tgoop.com/mediashafaqna/15419
Last Update:
🔺محسنیان راد: کرونا جهان را وارد لایه ای به نام «ارتباط با خود از نوع رنج آور» کرد
شفقنا رسانه_نشست مجازی سوگواری در تنهایی با هدف تحلیل پیامدهای ارتباطی، جامعه شناختی و روانشناختی کرونا به همت پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی به صورت مجازی برگزار شد.
به گزارش شفقنا رسانه، در این نشست که با دبیری منصور ساعی، استادیار پژوهشگاه پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، دکتر مهدی محسنیان‌راد استاد دانشگاه امام صادق، نعمت‌الله فاضلی استاد پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و روح‌الله شهابی استادیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد هر کدام از اساتید به تحلیل مسأله سوگواری در تنهایی از زاویه دید دانش خود پرداختند.
🔹محسنیان راد: به نظرم با توجه به فراگیری و پیشروی کرونا در جهان و ایران، شرایطی برای همگان پیش آمده که وارد لایه پیچیده بسیار ناشناخته ای به نام «ارتباط درون فردی» یا به زبان عامیانه «ارتباط با خود از نوع رنج آور» شده ایم.
این اندوه عمیق در هنگام فوت نزدیکان، امری طبیعی است. زمانی که فرد در اندوه عمیق فرو می رود تا زمانی که به آرامش و وضعیت عادی برگردد، زمان بر است. واژه چهلم یا چهل روز قطعا در طول تاریخ و از درون تجربیات گذشتگان در انسان معاصر درست شده است و مقطع مناسبی است تا فرد به حالت طبیعی خود برگردد.
شواهد علمی نشان می دهد که طولانی شدن دوره اندوه و سوگواری اگر که در تنهایی بگذرد، بیشتر رنج آور خواهد شد. امروزه در همه جوامع کرونازده، افرادی که به دلایل غیرکرونایی هم فوت می کنند از تمام مواهب سوگواری جمعی در فضای واقعی محروم می شوند و در تنهایی سوگواری می کنند. یک نکته بسیار مهم این است که این اندوه عمیق سوگوار با اجرای هنجارهای خاصی همراه است که در فرهنگ های مختلف متفاوت است. در تقریبا ۹۰ درصد جوامع پوشیدن لباس سیاه یکی از این نمادهای ارتباطی مرتبط با سوگواری است. می دانیم در بندرعباس سوگواری همراه با حرکت ها و رفتارهای خاص است. یا مثلا در هند طبق تجربه ای که داشتم شاهد تدفین مادری بودم که همه اقوام به آرامی شاهد سوزاندن جسد بودند و کسی عکس العمل پر جنب و جوشی نداشتند. اینها مجموعه ای از کنش ها و به کارگیری نشانه های ارتباطی است.
🔹فاضلی: به نظرم در دوران کرونا، آن ارتباط با خود، تنها شدنش بیشتر شد. چون در واقعیت روز به روز جامعه، آیین های بیرونی را مصرفی، تجاری و وجوه مادی مرگ را پررنگ می کرد. اما وجوه درونی و معنایی درباره مرگ نحیف تر و کمرنگ تر شد و اغلب ما این باور و تجربه زیسته را داشتیم. مثلا شاهد برگزاری مراسم ها با آداب و آیین های فراوانی چون مراسم های پررنگ و لعاب تر و سنگ های گران قیمت تر در دهه های اخیر بودیم و همه این ها نشانه ای بود برای اینکه بدانیم تغییر مفهوم مرگ و سوگواری معنای خود را از سال ها پیش شروع کرده بود.
سوگواری در تنهایی در یک فرایندی اتفاق افتاد که سال ها پیش رخ داد و آنچه کرونا برای ما رویت پذیر کرد، یک تنهایی بود که در واقعیت جامعه کمابیش رخ داده بود. کاری که کرونا کرد سوگ را کم کرد. به نوعی قید سوگواری را زد.
https://media.shafaqna.com/news/523162/
BY رسانه
Share with your friend now:
tgoop.com/mediashafaqna/15419