آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

(آی آدمها ) آی آدمها، که در ساحل نشسته شاد و خندانید، یک نفر در آب دارد می سپارد جان یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید، آن زمان که مست هستند از خیال دست یابیدن به دشمن، آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید که گرفتستید…

تحلیل تطبیقی:

شعر "آی آدما" از نیما یوشیج بدلیل ساختار نمایشی و زبان فلسفی شباهت بسیار زیادی به آثار اکسپرسیونیستی دارد و در میان این آثار ،نقاشی "جیغ"اثر ادوارد مونک با شعر "آی آدما"نیما به لحاظ شباهت بن مایه های شان ،می توان تحلیل تطبیقی از آن داشت. شعر نیما و اثر مونک، بخاطر نگاه انتقادی که به معضلات جامعه و رنج انسان ها دارند،دارای مولفه ی اکسپرسیونیستی شبیه به هم می باشند. اکسپرسیونیست ها در آثارشان بیشتر به نمایش جنبه هایی از احساسات و عواطف می پردازند برای همین در آثارشان،ترس،خشم ،اضطراب و مهر دیده می شود و مهمترین جنبه های احساسی که خوانندگان شعر "آی آدما" ی نیما یوشیج با خواندن آن، بدان مبتلا می شوند(استعاره ابتلا)،ترس،نومیدی و خشونت است.
درون‌مایه ی اصلی تابلوی"جیع"ترس و اضطراب است. رنگ سرخ و غیرعادی و همچنین شکل حرکت رنگ ها در این تابلو،حس ترس و اضطراب را به بیننده منتقل می کند همچنان که شعر"آی آدما" ی نیما ، در همان ابتدا ،ترس و اضطراب را با نهیب زدن به خواننده انتقال می دهد. یک نفر در میان موج ها دارد با مرگ دست و پنجه نرم می کند و چشمانش که از وحشت دریده شده، اضطراب و ترس را به کام خواننده می ریزد. این دو عنصر ترس و اضطراب در هر دو اثر بشکل موکدی رنگ آمیزی شده اند که نشان از ویژگی های آثار اکسپرسیونیستی دارند.
بانگ و فریادی که در تابلوی"جیغ" دیده می شود،بنوعی واکنش نقاش به پیرامونش می باشد که زندگی ش را تحت تاثیر قرار داده و بنوعی نشان دهنده ی هراسی ست که بصورت جیغی وحشتناک درآمده است همچنانکه در شعر "آی آدما" نیز این فریاد و بانگ بطور واضح شنیده می شود که شاعر آن را نهیب می زند. بانگ و فریاد در نقاشی و شعر این نقاش و شاعر از نوع جهان بینی شان نشات می گیرد که بی شباهت به هم نیست.
پایان اینکه، رنگ های سرخ و نارنجی در تابلوی "جیغ" ابرهای غیرمعمولی را بوجود آوردند که فضایی غیرواقعی اما سرد و بیروح را مجسم ساخته اند. بنظر این غروب،بیانگر غروب و از بین رفتن ارزش ها و باورهاست همچنانکه فضای حاکم بر شعر نیما،سرد و تیره است و رنگی که خواننده با خواندن این شعر حس می کند رنگ کبود و تیره دریاست که نومیدی و اضطراب را منتقل می کند و این نومیدی، حاصل نبود و فقدان همدلی، نوعدوستی و مرگ ارزش های انسانی ست. آنگاه که یک نفر دارد جان می سپارد و آدمها در ساحل،شاد و خندانند!
✍به آیین

https://www.tgoop.com/marzockacademy

Telegram

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

کانال فلسفه وهنر مارزوک

www.tgoop.com/marzockacademy/21287

403 viewsAug 15 at 05:12

تحلیل تطبیقی:

شعر "آی آدما" از نیما یوشیج بدلیل ساختار نمایشی و زبان فلسفی شباهت بسیار زیادی به آثار اکسپرسیونیستی دارد و در میان این آثار ،نقاشی "جیغ"اثر ادوارد مونک با شعر "آی آدما"نیما به لحاظ شباهت بن مایه های شان ،می توان تحلیل تطبیقی از آن داشت. شعر نیما و اثر مونک، بخاطر نگاه انتقادی که به معضلات جامعه و رنج انسان ها دارند،دارای مولفه ی اکسپرسیونیستی شبیه به هم می باشند. اکسپرسیونیست ها در آثارشان بیشتر به نمایش جنبه هایی از احساسات و عواطف می پردازند برای همین در آثارشان،ترس،خشم ،اضطراب و مهر دیده می شود و مهمترین جنبه های احساسی که خوانندگان شعر "آی آدما" ی نیما یوشیج با خواندن آن، بدان مبتلا می شوند(استعاره ابتلا)،ترس،نومیدی و خشونت است.
درون‌مایه ی اصلی تابلوی"جیع"ترس و اضطراب است. رنگ سرخ و غیرعادی و همچنین شکل حرکت رنگ ها در این تابلو،حس ترس و اضطراب را به بیننده منتقل می کند همچنان که شعر"آی آدما" ی نیما ، در همان ابتدا ،ترس و اضطراب را با نهیب زدن به خواننده انتقال می دهد. یک نفر در میان موج ها دارد با مرگ دست و پنجه نرم می کند و چشمانش که از وحشت دریده شده، اضطراب و ترس را به کام خواننده می ریزد. این دو عنصر ترس و اضطراب در هر دو اثر بشکل موکدی رنگ آمیزی شده اند که نشان از ویژگی های آثار اکسپرسیونیستی دارند.
بانگ و فریادی که در تابلوی"جیغ" دیده می شود،بنوعی واکنش نقاش به پیرامونش می باشد که زندگی ش را تحت تاثیر قرار داده و بنوعی نشان دهنده ی هراسی ست که بصورت جیغی وحشتناک درآمده است همچنانکه در شعر "آی آدما" نیز این فریاد و بانگ بطور واضح شنیده می شود که شاعر آن را نهیب می زند. بانگ و فریاد در نقاشی و شعر این نقاش و شاعر از نوع جهان بینی شان نشات می گیرد که بی شباهت به هم نیست.
پایان اینکه، رنگ های سرخ و نارنجی در تابلوی "جیغ" ابرهای غیرمعمولی را بوجود آوردند که فضایی غیرواقعی اما سرد و بیروح را مجسم ساخته اند. بنظر این غروب،بیانگر غروب و از بین رفتن ارزش ها و باورهاست همچنانکه فضای حاکم بر شعر نیما،سرد و تیره است و رنگی که خواننده با خواندن این شعر حس می کند رنگ کبود و تیره دریاست که نومیدی و اضطراب را منتقل می کند و این نومیدی، حاصل نبود و فقدان همدلی، نوعدوستی و مرگ ارزش های انسانی ست. آنگاه که یک نفر دارد جان می سپارد و آدمها در ساحل،شاد و خندانند!
✍به آیین

https://www.tgoop.com/marzockacademy

BY آکادمی فلسفه و هنر مارزوک