مصــطفے شــریف🇮🇷

💢 سمفونی با سازهای ناکوک
فرصتی دست داد تا به اتفاق دوستان عزیزم در پاتوق فرهنگ به تماشای دریاچه قو بنشینم.
حرف و حدیث ها و حاشیه های پیرامون این نمایش انگیزه کافی را به من داد تا دو سه ساعتی وقت بگذارم و از نزدیک ببینم ماجرا چیست؟
از شلوغی سالن اجرا، تاخیر در آغاز، هوای خفه سالن تئاتر شهر، صدای زنگ موبایل ها، صوت بی کیفیت سالن و نور لیزر سبزی که عدم عکس برداری را به متخلفین یاد آوری می کرد که بگذریم، تازه می رسیم به دریاچه قو!
نقطه قوت این نمایش را می توان در نور پردازی، انتخاب لباس، بازیگری برخی بازیگران و با کمی اغماض در صدا گذاری دانست اما ریتم نا منظم روایت داستان و اصرار کارگردان به استفاده از حرکات موزون عقیم شده را می توان از نقاط ضعف این نمایش دانست و صد البته جا به جایی حس و دیالوگ های بازیگران بین یک تراژدی کلاسیک تا عبارت های کوچه بازاری هم خبر از یک کپی برداری ضعیف و عجولانه می داد!
مانند سمفونی با سازهای ناکوک ، پرده های مختلف نمایش نمی توانست ارتباط مناسبی با هم بر قرار کند و از یک پرده به پرده دیگر با سقوط آزاد یا اوج گرفتن ناگهانی حس ها مواجه بودیم و اوج این وضعیت در پرده آخر بود که خیلی سریع و جویده همه چیز جمع بندی شد، ارتباط بین بسیاری از شخصیت ها یا موضوعات مشخص نشد و تو‌ گویی کارگردان سعی کرده بود همه این خلاء ها را با بانوان سفید پوش که وسط صحنه می آمدند جبران کند و از کارگردان با سابقه ای مانند رضا صابری انتظارها بیش از این بود.
با دیدن این نمایش و قیاس آن با نمایش نامه اصلی و اجراهای مشابه در سطح دنیا، تصویر کودکی در ذهنم متبادر شد که کت پدرش را پوشیده و پوسته پر طمطراق با درونی کودکانه و ضعیف هم نشین شده است.
نمی دانم اما شاید اگر خبر پراکنی ها و باز رسانه ای دوستان دست اندر کاران این نمایش نبود، اساسا چندان ارزش دیدن نداشت و آنچه صندلی های سالن را پر کرده بود همین حواشی و بازی های رسانه ای بود.
با تمامی این اوصاف، بایستی قدردان زحمات هنرمندان عرصه تئاتر خراسان بود و با همین رفتن ها، دیدن ها و نقد کردن ها کمک کرد تا به بالندگی و جایگاهی شایسته برسد و صد البته محصولی ارائه کند که در خور شأن سرزمین ادیبان و شاعران ‌و هنرمندان باشد.

✅ "دیــدبان" دست نوشته های یک جوان👇
❇️ @mostafa_sharif

www.tgoop.com/mostafasharif_ir/624

467 viewsedited  Aug 27, 2018 at 06:20

💢 سمفونی با سازهای ناکوک
فرصتی دست داد تا به اتفاق دوستان عزیزم در پاتوق فرهنگ به تماشای دریاچه قو بنشینم.
حرف و حدیث ها و حاشیه های پیرامون این نمایش انگیزه کافی را به من داد تا دو سه ساعتی وقت بگذارم و از نزدیک ببینم ماجرا چیست؟
از شلوغی سالن اجرا، تاخیر در آغاز، هوای خفه سالن تئاتر شهر، صدای زنگ موبایل ها، صوت بی کیفیت سالن و نور لیزر سبزی که عدم عکس برداری را به متخلفین یاد آوری می کرد که بگذریم، تازه می رسیم به دریاچه قو!
نقطه قوت این نمایش را می توان در نور پردازی، انتخاب لباس، بازیگری برخی بازیگران و با کمی اغماض در صدا گذاری دانست اما ریتم نا منظم روایت داستان و اصرار کارگردان به استفاده از حرکات موزون عقیم شده را می توان از نقاط ضعف این نمایش دانست و صد البته جا به جایی حس و دیالوگ های بازیگران بین یک تراژدی کلاسیک تا عبارت های کوچه بازاری هم خبر از یک کپی برداری ضعیف و عجولانه می داد!
مانند سمفونی با سازهای ناکوک ، پرده های مختلف نمایش نمی توانست ارتباط مناسبی با هم بر قرار کند و از یک پرده به پرده دیگر با سقوط آزاد یا اوج گرفتن ناگهانی حس ها مواجه بودیم و اوج این وضعیت در پرده آخر بود که خیلی سریع و جویده همه چیز جمع بندی شد، ارتباط بین بسیاری از شخصیت ها یا موضوعات مشخص نشد و تو‌ گویی کارگردان سعی کرده بود همه این خلاء ها را با بانوان سفید پوش که وسط صحنه می آمدند جبران کند و از کارگردان با سابقه ای مانند رضا صابری انتظارها بیش از این بود.
با دیدن این نمایش و قیاس آن با نمایش نامه اصلی و اجراهای مشابه در سطح دنیا، تصویر کودکی در ذهنم متبادر شد که کت پدرش را پوشیده و پوسته پر طمطراق با درونی کودکانه و ضعیف هم نشین شده است.
نمی دانم اما شاید اگر خبر پراکنی ها و باز رسانه ای دوستان دست اندر کاران این نمایش نبود، اساسا چندان ارزش دیدن نداشت و آنچه صندلی های سالن را پر کرده بود همین حواشی و بازی های رسانه ای بود.
با تمامی این اوصاف، بایستی قدردان زحمات هنرمندان عرصه تئاتر خراسان بود و با همین رفتن ها، دیدن ها و نقد کردن ها کمک کرد تا به بالندگی و جایگاهی شایسته برسد و صد البته محصولی ارائه کند که در خور شأن سرزمین ادیبان و شاعران ‌و هنرمندان باشد.

✅ "دیــدبان" دست نوشته های یک جوان👇
❇️ @mostafa_sharif

BY مصــطفے شــریف🇮🇷