی دو دهه از بحران خارج شدند. فلسطینیان اما هنوز زیر باران آتشی هستند که در طول قریب به یک قرن، یک لحظه نیز خاموش نشده است.
آنچه این تراژدی را تلخ‌تر می‌کند، این نکته است که فلسطینیان بر خلاف مردم آلمان یا ژاپن هیچ نقشی در برافروختن آتشی که به جانشان افتاده، نداشتند. آنها فارغ از تمام جنگ‌ها و خونریزی‌های جهانی، در گوشه‌ی آرامی از خاورمیانه به کشت زیتون و پرتقال خود مشغول بودند که ناگهان زیر زور اسلحه‌ها ناگزیر به ترک کاشانه‌ی خود شدند و از خانه چیزی بیش از کلیدی قدیمی در گوشه‌ی چمدان‌های آوارگی برایشان نماند.
از ۱۹۴۸ تا امروز فلسطینیان نسل پشت نسل در اردوگاه‌های آوارگان به دنیا می‌آیند و با رویای بازپس‌گیری خانه پیر می‌شوند و از دنیا می‌روند و کک هیچ کسی هم نمی‌گزد! حتی سیاستمداران دغل‌پیشه‌ای که دهه‌ها از نمد آرمان فلسطین برای خود کلاه‌ها بافته‌‌اند.
بقول نزار قبانی:
«اگر زیتون‌بنی را آزاد کرده
یا شاخه لیمویی را باز گردانده بودند
من قانلان تو را سپاس می‌گفتم.
اما آنان
فلسطین را رها کرده و آهویی را از پای درآوردند».
همیشه گفته‌اند که هر آغازی را پایانی‌ست. اما انگار داستان فلسطین پدید آمده که این باور عمومی را نقض کند! رنجی که هفتاد و هفت سال از شروع آن می‌گذرد و فعلا هیچ امیدی به پایان آن نیست. این میان اما روسیاهی به آنانی خواهد ماند که در مقام شهروند، از بغض فلان حکومت یا حب بهمان چهره و جریان نه‌تنها چشم بر وحشیانه‌ترینِ جنایات بستند، که حتی همنوا با جانیان، سوگِ انسانیت را به سور نشستند!

#مهرداد_جهانگیری

پ.ن:
بلقیس الراوی، همسر نزار قبانی در جریان بمب‌گذاری سفارت عراق در لبنان توسط یکی از گروه‌های مسلح عرب به قتل رسید. نزار قبانی در سوگ همسرش شعر بلند بلقیس را سرود.
نزار در این شعر، بارها از این دست مبارزین و سؤ استفاده آنان از آرمان فلسطین برائت جست.
لو أنهم حرروا زیتونةً
أو أرجعوا لیمونةً
لشکرتُ من قتلوک یا بلقیس
لکنهم ترکوا فلسطیناً
لیغتالوا غزالة!
بخشی از شعر بلند بلقیس با ترجمه موسی بیدج



https://www.tgoop.com/MehrdadJahangiri64

Telegram

روزنوشته‌های مهرداد جهانگیری

من این حروف نوشتم، چنانکه غیر ندانست
تو هم ز روی کرامت، چنان بخوان که تو دانی

@mehrdad_jahaangiri

www.tgoop.com/nimasaffar/1202

238 viewsMay 13 at 15:31

فلسطین؛ داستان رنجی بی پایان


داستان فلسطین و رنج بی‌پایان فلسطینیان تلخ‌ترین تراژدی جهان در یک قرن اخیر است. در طول قرن بیستم، جهان جنگ‌های فراوانی را به خود دید و میلیون‌ها انسان از کشورهای مختلف زیر آتش بی‌رحم مدرن‌ترین تسلیحات جنگی جان خود را از دست دادند. نکته اما اینجاست که علیرغم گستردگی این جنگ‌ها، بسیاری از‌ کشورهای ویران‌شده به مدد کمک‌های مختلف جهانی پس از یکی دو دهه از‌ بحران و ویرانی درآمده و حتی در زمره‌ی ممالک پیشرفته و صنعتی قرار گرفتند. اوضاع فلسطینیان اما هیچ تغییری نکرده و گویا زمان برای آنان متوقف شده است. برای مثال، آلمان، فرانسه یا ژاپن نیز همزمان با آغاز بحران در فلسطین، در جریان جنگ جهانی اول و دوم زیر آتش بمب‌های جنگی قرار گرفتند و تا آستانه‌ی ویرانی کامل پیش رفتند. اما پس از یکی دو دهه از بحران خارج شدند. فلسطینیان اما هنوز زیر باران آتشی هستند که در طول قریب به یک قرن، یک لحظه نیز خاموش نشده است.
آنچه این تراژدی را تلخ‌تر می‌کند، این نکته است که فلسطینیان بر خلاف مردم آلمان یا ژاپن هیچ نقشی در برافروختن آتشی که به جانشان افتاده، نداشتند. آنها فارغ از تمام جنگ‌ها و خونریزی‌های جهانی، در گوشه‌ی آرامی از خاورمیانه به کشت زیتون و پرتقال خود مشغول بودند که ناگهان زیر زور اسلحه‌ها ناگزیر به ترک کاشانه‌ی خود شدند و از خانه چیزی بیش از کلیدی قدیمی در گوشه‌ی چمدان‌های آوارگی برایشان نماند.
از ۱۹۴۸ تا امروز فلسطینیان نسل پشت نسل در اردوگاه‌های آوارگان به دنیا می‌آیند و با رویای بازپس‌گیری خانه پیر می‌شوند و از دنیا می‌روند و کک هیچ کسی هم نمی‌گزد! حتی سیاستمداران دغل‌پیشه‌ای که دهه‌ها از نمد آرمان فلسطین برای خود کلاه‌ها بافته‌‌اند.
بقول نزار قبانی:
«اگر زیتون‌بنی را آزاد کرده
یا شاخه لیمویی را باز گردانده بودند
من قانلان تو را سپاس می‌گفتم.
اما آنان
فلسطین را رها کرده و آهویی را از پای درآوردند».
همیشه گفته‌اند که هر آغازی را پایانی‌ست. اما انگار داستان فلسطین پدید آمده که این باور عمومی را نقض کند! رنجی که هفتاد و هفت سال از شروع آن می‌گذرد و فعلا هیچ امیدی به پایان آن نیست. این میان اما روسیاهی به آنانی خواهد ماند که در مقام شهروند، از بغض فلان حکومت یا حب بهمان چهره و جریان نه‌تنها چشم بر وحشیانه‌ترینِ جنایات بستند، که حتی همنوا با جانیان، سوگِ انسانیت را به سور نشستند!

#مهرداد_جهانگیری

پ.ن:
بلقیس الراوی، همسر نزار قبانی در جریان بمب‌گذاری سفارت عراق در لبنان توسط یکی از گروه‌های مسلح عرب به قتل رسید. نزار قبانی در سوگ همسرش شعر بلند بلقیس را سرود.
نزار در این شعر، بارها از این دست مبارزین و سؤ استفاده آنان از آرمان فلسطین برائت جست.
لو أنهم حرروا زیتونةً
أو أرجعوا لیمونةً
لشکرتُ من قتلوک یا بلقیس
لکنهم ترکوا فلسطیناً
لیغتالوا غزالة!
بخشی از شعر بلند بلقیس با ترجمه موسی بیدج



https://www.tgoop.com/MehrdadJahangiri64

BY تا اطلاع ثانوی