مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب

بهاء‌الدّین کازرونی، مترجم پارسی کتاب «ذروة العلیا فی سیرة المصطفی»، در قرن هشتم هجری تصنیف ابوالحسن بکری در قرن پنجم، ذیل ذکر خبر وفات مصطفی در علّت چشیدن سکرات موت توسّط رسول صلّی اللّه علیه و‌ آله و سلّم، (ص۸۳۶-۸۳۷)، می‌نویسد:

و در این جا نکته‌ای غریب است که در گدایان امّت او‌ جماعتی هستند که هیچ از سکرات موت نمی‌چشند، بلکه در وقت جان دادن خنده می‌کنند، و جان می‌دهند.
عاشقانی که با خبر میرند/
پیش معشوق چون شکر میرند/
و بعضی پای‌ها دراز می‌کنند، همچون کسی که به خواب رود و مفارقت می‌کنند؛ و پیغمبر علیه‌السّلام که همهٔ عالم برای او آفریده است سکرات مرگ می‌چشید. حکمت چیست؟
گویم:
حکمت آن که خدای تعالی داند و آنچه ما را الهام کرده است، آن است که پیغمبر علیه‌السّلام، دادِ مقام می‌دهد و می‌خواهد که ذوق همهٔ مقامی و حالی بداند، و بِکِشد از آن که عوالم علم تمام جز به ذوق حس حاصل نمی‌شود، و نیز مرد کامل از جهت آن که محیط است بر همهٔ مرتبه و حالی و مقامی، و هیچ مرتبه‌ای از حوزهٔ او بیرون نیست از جهت کمال حوزهٔ او‌ و ایستادگی او در حاق نظر وجود کونی و وجود ربّانی، لاجرم از همهٔ مقامی و مرتبه‌ای باخبر است و تجنّس به آن دارد.
و‌ امّا آن‌ها که غالب بر ایشان حکم روحانیت است، به یکبارگی میل کرده‌اند به جانب علوّ لطافت و نوریّت و‌ بساطت، و مفارقت کرده‌اند و رحلت فرموده‌اند از عالم طبیعت بشری، لاجرم ایشان را خبر ذوق حسّ آن چیزی نیست.
مانند کسی که مست باشد و دست و پای او‌ بِبُرند و او‌ بی‌خود است و مستغرق در لذّت مستی و‌ مشاهدهٔ معشوقی که دارد، و هشیار خبر دارد از سوزنی که در دست او فرو برند با وجود استغراق او در مشاهدهٔ عوالم.‌
چنانچه در خبر است که وقتی امیرالمؤمنین علی را که در پای مبارک پیکانی از تیر مانده بود، طاقت نداشت که آن را خلاص کنند از پای او از غایت درد، تا وقتی که به نماز ایستاد و پیکان از پای مبارکش بیرون کردند و او را از آن خبر نبود.
مصطفی علیه‌السّلام می‌فرماید که، من در نماز، پسِ پشت چنان می‌بینم که از روی. وقتی که می‌شنوم که طفلان شیرخواره که با زنانند فریاد می‌کنند، من نماز را کوته می‌کنم تا مادر ایشان باز به بچگان خود رجوع کنند، از شفقت که مرا است بر خُردان.
و حکمت اقتضای آن می‌کند که خلیفهٔ حق تعالی، صاحب صحو و تمکین باشد تا به تدبیر ملک و ملکوت به حکمت و عدل کند و هیچ چیز از حوزهٔ علم او بیرون نیست.
این بود حکمت چشیدن مصطفی علیه‌السّلام سکرات موت را؛ و این به حسب علم و فهم‌ ما است. واللّه اعلم بالصّواب.

گزینش از محمدرضا ابویی مهریزی

@mirasmaktoob
.

www.tgoop.com/mirasmaktoob/10239

605 viewsشهرام یاری, Aug 22 at 06:29

بهاء‌الدّین کازرونی، مترجم پارسی کتاب «ذروة العلیا فی سیرة المصطفی»، در قرن هشتم هجری تصنیف ابوالحسن بکری در قرن پنجم، ذیل ذکر خبر وفات مصطفی در علّت چشیدن سکرات موت توسّط رسول صلّی اللّه علیه و‌ آله و سلّم، (ص۸۳۶-۸۳۷)، می‌نویسد:

و در این جا نکته‌ای غریب است که در گدایان امّت او‌ جماعتی هستند که هیچ از سکرات موت نمی‌چشند، بلکه در وقت جان دادن خنده می‌کنند، و جان می‌دهند.
عاشقانی که با خبر میرند/
پیش معشوق چون شکر میرند/
و بعضی پای‌ها دراز می‌کنند، همچون کسی که به خواب رود و مفارقت می‌کنند؛ و پیغمبر علیه‌السّلام که همهٔ عالم برای او آفریده است سکرات مرگ می‌چشید. حکمت چیست؟
گویم:
حکمت آن که خدای تعالی داند و آنچه ما را الهام کرده است، آن است که پیغمبر علیه‌السّلام، دادِ مقام می‌دهد و می‌خواهد که ذوق همهٔ مقامی و حالی بداند، و بِکِشد از آن که عوالم علم تمام جز به ذوق حس حاصل نمی‌شود، و نیز مرد کامل از جهت آن که محیط است بر همهٔ مرتبه و حالی و مقامی، و هیچ مرتبه‌ای از حوزهٔ او بیرون نیست از جهت کمال حوزهٔ او‌ و ایستادگی او در حاق نظر وجود کونی و وجود ربّانی، لاجرم از همهٔ مقامی و مرتبه‌ای باخبر است و تجنّس به آن دارد.
و‌ امّا آن‌ها که غالب بر ایشان حکم روحانیت است، به یکبارگی میل کرده‌اند به جانب علوّ لطافت و نوریّت و‌ بساطت، و مفارقت کرده‌اند و رحلت فرموده‌اند از عالم طبیعت بشری، لاجرم ایشان را خبر ذوق حسّ آن چیزی نیست.
مانند کسی که مست باشد و دست و پای او‌ بِبُرند و او‌ بی‌خود است و مستغرق در لذّت مستی و‌ مشاهدهٔ معشوقی که دارد، و هشیار خبر دارد از سوزنی که در دست او فرو برند با وجود استغراق او در مشاهدهٔ عوالم.‌
چنانچه در خبر است که وقتی امیرالمؤمنین علی را که در پای مبارک پیکانی از تیر مانده بود، طاقت نداشت که آن را خلاص کنند از پای او از غایت درد، تا وقتی که به نماز ایستاد و پیکان از پای مبارکش بیرون کردند و او را از آن خبر نبود.
مصطفی علیه‌السّلام می‌فرماید که، من در نماز، پسِ پشت چنان می‌بینم که از روی. وقتی که می‌شنوم که طفلان شیرخواره که با زنانند فریاد می‌کنند، من نماز را کوته می‌کنم تا مادر ایشان باز به بچگان خود رجوع کنند، از شفقت که مرا است بر خُردان.
و حکمت اقتضای آن می‌کند که خلیفهٔ حق تعالی، صاحب صحو و تمکین باشد تا به تدبیر ملک و ملکوت به حکمت و عدل کند و هیچ چیز از حوزهٔ علم او بیرون نیست.
این بود حکمت چشیدن مصطفی علیه‌السّلام سکرات موت را؛ و این به حسب علم و فهم‌ ما است. واللّه اعلم بالصّواب.

گزینش از محمدرضا ابویی مهریزی

@mirasmaktoob
.

BY مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب