Пра дрэнныя даследванні, няўважлівых даследчыкаў, клікбэйт і адзінокіх жанчын

#statistics #everyday

За апошнія некалькі дзён можна было натыкнуцца на інфармацыю пра даследванне аб тым, што “незамужныя жанчыны - самая шчаслівая група насельніцтва”. Навіну падхапілі беларускія інфармацыйных парталы: тутбай, куку, сіцідог. Таксама, навіна выклікала шмат агрэсіўных срачаў у твітэры і фб (лінкаў не будзе).

Паразмаўляем пра дрэнныя даследванні, няўважлівых даследчыкаў, клікбэйт, а таксама пра тое, чаму схільнасць шукаць падтрымкі сваіх нарматыўных пазіцый ў эмпірычных, навуковых даследваннях - не самая лепшая ідэя.

Пачнем з апошняга. У грамадстве існуе звычка апеляваць да аўтарытэта навукі. Само па сабе гэта добра - навуковыя даследванні з’яўляюцца добрым метадам вырашэння эмпірычных пытанняў. Але навука не адказвае на нарматыўныя пытанні і нам усім трэба адвыкаць яе такім чынам выкарыстоўваць. Вам абсалютна не трэба даследванне пра тое, што адзінокія больш шчаслівыя, калі вы адзінокія і шчаслівыя. І абсалютна дакладна не трэба бегчы развадзіцца, калі вы такое даследванне пабачылі. Не трэба чакаць даследванняў пра тое, што геі маюць правы, жанчына - чалавек, а келіх віна ў дзень зніжае рызыку сардэчных захворванняў. Проста накаціце віна.

Цяпер пра канкрэтнае даследванне. Агулам, плыня happiness research - рэч даволі маргінальная. Шмат хто не ўспрымае яе ўсур’ёз. Але гэтае даследванне выдзяляецца нават на фоне. Ягоны асноўны тэзіс, “незамужныя жанчыны больш шчаслівыя”, базуецца на тым факце, што замужныя больш шчаслівыя толькі тады, калі супруг побач, а калі адсутнічае (“spouse is absent”) - рэзка робяцца больш няшчаснымі.

Камічнасць сітуацыі ў тым, што аўтары карысталіся не сваімі дадзенымі, а дадзенымі American Time Use Survey. І інтэрпрэтавалі графу “spouse is absent” менавіта так - як тое, што супруг зараз знаходзіцца не побач (“spouse wasn't in the room when the question was asked"). Правільная інтэрпрэтацыя гэтай графы - супруг жыве асобна (“spouse isn't in the household”). Тобок, аўтары насамрэч параўналі незамужных жанчын з замужнымі, але ад якіх сыйшоў муж. Наўмысна не прыдумаеш.

Гэта ўсё даволі відавочна, калі проста паглядзець на дадзеныя (яны публічна даступныя): усяго ў апытанні 91690 чалавек са статусам “Married”, прычым толькі 2737 - са статусам “partner in the houshold: none” (каля 3%), тады як для людзей са статусам “Divorced” гэтая лічба складае 90%. Для тых, хто ведае R (карысная рэч, раю ўсім), код для атрымання лічбаў ніжэй:

library(atus)
library(tidyverse)
atus::atuscps %>% 
inner_join(., atus::atusresp) %>%
  group_by(marital, partner_hh) %>% 
  summarize(cnt = n())

Таксама выглядае, што шмат хто спрабуе зрабіць з гэтага і падобных даследванняў кіраўніцтва да дзення. Гэта дрэнная ідэя. Як з пункту гледжання навуковай метадалогіі, так і з пункту гледжання штодзённай практыкі - сямейны статус не раздаецца выпадкова ў лабараторыі сямейных статусаў. Сямейны статус абіраецца, кожным чалавекам, сыходзячы з непарыўнай прасціны асабістай гісторыі. Узровень шчасця, натуральна, таксама звязаны з асабістасцю гісторыі, калі толькі вам не падаецца, што вы можаце ўзгадаць, як пахне карбамазепін і прэпараты літыя.

Мы ведаем, што карэляцыя не роўная прычынна-следчай сувязі. Зараз самы час ужыць веды на практыцы. Будзем карыстацца карэляцыямі для прыняцця рашэнняў аб істотных інтэрвенцыях. Чаму даследчыкам шчасця можна, а нам нельга. Для пачатку, трэба адмовіцца ад абязбольваючых – тыя, хто іх прымае, як правіла больш няшчасныя ў моманце, чым тыя, хто не. Цяжкія і доўгія медыцынскія працэдуры я б таксама адмяніў – ні для каго не сакрэт, што людзі, якія на іх ходзяць, жывуць крыху карацей і крыху горш. Бесчалавечая практыка рассякання па вуліцах пажарных машын павінна сыйсці – нават дзіцёнку вядома, што гратэскны і насмешлівы гук пажарнай сірэны цягне за сабой сум, горач і боль. Вершынёй нашага рэфарматарскага трыўмфу стане прымусовае пратэзаванне шырокіх колаў насельніцтва – як паказвае жыццё, усе, хто чакалі пратэзаў, былі ім вельмі радыя. Thank you for the Nobel Prize.