من همیییییشه به این موضوع اشاره می‌کنم که لباسشویی کارها رو راحت نکرده. اونی که باید لباس‌ها رو دونه‌دونه بندازه تو ماشین کیه؟ اونی که باید لباس رو دربیاره بندازه رو بند کیه؟ اونی که باید جمع کنه اتو کنه بذاره تو کشو کیه؟ من.
صرفا چون نمی‌شورمشون، می‌گن لباس رو که تو نمی‌شوری.

*مهشید جهانگرد*

⭐️فکر کنم اینجا یک پدیده جالب توجه در حال رخ دادن است:

🔹یکی در ظاهر با این ایده که «ماشین لباسشویی، شستن لباس را آسان کرده» مخالفت می‌کند. ممکنه بلافاصله بگیم که «معلومه که شستن لباس با لباسشویی خیلی راحت تر شده!» و وارد جدلی منطقی شویم.

🔹اما اگر کمی عمیق‌تر گوش کنیم، شاید بتوانیم چیزی فراتر از ظاهرِ حرف‌های این فرد را بشنویم؛ شاید او در واقع می‌خواهد بگوید:
«لطفاً کار من در خانه را بی‌ارزش نکن. هنوز هم کارِ خانه سختی‌های خودش را دارد. حالا که تصمیم گرفته‌ام بیرون از خانه کار نکنم، نگرانم که نقش و تلاش من کم‌اهمیت جلوه داده شود. نمی‌خواهم در مقایسه با دیگران، یا حتی در نظر خودم، بی‌ارزش به نظر برسم.»

🔹وگرنه هر کسی که تجربه شستن لباس با دست را دارد، یا مدتی بدون لباسشویی زندگی کرده، می‌داند چقدر تفاوت بین این دو هست. البته شاید چنین صحبت‌هایی به فضای جنگ جنسیتی این روزها هم مربوط باشد؛ جایی که برخی از زنان و مردان نمی‌خواهند در بحث‌ها «کم بیاورند» و این حساسیت‌ بالا می‌رود.

عموما در هر موقعیتی که کسی بیش از حد، یا به شکلی غیرعادی برای موضوعی تقلا می‌کند یا شدیداً از چیزی دفاع می‌کند، به‌جای ورود مستقیم به جدل و آوردن دلایل منطقی، می‌توان ابتدا این پرسش را در ذهن داشت:
احتمالا او از چی رنج می‌برد؟

🔹اگر لجاجت می‌بینیم، شاید فرد احساس کرده که به او زور گفته شده.
اگر تهدید می‌کند یا با خشونت حرف می‌زند، شاید ترسِ از دست دادن آزادی یا عزت نفسش را دارد.

در همین راستا، میشه حدس زد کسایی که پرچمدار جنگ‌های جنسیتی‌اند و به جنس مخالف حمله می‌کنند یا به جنس خود افتخار افراطی دارند، ممکنه در عمق وجود، از بی‌ارزش دیده‌شدن وحشت داشته باشند؛ پس پشت کلیت "زن‌ها" یا "مردها" پنهان می‌شوند و به دشمن فرضی حمله می‌کنند.