mojtaba najafi(مجتبی نجفی)

ایران به مثابه زندگی نه ایدئولوژی

مجتبی نجفی

ایراندوستی، ایدئولوژی نیست، خود " زندگی" است. در ملی گرایی مدنی،امر مقدس، توهین ناپذیر و شوخی ناپذیر نداریم هر قدر هم شوخی لوس و زننده باشد.

فردوسی، شاعر بزرگ ملی است که با قدرت کلمه هویت ملی ما ایرانیان را از تاراج اغیار نجات داد، کتابی را سرود که بسان قلعه ای سترگ، ما را از گزند طوفان‌ نجات داد:
"پی افکندم از نظم، کاخی بلند
که از باد و باران، نیابد گزند"
جسم او سده ها پیش در خاک آرامش گرفت اما کلماتش، میهمان ما شد. با فردوسی در سخت ترین شرایطی که غرور ملی مان مخدوش شد، ایستادگی کردیم. " شعر" ادبیات و هنر، پایگاه ما برابر تاخت و تاز و از هم گسیختگی بوده و در این میان، شاهنامه، نقشی نمادین داشته، چون بازنمایی ایستادگی ملی در برابر تعدی مهاجم بوده.

فردوسی و شاهنامه، زمانی که ایرانیت ما پس از انقلاب نفی شد، به میدان آمدند و یادآوری کردند" امت گرایی" چون بید لرزان است و شعری که از خانه تا مدرسه و خیابان سروده می‌شود، دژی محکم برای پناه یافتن و چسبی محکم برای به هم وصل شدن است.


هیچ نماد ملی نه مقدس است، نباید ابزار دولت شود. اهمیت فردوسی در این است که در چنگ دولتها نمی‌رود، رها می‌شود و در بطن جامعه زاینده. ایران از آن شهروندان است و ایران یعنی زندگی نه ایدئولوژی. ایران یعنی رنگارنگی، یعنی در بین ما طنزپرداز بی مزه و هتاک هم هست و باید تحمل شود. یعنی هجو و توهین با نمادهایمان مجازات نداشته باشد، یعنی در ایران مدنی آینده، کسی به اتهام " توهین به مقدسات" محاکمه نشود. از اکنون " توهین به مقدسات" را دایره واژگانمان حذف کنیم و فراموش نکنیم چه بلایی را حکومت دینی بر سر نمادهای دینی آورد.

" ایران" اگر زندگی و فرهنگ باشد، زاینده است اما اگر در چارچوب ایدئولوژی قدرت‌ها گرفتار شود، ابزار سرکوب ایرانیان می‌شود، همچنانکه بسیاری مسلمانان ایرانی قربانی تفسیر ایدئولوژیک حاکم از اسلام شدند.


آیا دژ مستحکمی که حکیم طوس ساخته، با هجو به ظاهر طنز فردی در نظر من لوس، فرو می‌ریزد؟ زهی خیال باطل. فردوسی تا بوده همین بوده، مظلوم اما مقتدر در برابر هجوم. برای همین از نصب مجسمه سی و‌هشت متری اش ترسیدند دریغ از اینکه قدرت فردوسی نه به مجسمه که به کلمه اش است.

" ایران" عشق است، فرهنگ است، زندگی است، متولی ندارد، برای همه ایرانیان است. کلمه است نه ابزار قدرت. برای همین تهاجم های خارجی را هضم کرد و خود را حفظ، برای همین حکومت دینی نه حریف " ای ایران" شد نه حریف حکیم طوس. همه اینها برای این است زایندگی "ایران، از درون برمی‌خیزد. ایران، برای همه ایرانیان است، نه ملک شخصی دیکتاتورها نه ابزار سرکوب فرقه هاست.

❤32👏16👍6❤‍🔥1😘1

www.tgoop.com/modjtabanajafifrance/2596

1.46K viewsedited  Aug 25 at 19:08

ایران به مثابه زندگی نه ایدئولوژی

مجتبی نجفی

ایراندوستی، ایدئولوژی نیست، خود " زندگی" است. در ملی گرایی مدنی،امر مقدس، توهین ناپذیر و شوخی ناپذیر نداریم هر قدر هم شوخی لوس و زننده باشد.

فردوسی، شاعر بزرگ ملی است که با قدرت کلمه هویت ملی ما ایرانیان را از تاراج اغیار نجات داد، کتابی را سرود که بسان قلعه ای سترگ، ما را از گزند طوفان‌ نجات داد:
"پی افکندم از نظم، کاخی بلند
که از باد و باران، نیابد گزند"
جسم او سده ها پیش در خاک آرامش گرفت اما کلماتش، میهمان ما شد. با فردوسی در سخت ترین شرایطی که غرور ملی مان مخدوش شد، ایستادگی کردیم. " شعر" ادبیات و هنر، پایگاه ما برابر تاخت و تاز و از هم گسیختگی بوده و در این میان، شاهنامه، نقشی نمادین داشته، چون بازنمایی ایستادگی ملی در برابر تعدی مهاجم بوده.

فردوسی و شاهنامه، زمانی که ایرانیت ما پس از انقلاب نفی شد، به میدان آمدند و یادآوری کردند" امت گرایی" چون بید لرزان است و شعری که از خانه تا مدرسه و خیابان سروده می‌شود، دژی محکم برای پناه یافتن و چسبی محکم برای به هم وصل شدن است.


هیچ نماد ملی نه مقدس است، نباید ابزار دولت شود. اهمیت فردوسی در این است که در چنگ دولتها نمی‌رود، رها می‌شود و در بطن جامعه زاینده. ایران از آن شهروندان است و ایران یعنی زندگی نه ایدئولوژی. ایران یعنی رنگارنگی، یعنی در بین ما طنزپرداز بی مزه و هتاک هم هست و باید تحمل شود. یعنی هجو و توهین با نمادهایمان مجازات نداشته باشد، یعنی در ایران مدنی آینده، کسی به اتهام " توهین به مقدسات" محاکمه نشود. از اکنون " توهین به مقدسات" را دایره واژگانمان حذف کنیم و فراموش نکنیم چه بلایی را حکومت دینی بر سر نمادهای دینی آورد.

" ایران" اگر زندگی و فرهنگ باشد، زاینده است اما اگر در چارچوب ایدئولوژی قدرت‌ها گرفتار شود، ابزار سرکوب ایرانیان می‌شود، همچنانکه بسیاری مسلمانان ایرانی قربانی تفسیر ایدئولوژیک حاکم از اسلام شدند.


آیا دژ مستحکمی که حکیم طوس ساخته، با هجو به ظاهر طنز فردی در نظر من لوس، فرو می‌ریزد؟ زهی خیال باطل. فردوسی تا بوده همین بوده، مظلوم اما مقتدر در برابر هجوم. برای همین از نصب مجسمه سی و‌هشت متری اش ترسیدند دریغ از اینکه قدرت فردوسی نه به مجسمه که به کلمه اش است.

" ایران" عشق است، فرهنگ است، زندگی است، متولی ندارد، برای همه ایرانیان است. کلمه است نه ابزار قدرت. برای همین تهاجم های خارجی را هضم کرد و خود را حفظ، برای همین حکومت دینی نه حریف " ای ایران" شد نه حریف حکیم طوس. همه اینها برای این است زایندگی "ایران، از درون برمی‌خیزد. ایران، برای همه ایرانیان است، نه ملک شخصی دیکتاتورها نه ابزار سرکوب فرقه هاست.

BY mojtaba najafi(مجتبی نجفی)