فرهنگ و منش پارسی

‍ ایران، زادگاه سرو است؛ و فرزندانش، همچون سرو

🔹در روزگاری که طوفانِ حادثه‌ها بر سرزمین‌مان می‌تازد و سایهٔ سنگین دشمن بر آسمان دل‌هایمان می‌افتد، یاد سرو، این درخت دیرآشنا و همیشه‌سبز، آرامشی ژرف در جانِ ما می‌نشاند.

🔹سرو، نه تنها درختی است بر خاک ایران، که روحی است ایستاده بر تارک تاریخ، نمادی است از آن‌چه ایرانیان در سیر قرون و اعصار بدان شناخته شده‌اند: ایستادگی، استواری و بزرگی.

🔹در فرهنگ کهن ایران، سرو نهال مقدسی است که در باورهای مزدیسنا، نشانی از اهورایی بودن دارد. گفته‌اند که زرتشت، پیام‌آور روشنایی، سرو را در کنار آتشکده‌ها کاشت تا نشانه‌ای باشد از زندگی، از پایداری و از روشنی. و چه زیباست که درختی را به نماد جاودانگی برگزینند، درختی که هرگز خزان را باور ندارد و قامتش خم نمی‌شود، حتی زیر تازیانهٔ تندباد.

🔹در شاهنامه، آن کتاب سترگ هویتِ ایرانی، سرو نه‌فقط تصویری طبیعی که تصویرگر خصلت‌های پهلوانی است. سرافرازی رستم، پایداری کاوه و آزادگی سیاوش، همه را می‌توان در قامت سرو دید. فردوسی آنگاه که از ایران می‌گوید، گویی از سروی سخن می‌گوید که از دلِ خاک سربرآورده تا سر بر آسمان بزند و بر بادها بشورد.

🔹در شعر فارسی، سرو، گاه تمثال معشوقی است بلندبالا و گاه مظهر انسانی است آزاده و وارسته، که در برابر هیچ قدرتی خم به قامت نمی‌آورد. حافظ و سعدی و مولوی، همه و همه، قامت دلدار را با سرو سنجیده‌اند، تا هم عشق را معنا کنند و هم آزادگی را.

🔹و مگر تنها در شعر و اسطوره است که سرو می‌روید؟ در فرش و گلیم، در ترمه‌دوزی و نگارگری، در نقش‌های هزاررنگ ایران‌زمین، سرو ایستاده است. گویی هر هنرمند ایرانی، در تار و پود اثر خود، امیدی کاشته است، که حتی اگر جهان در آتش بسوزد، سرو باز خواهد رویید.

🔹ای ایرانی، ای فرزند سرزمین سروها! اگر امروز دستان دشمن در کمین‌ است و خاکت زخم خورده، به یاد آور که ریشه‌های تو در دلِ این خاک، هزاران سال است که می‌تپد. قامت تو، همچون سرو، آموخته است که نه به طمع باران، و نه از بیم تندباد، خم نشود. آن‌که سرو را در دل خود دارد، هیچ‌گاه به زانو نمی‌افتد.

🔹پس برخیز. نگاهت را به قله‌ها بدوز. به خاطر داشته باش که ایران، زادگاه سرو است؛ و فرزندانش، همچون سرو، در روزگار سختی، سبزتر و سرافرازتر می‌رویند.

💎
🆔 @maneshparsi

www.tgoop.com/maneshparsi/19992

415 viewsJun 18 at 09:15

‍ ایران، زادگاه سرو است؛ و فرزندانش، همچون سرو

🔹در روزگاری که طوفانِ حادثه‌ها بر سرزمین‌مان می‌تازد و سایهٔ سنگین دشمن بر آسمان دل‌هایمان می‌افتد، یاد سرو، این درخت دیرآشنا و همیشه‌سبز، آرامشی ژرف در جانِ ما می‌نشاند.

🔹سرو، نه تنها درختی است بر خاک ایران، که روحی است ایستاده بر تارک تاریخ، نمادی است از آن‌چه ایرانیان در سیر قرون و اعصار بدان شناخته شده‌اند: ایستادگی، استواری و بزرگی.

🔹در فرهنگ کهن ایران، سرو نهال مقدسی است که در باورهای مزدیسنا، نشانی از اهورایی بودن دارد. گفته‌اند که زرتشت، پیام‌آور روشنایی، سرو را در کنار آتشکده‌ها کاشت تا نشانه‌ای باشد از زندگی، از پایداری و از روشنی. و چه زیباست که درختی را به نماد جاودانگی برگزینند، درختی که هرگز خزان را باور ندارد و قامتش خم نمی‌شود، حتی زیر تازیانهٔ تندباد.

🔹در شاهنامه، آن کتاب سترگ هویتِ ایرانی، سرو نه‌فقط تصویری طبیعی که تصویرگر خصلت‌های پهلوانی است. سرافرازی رستم، پایداری کاوه و آزادگی سیاوش، همه را می‌توان در قامت سرو دید. فردوسی آنگاه که از ایران می‌گوید، گویی از سروی سخن می‌گوید که از دلِ خاک سربرآورده تا سر بر آسمان بزند و بر بادها بشورد.

🔹در شعر فارسی، سرو، گاه تمثال معشوقی است بلندبالا و گاه مظهر انسانی است آزاده و وارسته، که در برابر هیچ قدرتی خم به قامت نمی‌آورد. حافظ و سعدی و مولوی، همه و همه، قامت دلدار را با سرو سنجیده‌اند، تا هم عشق را معنا کنند و هم آزادگی را.

🔹و مگر تنها در شعر و اسطوره است که سرو می‌روید؟ در فرش و گلیم، در ترمه‌دوزی و نگارگری، در نقش‌های هزاررنگ ایران‌زمین، سرو ایستاده است. گویی هر هنرمند ایرانی، در تار و پود اثر خود، امیدی کاشته است، که حتی اگر جهان در آتش بسوزد، سرو باز خواهد رویید.

🔹ای ایرانی، ای فرزند سرزمین سروها! اگر امروز دستان دشمن در کمین‌ است و خاکت زخم خورده، به یاد آور که ریشه‌های تو در دلِ این خاک، هزاران سال است که می‌تپد. قامت تو، همچون سرو، آموخته است که نه به طمع باران، و نه از بیم تندباد، خم نشود. آن‌که سرو را در دل خود دارد، هیچ‌گاه به زانو نمی‌افتد.

🔹پس برخیز. نگاهت را به قله‌ها بدوز. به خاطر داشته باش که ایران، زادگاه سرو است؛ و فرزندانش، همچون سرو، در روزگار سختی، سبزتر و سرافرازتر می‌رویند.

💎
🆔 @maneshparsi

BY فرهنگ و منش پارسی