مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب

در خلال جلد نخست کتاب «هفتاد مقاله»، (ص۲۷۸-۲۷۹)، که مشتمل بر مقالات متعدّد از استادان مختلف است و توسّط مرحوم استاد ایرج افشار با همکاری مرحوم یحیی مهدوی گردآوری و تدوین گشته و به مرحوم غلامحسین صدیقی، اتحاف شده است، مقاله‌ای نقّادانه به قلم استاد افشار تحت عنوان «نامهٔ کاشانی به مصدّق از نگاه سندشناسی»، به چشم می‌خورد. آن مرحوم طی این مقاله به نمونهٔ جالبی از تجربهٔ شخصی خود از نامه‌های مجعول بدین قرار اشارت می‌نماید:

در متون تاریخی ایران ذکر «نامهٔ مزوّر» بسیارست. من یکبار خود بدون دقّت و رسیدگی نامه‌ای را چاپ کردم که بعداً جعل بودن آن برایم واضح شد.
آن نامه‌ای بود با امضای احمد قوام، خطاب به سیّد عبداللّه بهبهانی مربوط به پیش از صدور فرمان مشروطیت.
قوام که در آن موقع دبیر حضور لقب داشت و در دستگاه مظفّرالدّین شاه و عین‌الدّوله کار می‌کرد در آن نامه مطالبی را از اقدامات مشروطه‌خواهی به سیّد عبداللّه گزارش کرده بود.
خط آن چنان به خط قوام شبیه بود که دشوار بود در آن شک بشود. موضوع هم مطابقت داشت با حوادثی که خوانده بودم. امضای نامه «احمد قوام» بود و من توجّه نکرده بودم که میرزا احمد خان دبیر حضور (قوام‌السّلطنهٔ بعدی) نمی‌تواند نامه‌ای در ۱۳۲۴ قمری بنویسد و زیر آن احمد قوام امضاء کند. هنوز قوام‌السّلطنه نشده بود دیگر چه رسد به قوام.
یکی از خوانندگان متوجّه این مطلب شده بود و مرا متذکّر به اشتباه بدم کرد.
بعدها فهمیدم که این‌گونه نامه‌ها را میرزا ابراهیم قمی که خطوط اغلب رجال را به مهارت تقلید می‌کرد ساخته است.

گزینش از محمدرضا ابویی مهریزی

@mirasmaktoob
.

👍1

www.tgoop.com/mirasmaktoob/10549

369 viewsشهرام یاری, Oct 8 at 13:50

در خلال جلد نخست کتاب «هفتاد مقاله»، (ص۲۷۸-۲۷۹)، که مشتمل بر مقالات متعدّد از استادان مختلف است و توسّط مرحوم استاد ایرج افشار با همکاری مرحوم یحیی مهدوی گردآوری و تدوین گشته و به مرحوم غلامحسین صدیقی، اتحاف شده است، مقاله‌ای نقّادانه به قلم استاد افشار تحت عنوان «نامهٔ کاشانی به مصدّق از نگاه سندشناسی»، به چشم می‌خورد. آن مرحوم طی این مقاله به نمونهٔ جالبی از تجربهٔ شخصی خود از نامه‌های مجعول بدین قرار اشارت می‌نماید:

در متون تاریخی ایران ذکر «نامهٔ مزوّر» بسیارست. من یکبار خود بدون دقّت و رسیدگی نامه‌ای را چاپ کردم که بعداً جعل بودن آن برایم واضح شد.
آن نامه‌ای بود با امضای احمد قوام، خطاب به سیّد عبداللّه بهبهانی مربوط به پیش از صدور فرمان مشروطیت.
قوام که در آن موقع دبیر حضور لقب داشت و در دستگاه مظفّرالدّین شاه و عین‌الدّوله کار می‌کرد در آن نامه مطالبی را از اقدامات مشروطه‌خواهی به سیّد عبداللّه گزارش کرده بود.
خط آن چنان به خط قوام شبیه بود که دشوار بود در آن شک بشود. موضوع هم مطابقت داشت با حوادثی که خوانده بودم. امضای نامه «احمد قوام» بود و من توجّه نکرده بودم که میرزا احمد خان دبیر حضور (قوام‌السّلطنهٔ بعدی) نمی‌تواند نامه‌ای در ۱۳۲۴ قمری بنویسد و زیر آن احمد قوام امضاء کند. هنوز قوام‌السّلطنه نشده بود دیگر چه رسد به قوام.
یکی از خوانندگان متوجّه این مطلب شده بود و مرا متذکّر به اشتباه بدم کرد.
بعدها فهمیدم که این‌گونه نامه‌ها را میرزا ابراهیم قمی که خطوط اغلب رجال را به مهارت تقلید می‌کرد ساخته است.

گزینش از محمدرضا ابویی مهریزی

@mirasmaktoob
.

BY مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب