آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

درود بر همه دوستان و هم گروهای عزیز نظرتان در مورد "آینده شهرهای هوشمند و نقش هوش مصنوعی در مدیریت ترافیک و انرژی" چیست؟ مثلاً تصور کن که ماشین‌ها خودشون با هم حرف می‌زنن تا ترافیک صفر بشه، یا ساختمان‌ها انرژی رو بهینه مصرف کنن. نظرتان را بیان بفرمائید، و…

تصور شهر آینده، بیش از هر زمان دیگر به تکنولوژی گره خورده . هوش مصنوعی وعده داده که ترافیک را به صفر برساند، مصرف انرژی را بهینه کند و حتی امنیت شهری را تضمین کند. شهری که در آن ماشین‌ها با هم گفتگو می‌کنند تا از تصادف جلوگیری کنند، و ساختمان‌ها چونان موجودات زنده، مصرف انرژی‌شان را خودتنظیم می‌کنند. این تصویر، از نظر فنی امکان‌پذیر هست؛ نمونه‌های اولیه در شهرهایی چون سنگاپور و بارسلونا نشان داده‌اند که می‌توان با کمک AI، آلودگی و هدررفت انرژی را به میزان چشمگیری کاهش داد.
اما پرسش این است که آیا تکنولوژی فقط بهبود می‌آورد یا چهره‌ای تاریک هم در پس آن پنهان است؟
شهر هوشمند می‌تواند همان‌قدر که آزادی‌بخش است، سلطه‌گر هم باشد. همان داده‌هایی که ترافیک را روان می‌کنند، می‌توانند به ابزاری برای نظارت بی‌وقفه بر شهروندان تبدیل شوند. خطر این است که شهر از فضایی عمومی و مشترک، به آزمایشگاهی برای الگوریتم‌ها و شرکت‌های بزرگ بدل شود. در این صورت، شهروند به داده تقلیل پیدا می‌کند.
می‌توان گفت شهر هوشمند نفی تناقض‌های زندگی شهری است: نفی ترافیک، نفی اتلاف انرژی، نفی خطر. اما همان نفی، اگر به شکل یک‌جانبه و بدون آگاهی انسانی پیش برود، می‌تواند به «نفی آزادی» تبدیل شود. یعنی تکنولوژی، به جای رهایی، به انقیاد منجر گردد.
امنیت داده‌ها و احتمال هک یا سوءاستفاده
بیکاری ناشی از حذف شغل‌هایی مثل راننده و تکنسین
هزینه‌های سنگین پیاده‌سازی و شکاف دیجیتال میان کشورهای غنی و فقیر
در برابر این خطرات، تنها راه حل شفافیت، قانون‌گذاری دقیق و حضور انسان در حلقه تصمیم‌گیری است. هوش مصنوعی باید دستیار باشد، نه حاکم؛ باید ابزار آزادی باشد، نه ابزار سلطه.
پس آینده شهرهای هوشمند، میدان کشمکش میان دو نیروست:
از یک سو وعده‌ی رفاه، کاهش خطر و زیست پایدار
و از سوی دیگر، تهدیدِ نظارت، نابرابری و از دست رفتن کنترل انسانی
این آینده بستگی دارد به اینکه ما چگونه میان این دو نیرو تعادل برقرار کنیم. شاید پرسش اساسی این باشد: آیا می‌خواهیم در شهر هوشمند زندگی کنیم، یا در شهر نظارتی؟
Javer

https://www.tgoop.com/marzockacademy

Telegram

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

کانال فلسفه وهنر مارزوک

www.tgoop.com/marzockacademy/21376

189 viewsAug 23 at 10:41

تصور شهر آینده، بیش از هر زمان دیگر به تکنولوژی گره خورده . هوش مصنوعی وعده داده که ترافیک را به صفر برساند، مصرف انرژی را بهینه کند و حتی امنیت شهری را تضمین کند. شهری که در آن ماشین‌ها با هم گفتگو می‌کنند تا از تصادف جلوگیری کنند، و ساختمان‌ها چونان موجودات زنده، مصرف انرژی‌شان را خودتنظیم می‌کنند. این تصویر، از نظر فنی امکان‌پذیر هست؛ نمونه‌های اولیه در شهرهایی چون سنگاپور و بارسلونا نشان داده‌اند که می‌توان با کمک AI، آلودگی و هدررفت انرژی را به میزان چشمگیری کاهش داد.
اما پرسش این است که آیا تکنولوژی فقط بهبود می‌آورد یا چهره‌ای تاریک هم در پس آن پنهان است؟
شهر هوشمند می‌تواند همان‌قدر که آزادی‌بخش است، سلطه‌گر هم باشد. همان داده‌هایی که ترافیک را روان می‌کنند، می‌توانند به ابزاری برای نظارت بی‌وقفه بر شهروندان تبدیل شوند. خطر این است که شهر از فضایی عمومی و مشترک، به آزمایشگاهی برای الگوریتم‌ها و شرکت‌های بزرگ بدل شود. در این صورت، شهروند به داده تقلیل پیدا می‌کند.
می‌توان گفت شهر هوشمند نفی تناقض‌های زندگی شهری است: نفی ترافیک، نفی اتلاف انرژی، نفی خطر. اما همان نفی، اگر به شکل یک‌جانبه و بدون آگاهی انسانی پیش برود، می‌تواند به «نفی آزادی» تبدیل شود. یعنی تکنولوژی، به جای رهایی، به انقیاد منجر گردد.
امنیت داده‌ها و احتمال هک یا سوءاستفاده
بیکاری ناشی از حذف شغل‌هایی مثل راننده و تکنسین
هزینه‌های سنگین پیاده‌سازی و شکاف دیجیتال میان کشورهای غنی و فقیر
در برابر این خطرات، تنها راه حل شفافیت، قانون‌گذاری دقیق و حضور انسان در حلقه تصمیم‌گیری است. هوش مصنوعی باید دستیار باشد، نه حاکم؛ باید ابزار آزادی باشد، نه ابزار سلطه.
پس آینده شهرهای هوشمند، میدان کشمکش میان دو نیروست:
از یک سو وعده‌ی رفاه، کاهش خطر و زیست پایدار
و از سوی دیگر، تهدیدِ نظارت، نابرابری و از دست رفتن کنترل انسانی
این آینده بستگی دارد به اینکه ما چگونه میان این دو نیرو تعادل برقرار کنیم. شاید پرسش اساسی این باشد: آیا می‌خواهیم در شهر هوشمند زندگی کنیم، یا در شهر نظارتی؟
Javer

https://www.tgoop.com/marzockacademy

BY آکادمی فلسفه و هنر مارزوک