محمود شفیعی

🔰امام حسین ع و نفی اطاعت اجباری

🎆از ابتدای پیدایش حکومت در جغرافیای جهان اسلام تا کنون، سه نوع نظام سیاسی متفاوت پدید آمده اند: ۱. حکومت های برخاسته از اجماع و توافق اختیاری جامعه اسلامی (بیعت همگانی آگاهانه و آزادانه) ۲‌. حکومت های برخاسته از اجماع تحمیلی و پذیرش اجباری (بیعت از روی تهدید، تطمیع و فریبکاری) ۳. حکومت های تحمیل شده بر جامعه از راه زور و شمشیر بدون توافق همگانی و حتی بدون پذیرش تحمیلی (برپایی حکومت بدون هر گونه بیعت اختیاری یا اجباری)
🌠بهترین مثال برای دولت های اسلامی از نوع اول، حکومت های پیامبر ص و علی ع است. ورود پیامبر ص به یثرب و تبدیل آن به مدینه، تشکیل حکومت در مدینه و شیوه حکمرانی آن حضرت، همگی، با مجموعه ای از توافق ها، از قبیل توافق عقبه اول و دوم، صحیفه النبی و مشورت های پیوسته آن حضرت با مردمان خود، آغاز گشت و پایان یافت.
هم چنین برپایی حکومت از سوی علی ع در مدینه و استمرار آن در کوفه، با خواهش عموم مردم و نخبگان درجه اول آن روز که از اقصی نقاط جهان اسلام، برای شورش بر ضد عثمان، در مدینه گرد آمده بودند، صورت گرفت.
🎇در درجه ای پایین تر تاسیس خلافت بعد از وفات پیامبر ص و روی کار آمدن سه خلیفه اول، کم و بیش، از راه بیعت خصوصی و عمومی، پا گرفت. شکل گیری این حکومت ها، علی رغم پایین بودن عیار بیعت اختیاری درباره خلافت سه گانه، رضایت حداقلی را فراهم ساخته بود. حداقل دو خلیفه اول با رعایت اصول شریعت و بسط عدالت، حکمرانی خود را به پذیرش عملی از روی طیب خاطر، پیوند زدند.
🎆نوع دوم از نظام های سیاسی را بنی امیه در جهان اسلام بدعت گذاشتند. به ویژه، معاویه، فرزندش یزید را با مجموعه ای از بیعت های زوری و با تهدید ها و تطمیع های فراوان، به جانشینی برگماشت. معاویه از سال ۵۴ هجری تا ۶۰ هجری که درگذشت، در مدت شش سال توانست سران مهم جامعه بزرگ اسلامی در مکه، مدینه، عراق و شام را، به جز تعدادی از بزرگان صحابه در مدینه، از جمله عبدالله بن زبیر، عبد الرحمن بن ابی بکر، عبد الله بن عمر و حسین ابن علی ع، به تن دادن بر بیعت با فرزند ناخلف خود، یزید، مجبور سازد.
به این ترتیب، بیعت، رضایت و پذیرش اختیاری حاکم پس از این تاریخ، فرو ریخت و حکومت های ظاهر ساز و فریبکار در لباس دین، بر جهان اسلام چیره گشتند و تا پایان خلافت عباسیان ادامه یافتند. این حکومت ها در ظاهر مدعی خلافت بودند و در واقع از منطق سلطنت پیروی می کردند. در این نوع حکمرانی، حکومت و حاکمان بر جامعه مالکیت پیدا می کنند و فرمانروایان حکومت را به جای حکمت و عدالت، بر تحکم و استبداد استوار می سازند.
🎆حکومت های ظاهرگرای بنا شده بر رضایت های دروغین، به تدریج واسطه پدیداری حکومتهای نوع سوم در جهان اسلام گشتند. دولت های نوع سوم حکومت هایی هستند که از بیعت ظاهری مبتنی بر زر و زور و تزویر هم گذشتند و حکمرانی برپایه غلبه را بر جهان اسلام تحمیل کردند. از زمان چیره شدن مغول ها بر جهان اسلام، کم و بیش، سلطنت های استبدادی در جهان اسلام سرنوشت مسلمانان را به دست گرفتند و پادشاهی را به عنوان تنها گزینه حکومت و حکمرانی نهادینه ساختند.
🌅امام حسین ع که در خانه وحی، ایمان، عدالت، صداقت، عقل و دانش و اخلاق، تربیت شده بود، نمی توانست بر وارونه شدن ارزش های سیاسی، با سکوت و پذیرش عملی، مهر تایید بزند. امام حسین ع، به ناچار، بیعت برخاسته از تهدید، تطمیع و تزویر را هم در سطح گفتار و هم در عرصه کردار به چالش کشید و برای روشن ماندن چراغ حقیقت در تاریخ اسلام و نشان دادن معیار مناسب برای حکومت حق و باطل، جان عزیزش را فدا کرد. بزرگ ترین درس سیاسی آن حضرت بر مسلمانان امروز این است که با حکومت های استبدادی سرسازگاری واگذارند و به سوی دولتی برخاسته از اراده عمومی پر گشایند. دین سوزی بزرگترین قربانی حاکمان و حکومت هایی است که بنام اسلام یا بدون آن، در کشورهای مسلمان بر اریکه قدرت نشسته اند.
۷تیر ۱۴۰۴ شفیعی
@Mahmood_shafiee

👍2

www.tgoop.com/mahmood_shafiee/391

163 viewsedited  Jun 28 at 19:57

🔰امام حسین ع و نفی اطاعت اجباری

🎆از ابتدای پیدایش حکومت در جغرافیای جهان اسلام تا کنون، سه نوع نظام سیاسی متفاوت پدید آمده اند: ۱. حکومت های برخاسته از اجماع و توافق اختیاری جامعه اسلامی (بیعت همگانی آگاهانه و آزادانه) ۲‌. حکومت های برخاسته از اجماع تحمیلی و پذیرش اجباری (بیعت از روی تهدید، تطمیع و فریبکاری) ۳. حکومت های تحمیل شده بر جامعه از راه زور و شمشیر بدون توافق همگانی و حتی بدون پذیرش تحمیلی (برپایی حکومت بدون هر گونه بیعت اختیاری یا اجباری)
🌠بهترین مثال برای دولت های اسلامی از نوع اول، حکومت های پیامبر ص و علی ع است. ورود پیامبر ص به یثرب و تبدیل آن به مدینه، تشکیل حکومت در مدینه و شیوه حکمرانی آن حضرت، همگی، با مجموعه ای از توافق ها، از قبیل توافق عقبه اول و دوم، صحیفه النبی و مشورت های پیوسته آن حضرت با مردمان خود، آغاز گشت و پایان یافت.
هم چنین برپایی حکومت از سوی علی ع در مدینه و استمرار آن در کوفه، با خواهش عموم مردم و نخبگان درجه اول آن روز که از اقصی نقاط جهان اسلام، برای شورش بر ضد عثمان، در مدینه گرد آمده بودند، صورت گرفت.
🎇در درجه ای پایین تر تاسیس خلافت بعد از وفات پیامبر ص و روی کار آمدن سه خلیفه اول، کم و بیش، از راه بیعت خصوصی و عمومی، پا گرفت. شکل گیری این حکومت ها، علی رغم پایین بودن عیار بیعت اختیاری درباره خلافت سه گانه، رضایت حداقلی را فراهم ساخته بود. حداقل دو خلیفه اول با رعایت اصول شریعت و بسط عدالت، حکمرانی خود را به پذیرش عملی از روی طیب خاطر، پیوند زدند.
🎆نوع دوم از نظام های سیاسی را بنی امیه در جهان اسلام بدعت گذاشتند. به ویژه، معاویه، فرزندش یزید را با مجموعه ای از بیعت های زوری و با تهدید ها و تطمیع های فراوان، به جانشینی برگماشت. معاویه از سال ۵۴ هجری تا ۶۰ هجری که درگذشت، در مدت شش سال توانست سران مهم جامعه بزرگ اسلامی در مکه، مدینه، عراق و شام را، به جز تعدادی از بزرگان صحابه در مدینه، از جمله عبدالله بن زبیر، عبد الرحمن بن ابی بکر، عبد الله بن عمر و حسین ابن علی ع، به تن دادن بر بیعت با فرزند ناخلف خود، یزید، مجبور سازد.
به این ترتیب، بیعت، رضایت و پذیرش اختیاری حاکم پس از این تاریخ، فرو ریخت و حکومت های ظاهر ساز و فریبکار در لباس دین، بر جهان اسلام چیره گشتند و تا پایان خلافت عباسیان ادامه یافتند. این حکومت ها در ظاهر مدعی خلافت بودند و در واقع از منطق سلطنت پیروی می کردند. در این نوع حکمرانی، حکومت و حاکمان بر جامعه مالکیت پیدا می کنند و فرمانروایان حکومت را به جای حکمت و عدالت، بر تحکم و استبداد استوار می سازند.
🎆حکومت های ظاهرگرای بنا شده بر رضایت های دروغین، به تدریج واسطه پدیداری حکومتهای نوع سوم در جهان اسلام گشتند. دولت های نوع سوم حکومت هایی هستند که از بیعت ظاهری مبتنی بر زر و زور و تزویر هم گذشتند و حکمرانی برپایه غلبه را بر جهان اسلام تحمیل کردند. از زمان چیره شدن مغول ها بر جهان اسلام، کم و بیش، سلطنت های استبدادی در جهان اسلام سرنوشت مسلمانان را به دست گرفتند و پادشاهی را به عنوان تنها گزینه حکومت و حکمرانی نهادینه ساختند.
🌅امام حسین ع که در خانه وحی، ایمان، عدالت، صداقت، عقل و دانش و اخلاق، تربیت شده بود، نمی توانست بر وارونه شدن ارزش های سیاسی، با سکوت و پذیرش عملی، مهر تایید بزند. امام حسین ع، به ناچار، بیعت برخاسته از تهدید، تطمیع و تزویر را هم در سطح گفتار و هم در عرصه کردار به چالش کشید و برای روشن ماندن چراغ حقیقت در تاریخ اسلام و نشان دادن معیار مناسب برای حکومت حق و باطل، جان عزیزش را فدا کرد. بزرگ ترین درس سیاسی آن حضرت بر مسلمانان امروز این است که با حکومت های استبدادی سرسازگاری واگذارند و به سوی دولتی برخاسته از اراده عمومی پر گشایند. دین سوزی بزرگترین قربانی حاکمان و حکومت هایی است که بنام اسلام یا بدون آن، در کشورهای مسلمان بر اریکه قدرت نشسته اند.
۷تیر ۱۴۰۴ شفیعی
@Mahmood_shafiee

BY محمود شفیعی