tgoop.com/maneshparsi/19841
Last Update:
✅ خلیج فارس ، تداوم یک نام تاریخی در منابع غربی
نام «خلیج فارس» از دوران باستان تا امروز در متون کلاسیک، سفرنامه‌های اروپایی، نقشه‌های تاریخی و منابع علمی غرب به‌طور مستمر ثبت شده است. هرودوت، استرابون، بطلمیوس، مارکوپولو، لودویکو دی وارتما، درو تکسیرا و دیگران این نام را به‌کار برده‌اند، و نقشه‌نگارانی مانند مونستر و اورتلیوس آن را تثبیت کرده‌اند. تلاش‌های سیاسی معدود، مانند اقدام رودریک اوون در ۱۹۵۷ برای ترویج نام «خلیج عربی»، با شواهد تاریخی و علمی همخوانی ندارد و نام «خلیج فارس» همچنان معتبر است.
نام «خلیج فارس» به‌عنوان شناسه‌ای تاریخی و جغرافیایی برای این آبراه استراتژیک، در منابع غربی از دوران باستان تا امروز به‌طور مستمر به‌کار رفته است. این نام در متون کلاسیک، سفرنامه‌های جهانگردان اروپایی، نقشه‌های تاریخی و منابع علمی مدرن غرب بارها ثبت شده و نشان‌دهنده اجماع گسترده بر این نام‌گذاری است. تلاش‌های معدود برای تغییر این نام، که عمدتاً از سال‌‌های دهه ۱۹۶۰ به بعد و با انگیزه‌های سیاسی صورت گرفته، با شواهد تاریخی و علمی همخوانی ندارد. این اسناد و مدارک، جایگاه تاریخی و جهانی نام «خلیج فارس» را تأیید می‌کنند.
متون کلاسیک غرب
نویسندگان و جغرافی‌دانان برجسته یونان و روم باستان به صراحت از نام «خلیج فارس» یا معادل‌های لاتین و یونانی آن استفاده کرده‌اند. هرودوت، مورخ یونانی (۴۸۴–۴۲۵ ق.م)، در کتاب تاریخ خود این آبراه را «پرسیکوس سینوس» (به معنای خلیج پارس) نامیده است. استرابون ، جغرافیدان یونانی (۶۳ ق.م–۲۴ م)، در اثر جغرافیا از آن به‌عنوان «خلیج پارسی» یاد کرده است.
همچنین، بطلمیوس، جغرافیدان قرن دوم میلادی، در کتاب جغرافیا نام «سینوس پرسیکوس» را به‌کار برده که معادل لاتین خلیج پارس است. این اسناد نشان‌دهنده قدمت و تداوم این نام در متون کلاسیک غربی‌ست.
سفرنامه‌های جهانگردان اروپایی
جهانگردان اروپایی در قرون میانه و دوره مدرن نیز نام «خلیج فارس» را در توصیف این منطقه به‌کار برده‌اند. مارکوپولو در قرن سیزدهم، هنگام توصیف جزیره هرمز، این آبراه را «خلیج فارس» نامید و بر اهمیت تجاری آن تأکید کرد. لودویکو دی وارتما در اوایل قرن شانزدهم، پیش از تسلط پرتغالی‌ها، آن را «دریای پارس» خواند. ژان شاردن، جهانگرد فرانسوی در قرن هفدهم، بارها در سفرنامه‌اش از «خلیج پارس» نام برد و آن را بخشی از قلمرو ایران دانست.
پدرو تشیرا، تاجر پرتغالی در قرن هفدهم ، در سفرنامه خود این آبراه را «خلیج فارس» نامید و به اهمیت استراتژیک آن اشاره کرد. همچنین، دن گارسیا دسیلوا تروا، سفیر اسپانیا در دوره صفوی، در سفرنامه‌اش از همین نام استفاده کرد و جغرافیای این منطقه را با دقت توصیف کرد. این اسناد نشان‌دهنده پذیرش گسترده نام «خلیج فارس» در میان اروپاییان آن دوره است.
نقشه‌های تاریخی و تثبیت نام خلیج فارس
نقشه‌نگاران برجسته اروپایی نیز به‌طور مداوم از نام «خلیج فارس» در آثار خود استفاده کرده‌اند. سباستین مونستر، نقشه‌نگار آلمانی در قرن شانزدهم، در دو نقشه خود این منطقه را «خلیج فارس» نام‌گذاری کرد. جاکومو گاستالدی در سال ۱۵۴۸، با ترسیم اولین نقشه مدرن ایران، این آبراه را «دریای فارس» خواند. همچنین، آبراهام اورتلیوس، نقشه‌کش بلژیکی، در نقشه خاورمیانه خود در سال ۱۵۹۵، نام «خلیج فارس» را به‌کار برد. این نقشه‌ها گواهی بر قدمت و رواج این نام در جغرافیای تاریخی هستند.
ادبیات مدرن و منابع علمی
در دوران مدرن، نام «خلیج فارس» همچنان در منابع علمی و ادبیات غرب مورد تأیید بوده است. کارستن نیبور، جهانگرد و نقشه‌بردار دانمارکی، در نوشته‌های خود در سال ۱۷۶۲ به‌طور مداوم از «خلیج فارس» نام برد. پیوتر استاینکلر، استاد دانشگاه هاروارد، در همایشی تأکید کرد که این نام در متون علمی اروپا و آمریکا کاملاً به‌رسمیت شناخته شده است. با این حال، رودریک اوون در کتاب خود در سال ۱۹۵۷ تلاش کرد نام خلیج عربی را ترویج دهد.
سفرنامه دن گارسیا دسیلوا فیگوئروا
Don García de Silva y Figueroa
سفیر اسپانیا در دربار شاه عباس صفوی
منبع :
https://www.amazon.com/-/es/Garc%C3%ADa-Silva-Y-Figueroa/dp/1021246867
💎
🆔 @maneshparsi
BY فرهنگ و منش پارسی
Share with your friend now:
tgoop.com/maneshparsi/19841