tgoop.com/mirasmaktoob/10390
Last Update:
شیخ فریدالدّین عطّار نیشابوری در احوال اویس قرنی در تذکرة‌الاولیاء، (ص۲۸-۲۹)، می‌نگارد:
نقل است که همسایگان او گفتند که:
ما او را از دیوانگان می‌شمردیم. آخر از او درخواست کردیم تا او را خانه‌ای ساختیم، بر در سرای خویش. و یک سال برآمدی که او را وجوهی نبودی که بدان روزه گشادی.
طعام او از آن بودی که گه‌گاه دانهٔ خرما چیدی و شبانگاه بفروختی و در وجه قوت نهادی. و اگر خرما یافتی، دانه‌ها بفروختی و به صدقه دادی. و جامهٔ او کهنه بودی که از مزابل چیدی و نماز کردی و باز هم دوختی و با آن می‌ساختی.
نفس اهل خدای از میان چنین جای بر می‌آید.
و در وقت نماز بامداد بیرون شدی و بعد از نماز خفتن باز آمدی.
و به هر محلّت که فرو رفتی، کودکان او را سنگ زدندی. او گفتی:
ساق‌های من باریک است. سنگ کوچک‌تر اندازید تا پای من خون‌آلود نشود و از نماز نمانم که مرا غم نماز است، نه غم پای.
و در آخر عمر، چنین گفتند که پیش امیرالمؤمنین علی رضی اللّه عنه آمد و بر موافقت او در صفّین حرب می‌کرد تا شهید شد.
عاش حمیداً و مات سعیداً.
بدان که قومی باشند که ایشان را اویسیان گویند، که ایشان را به پیر، حاجت نبوَد، که ایشان را نبوّت در حجر خود پرورش دهد، بی‌واسطهٔ غیری، چنان که اویس را داد. اگر چه به ظاهر خواجهٔ انبیا را علیه الصّلوة و السّلام، ندید، امّا پرورش از وی می‌یافت. از نبوّت می‌پرورد و با حقیقت هم‌نفس بود.
و این مقام عظیم و عالی است. تا که را رسانند و این دولت روی به که نهد؟
ذلک فضل اللّه یُؤتٖیهِ مَن یَشاء.
گزینش از محمدرضا ابویی مهریزی
@mirasmaktoob
.
BY مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب
Share with your friend now:
tgoop.com/mirasmaktoob/10390