tgoop.com/nimasaffar/1059
Last Update:
«جذابیتِ بی‌بروبرگرد شر!»
#ترشی‌نوشت_۲۹
خب منِ #نیما_صفار باید شرمنده‌ت باشم بابت یادآوری این بدیهی که الزامن «خوبی» و «خلاقیت» هم‌پوشان نیستن؟ و دقیقن شرمنده‌ی تو؟ کم ندیدیم این‌واونی که نه تنها با اخلاق سنتی و عرفی و اینا که حتا با حسّاسیتایی که داریمم آدمای باحالی نیستن، مثلن لاس با قدرت نقش مهمّی تو چهره‌شدن‌شون داشته، ولی خیلی خلاقن و حالا که حرف‌مون شد که تو هنری‌جات و ایناییم، بازم کم نمی‌بینیم تولیدات ملال‌آوری که توشون کلّی حرفای خوب و درست و مهم زده می‌شن. اگه در مورد دوّم به تولیدات، و نه افراد، اشاره کردم، چون خوب بودن راه خوبی برای چهره شدن نیست و برعکسش خیلی محتمل‌تره. دارم از گره‌خوردگی کار خلاقه با شرارت می‌گم و می‌گم اتفاقن سمت شرارت احتمال «عبور» بیشتره! خیلی سخت نیست گرفتنش چون شر تو یه دودویی #سوسور-طور بیشتر مقابل امر متعالی و «خیر» جانمایی شده و بیشتر خیر گفتن بوده به خیر و همین خیلی بیشتر از جنس زندگی‌ش کرده برای دست‌کم طیّ یه تاریخ ولی می‌دونی اونقدر احمق نیستم که بگم شرارت بیشتر = تولیدات خلاقانه‌تر ... و فراموش نکنیم که خود خلاقیّت بازم دست‌کم طیّ یه تاریخ پا کردن تو کفش خدا بوده و لاجرم چیزی شریرانه. بیایم سر کون خودمون بشینیم: چجور شرارتی کمک می‌کنه به تولید خلاقانه یا همون «عبور»؟ می‌بخشی جواب سرراست می‌دم چون چندون مُد نیست: شرارتی که کدر نکنه کاری رو که با خودت می‌کنی! پس چیزایی از جنس «خشونتای روزمرّه» و «بدی‌های متعارف» نمی‌تونن جواب باشن. دقیق‌تر: شرارتی که کاری کنه که به‌عنوان یه «شرور» دیده بشی! به همین رُکی وجه نمایشی‌ش اصل ماجراست! دارم بی‌واسطگی یا کم‌واسطگی می‌گم با چیزی که «خود» فرض کردیم!مهم نیست که این «خود» هست یا نیست یا چیست! لازمه بگم برای ابتلا به «خوددرگیری» لزومی نداره #ارسطو-وار اوّل «خود» رو بشناسیم و از این‌ورش عینهو اون جوکه که می‌گه کردیم و شد، شدنی‌تره؟ اینجا مهمّه یادمون بندازم که خیلیَم ربط مؤثری به خود ندارن اون مراعاتا و الزاماتی که تو لحظه‌ی صفر به‌گا می‌دن هر احتمال خلاقه‌یی رو! اینجا دارم از اون بدی می‌گم که بَده‌ت کنه؛ انحراف‌ازمعیاری که فرصت دیدنِ پیش‌فرض به‌مثابه پیش‌فرض بهت می‌ده و همین دیدنش کنارزدنشم هست: «رانه‌یی مصرف‌نشدنی» که حتا #مارکی_دوساد به زعمم ناجذاب رو اینقدر فلان‌وبهمان کرده. درباره نوع شرارت توضیح دادم؟ شرارتی که موندگاری (و توجیه) نداره و بیشتر جرقه‌‌طوره و «حالا یه گهی خوردیم!»
از این‌ور ببین: چقدر «خوب» و «مقبول» بودن امکان و احتمال «عبور» می‌ده بهت؟ از من بشنو که حکم می‌کنم: صفر!
یکی‌شم این‌که (حالا که گفتم) همیشه خشونت (حالا بخون شرارت) مستتر رو روزمرّه (خشونت پذیرش و حتا توجیه و حتا ترجیح وضع موجود) برام خیلی مهم‌تره تا کسی که اوّل می‌کنه مردم رو بعد می‌کُشه بعد می‌خوره یا اوّل می‌کُشه بعد می‌کنه بعد می‌خوره یا مثل آدمخورای #صفویه که زنده‌زنده قربانیا رو می‌خوردن و می‌کردن و ... نمی‌کردن؟ فقط می‌خوردن؟ بودی؟ دیدی؟ می‌دونی؟ تو این مورد آخر اون شاه و حاکمی که دستور زنده‌خوری رو می‌ده موضوع «قضاوت»یه که منتشر می‌شه نه تیری که شلیک می‌شه و نه حتا سربازی که شلیک می‌کنه. لازمه بیشتر توضیح بدم: بیشتر از موشکی که می‌خوره رو سر بچّه‌های #غزه بیشتر از موشک‌انداز یا حتا #نتانیاهو چیزی که فکرم رو مشغول می‌کنه ایرونیای ذوق‌زده یا شونه‌بالااندازی هستن که #اسرائیل رو محق می‌دونن و به هر اشاره‌یی به جنایاتش «بازی تو زمین جمهوری اسلامی» می‌گن. با اینا تو وضعیّت گفتمانی هستیم نه کسایی که می‌کشن یا کشته می‌شن. لازمه به حرف #تری_ایگلتون «غیر از شر، تنها خداست که خودش علّت خودش است» اشاره کنم و بگم «غیر از خیر، تنها خداست که خودش علّت خودش است»؟ حالا که تا اینجاش اومدم یه بار دیگه هم بگم که با ترم #ابتذال_شر #هانا_آرنت برای توصیف نظامای #توتالیتر به‌شدّت مشکل دارم چون این نظامات دقیقن از #اشباع_خیر در حدّ اعلا بر میان. شاید تو دوران آرنت کسی روش نمی‌شد بگه اینو!
#گپنوشت
#دیلی‌جات
BY تا اطلاع ثانوی
Share with your friend now:
tgoop.com/nimasaffar/1059