👩🏻‍⚕🧑🏻‍⚕ Medinotes - پرواز با دستِ شکسته

از آدم‌های رک خوشم می‌آید، کسانی که تکلیفشان با خود و احوالات درونی‌شان روشن است. شعارهای مردم پسند سر نمی‌دهند و خود را سوپرمن نشان نمی‌دهند و آنچه را که هست، بی‌کم و کاست و بی‌اغراق جلوه می‌دهند.

استاد امروزمان یکی از آن‌ها بود. مریض‌هایش که تمام شد، سر صحبت و خاطره‌گویی را باز کرد و شروع کرد به تعریف کردن دوران رزیدنتی خودش. می‌گفت رزیدنت‌های الان که نمی‌دانند فلای دادن چیست، فلای را باید زمان ما می‌دیدی.

فلای دادن: اصطلاحی‌ست که در مواقع عدم پذیرش بیماران و ارجاع آن‌ها به بیمارستان‌های دیگر به کار می‌رود.

یک‌ بار یادم می‌آید که برای فلای دادن مریض، با بقیه رزیدنت‌ها هماهنگ کردم که با خود رفرنس هم بیاورند و برویم بالای سر مریض. بعد که جمع شدیم، نگاهی به شکستگی‌ پای مریض انداختم و کتاب را باز کردم و رو به رزیدنت‌ها گفتم، خب بروید این فصل رفرنس را بخوانید و فردا طبق همین، شکستگی را عمل می‌کنیم. این را که گفتم مریض با وحشت از جایش بلند شد و تشکر کرد و بعد هم با رضایت شخصی از بیمارستان رفت، هر چه اصرار کردیم که بگذار عملت کنیم قبول نکرد. دیگر انقدر در این کار خبره شده بودم که چهارشنبه‌سوری‌ها، شیفت را فقط به خودم می‌دادند. تا ۶ صبح بیدار می‌ماندم و فلای می‌دادم.
خنده استاد تمام نمی‌شد...

به عنوان یک دانشجوی تازه به بیمارستان رسیده، شنیدن چنین خاطراتی با لحن ذوق‌زده، آن هم از زبان یک اتند، عجیب و ترسناک به نظر می‌رسید و برای لحظاتی، دلم به حال آن بیماران در حال پرواز از این بیمارستان به آن بیمارستان سوخت. اما بعد که بیشتر فکر کردم دیدم نه تنها این خاطره، که آن ذوق حاصل از یادآوری‌شان هم پدیده‌ای کاملا طبیعی‌ و موافق ذات انسان بود و من در تمام مدت، پشت نقاب پزشک، انسانی را دیدم که مدت‌هاست لای چرخ‌های فرسوده سیستم دائما له می‌شود و ناچارا، وجدان نیمه‌جان خود را برای بقا، به خواب دعوت کرده است. اما مهم‌تر از این‌ها، من انسانی را دیدم، که با این وجود حاضر نشد پشت شعار "من پزشک باوجدانی هستم"، خود را پنهان کند چون نه خودش می‌خواست و نه می‌توانست سوپرمن سفیدپوش شهر باشد.

نویسنده: #اسم_مستعار
پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران

#پزشکی_روایی #medinotes #صدای_درمان  #قسمت_هفدهم #مدیکیشن #سها #جوانه #کافه_هنر

@Medii_notes 🩺
@Soha_javaneh
@MedicationTeam