محمود شفیعی

🔰بیعت مشروع و بیعت نامشروع

✅درباره موضع گیری سیاسی در برابر تاسیس حکومت نامشروع و حکمرانی نامشروع، فرق اساسی بین روش سیاسی امام حسین علیه السلام و دیگر ائمه اطهار علیهم السلام وجود ندارد. امامان معصوم علیهم السلام راهی را پیمودند، که پیش از آنان امام حسین علیه السلام در برابر معاویه و یزید پیموده بود.
✅ به یک نکته اساسی باید توجه کرد که رفتار سیاسی امام حسین علیه السلام عکس العمل حرکتی سیاسی بود که از پیش معاویه و بعدا یزید، شروع کرده بودند. مساله یزید و معاویه بسیار قبل از مساله امام حسین علیه السلام، یعنی از سال ۵۴، که معاویه او را ولیعهد کرد و شروع کرد به گرفتن بیعت نامشروع، شروع شد. مساله آنها گرفتن بیعت نامشروع با تکیه بر زر و زور و تزویر بود و توانستند از همگان در کل جهان اسلام این بیعت نامشروع را تا زمان مرگ معاویه برای یزید بگیرند. چهار نفر، با انگیزه های گوناگون، تن به بیعت نامشروع ندادند که یکی هم امام حسین علیه السلام بود.
✅ پس امام حسین علیه السلام بیعت نکرد؛ چون بیعت صحیح شرایطی دارد که بخشی مربوط به بیعت گیرنده و بخشی نیز به شیوه گرفتن بیعت مربوط است و هیچ یک از آن شرایط، نه درباره شخص یزید و نه در شیوه گرفتن بیعت برای او، وجود نداشت. بیعت گیرنده باید دین شناس، دین مدار، و انسانی شایسته برای فرمانروایی باشد و یزید این شرایط را نداشت. بیعت صحیح باید با اختیار، آگاهی کافی و به صورت علنی و با رویه متعارف زمانه صورت گیرد که هیچ کدام در شیوه اتخاذ شده از سوی معاویه و بعدا یزید، وجود نداشت.
✅بیعت نکردن امام حسین علیه السلام غیر از قیام او برای ساقط کردن حکومت یزید است. امام حسین علیه السلام هیچ گاه چنین تصمیمی نگرفت و دنبال ساقط کردن یزید با قیام مسلحانه نبود. البته حساب امام حسین علیه السلام و معامله او با مردم کوفه بحث دیگری است. کوفیان به شدت دنبال به حکومت رساندن امام حسین علیه السلام بودند. اگر امام حسین علیه السلام در کوفه حکومت تشکیل می داد، به آن حکومت، حکمرانی از راه قیام نمی گفتند؛ چرا که آنها داوطلبانه و با جان دل دنبال آن حضرت بودند و امام دنبال تشکیل حکومت با شمشیر نبود. اگر عمری باقی مانده بود و لشکر یزید مانع به وجود نمی آورد، آن حضرت همچون حکومت جد بزرگوار و پدر بزرگوارش صلوات الله علیهما، حکومتی مبتنی بر رضایت، دعوت و بیعت را، بی تردید، می پذیرفت.
✅بر همین اساس، آنچه در زمان ائمه اطهار علیهم السلام اتفاق افتاد، همان سیره امام حسین علیه السلام بود و ماهیت رفتار سیاسی آنها با ماهیت رفتار سیاسی امام حسین علیه السلام تفاوتی نداشت. تفاوت ظاهری به امر دیگری مربوط می شد که در ادامه به آن می پردازم.
✅بعد از شهادت امام حسین علیه السلام، هیچ یک از امامان بزرگوار بعدی با خلفای اموی و عباسی بیعت نکردند. تفاوت ظاهری با گذشته، به اختلاف سلیقه خلفای اموی بعدی و نیز خلفای عباسی با راه و رسم معاویه و یزید بود. این خلیفگان، برخلاف معاویه و یزید، ائمه علیهم السلام را، حد اقل در ابتدای کار و در ظاهر، بر بیعت زوری مجبور نساختند؛ در حالی که معاویه و به ویژه یزید، چنین کار خطایی را، با لطایف الحیل و اصرار فراوان، انجام دادند. البته خلیفگان بعدی اموی و عباسی هم در نهایت با احساس خطری که می کردند به راه های مختلف، مخالفان را، از جمله ائمه اطهار علیهم السلام را، از سر راه خود، با ترسی که داشتند، بر می داشتند.
✅خلاصه: امام حسین علیه السلام و ائمه اطهار علیهم السلام هیچگاه به بیعت نامشروع با خلیفگان اموی و عباسی نپیوستند. اما در مقابل چنین موضع مدنی و خردمندانه ائمه اطهار علیهم السلام، یزید با احساس خطر فراوان در همان ابتدا امام حسین علیه السلام را به قتل رساند و دیگر خلیفگان با شیوه های دیگر همان کار نامشروع را درباره امامان معصوم علیهم السلام که استقلال از خلافت را برای خود محفوظ نگه داشته بودند، انجام دادند.
۲۰تیر۱۴۰۴ شفیعی
@Mahmood_shafiee

❤5

www.tgoop.com/mahmood_shafiee/393

176 viewsedited  Jul 11 at 09:34

🔰بیعت مشروع و بیعت نامشروع

✅درباره موضع گیری سیاسی در برابر تاسیس حکومت نامشروع و حکمرانی نامشروع، فرق اساسی بین روش سیاسی امام حسین علیه السلام و دیگر ائمه اطهار علیهم السلام وجود ندارد. امامان معصوم علیهم السلام راهی را پیمودند، که پیش از آنان امام حسین علیه السلام در برابر معاویه و یزید پیموده بود.
✅ به یک نکته اساسی باید توجه کرد که رفتار سیاسی امام حسین علیه السلام عکس العمل حرکتی سیاسی بود که از پیش معاویه و بعدا یزید، شروع کرده بودند. مساله یزید و معاویه بسیار قبل از مساله امام حسین علیه السلام، یعنی از سال ۵۴، که معاویه او را ولیعهد کرد و شروع کرد به گرفتن بیعت نامشروع، شروع شد. مساله آنها گرفتن بیعت نامشروع با تکیه بر زر و زور و تزویر بود و توانستند از همگان در کل جهان اسلام این بیعت نامشروع را تا زمان مرگ معاویه برای یزید بگیرند. چهار نفر، با انگیزه های گوناگون، تن به بیعت نامشروع ندادند که یکی هم امام حسین علیه السلام بود.
✅ پس امام حسین علیه السلام بیعت نکرد؛ چون بیعت صحیح شرایطی دارد که بخشی مربوط به بیعت گیرنده و بخشی نیز به شیوه گرفتن بیعت مربوط است و هیچ یک از آن شرایط، نه درباره شخص یزید و نه در شیوه گرفتن بیعت برای او، وجود نداشت. بیعت گیرنده باید دین شناس، دین مدار، و انسانی شایسته برای فرمانروایی باشد و یزید این شرایط را نداشت. بیعت صحیح باید با اختیار، آگاهی کافی و به صورت علنی و با رویه متعارف زمانه صورت گیرد که هیچ کدام در شیوه اتخاذ شده از سوی معاویه و بعدا یزید، وجود نداشت.
✅بیعت نکردن امام حسین علیه السلام غیر از قیام او برای ساقط کردن حکومت یزید است. امام حسین علیه السلام هیچ گاه چنین تصمیمی نگرفت و دنبال ساقط کردن یزید با قیام مسلحانه نبود. البته حساب امام حسین علیه السلام و معامله او با مردم کوفه بحث دیگری است. کوفیان به شدت دنبال به حکومت رساندن امام حسین علیه السلام بودند. اگر امام حسین علیه السلام در کوفه حکومت تشکیل می داد، به آن حکومت، حکمرانی از راه قیام نمی گفتند؛ چرا که آنها داوطلبانه و با جان دل دنبال آن حضرت بودند و امام دنبال تشکیل حکومت با شمشیر نبود. اگر عمری باقی مانده بود و لشکر یزید مانع به وجود نمی آورد، آن حضرت همچون حکومت جد بزرگوار و پدر بزرگوارش صلوات الله علیهما، حکومتی مبتنی بر رضایت، دعوت و بیعت را، بی تردید، می پذیرفت.
✅بر همین اساس، آنچه در زمان ائمه اطهار علیهم السلام اتفاق افتاد، همان سیره امام حسین علیه السلام بود و ماهیت رفتار سیاسی آنها با ماهیت رفتار سیاسی امام حسین علیه السلام تفاوتی نداشت. تفاوت ظاهری به امر دیگری مربوط می شد که در ادامه به آن می پردازم.
✅بعد از شهادت امام حسین علیه السلام، هیچ یک از امامان بزرگوار بعدی با خلفای اموی و عباسی بیعت نکردند. تفاوت ظاهری با گذشته، به اختلاف سلیقه خلفای اموی بعدی و نیز خلفای عباسی با راه و رسم معاویه و یزید بود. این خلیفگان، برخلاف معاویه و یزید، ائمه علیهم السلام را، حد اقل در ابتدای کار و در ظاهر، بر بیعت زوری مجبور نساختند؛ در حالی که معاویه و به ویژه یزید، چنین کار خطایی را، با لطایف الحیل و اصرار فراوان، انجام دادند. البته خلیفگان بعدی اموی و عباسی هم در نهایت با احساس خطری که می کردند به راه های مختلف، مخالفان را، از جمله ائمه اطهار علیهم السلام را، از سر راه خود، با ترسی که داشتند، بر می داشتند.
✅خلاصه: امام حسین علیه السلام و ائمه اطهار علیهم السلام هیچگاه به بیعت نامشروع با خلیفگان اموی و عباسی نپیوستند. اما در مقابل چنین موضع مدنی و خردمندانه ائمه اطهار علیهم السلام، یزید با احساس خطر فراوان در همان ابتدا امام حسین علیه السلام را به قتل رساند و دیگر خلیفگان با شیوه های دیگر همان کار نامشروع را درباره امامان معصوم علیهم السلام که استقلال از خلافت را برای خود محفوظ نگه داشته بودند، انجام دادند.
۲۰تیر۱۴۰۴ شفیعی
@Mahmood_shafiee

BY محمود شفیعی