در قبرن جز تو از کسی سؤال نمی شود
هیچ کس جز خودت محاسبه نخواهد شد

هیچ دوست و عزیزی ذره ای از عذاب تو را به دوش نخواهند کشید!

تنها خواهی بود، تنها از تو سؤال می‌شود، به تنهایی محاسبه می‌شوی، و تنها و در نهایت ذلت مقابل پروردگارت می‌ایستی، در حالیکه هیچ کسی همراهت نیست تا پشتیبانت باشد

پس به آنهایی که امروز  در اطرافت هستند مغرور نشو و فریب قدرت و شکست ناپذیری خودت را نخور!

زیرا سلامتی‌ات، قدرتت، مصونیتت، همه چیز فرسوده می شود و از بین می رود!

آنهایی که باطل را برایت زینت می دهند، آنهایی که برایت چاپلوسی می کنند، آنهایی که برایت دست می زنند، آنهایی که بذر حقد و کینه را نسبت به صالحان در قلبت میکارند و تو را به دشمنی با اهل ایمان تشویق می‌کنند،همه‌ی آن‌ها در آن روز از تو فرار می‌کنند

پس خودت را برای روزی آماده کن که به تو گفته شود: فلان پسر فلان،به  محضر خداوند جبار بیاید

و آنگاه یا با اختیار قبول خواهی کرد و یا به زور  به آن‌جا کشیده می شوی، با سری خمیده، ترسان و لرزان، بی آنکه بدانی چه  چیزی انتظارت را می‌کشد...

خودت را آماده کن...
و آخرتت را به دنیای دیگران نفروش

محتوای خوب مانند آب است، بالاخره راهش را پیدا می‌کند. اگر یک جا جلوی آن را بگیرند از جای دیگر نفوذ می‌کند. و بلکه بالاتر از آن، من گمان می‌کنم آب زلال حتی اگر در چشمه‌ای محصور باشد یابنده دارد. مطلوب است، یعنی طالب دارد. مسئله یافته شدن، مسئله زمان است.

محتوای خوب حتی می‌تواند به شکلی دیگر در جای دیگر متولد شود. شاید کلمات تو در قلب نویسنده‌ای دیگر تخمیر شود و از درخت دیگری با رنگی دیگر شکوفه بزند. مانند بذرافشانی گیاهان که حاصل سفر بذرها، در سرزمین‌های دیگر سر برمی‌آورد.


پروژه‌هایم | My Project

اگر از همه ناامید شده‌ای این فرصت خیلی خوبی برای آموختن توکل است. درست است که این امید از روی نا امیدی به دیگران است ولی حاصلش که بالاخره خوب است. جایی شیخ الاسلام گفته‌اند: «گشایش هنگام قطع امید از خلق فرا می‌رسد». (مجموع الفتاوی) چرا؟ چون امید به خالق وقتی کامل می‌شود که امید به خلق کاملا قطع شود. گفته‌اند حتی اگر فکر می‌کنی راه داری طوری دعا کن که انگار بیچاره‌ای.

بزرگسالی و پدر و مادر شدن خیلی عجیب است. حتی همان یک روزی که به دلیل بیماری کار نکرده‌ای عذاب وجدان داری و خیالت راحت نیست چون نگاه خانواده به دستان توست. مادری که خود بیمار است اما نمی‌تواند کارهای خانه را انجام ندهد و پدری که حالش خیلی خوب نیست ولی مجبور است با همان وضعیت به سر کار برود چون حتی همان یک روز کار نکردن هم خانواده‌اش را با مشکل مواجه خواهد کرد.

برای همین است که انسان‌ها هرچه سنشان بالاتر می‌رود متوکل‌تر هم می‌شوند. خیلی‌ها را می‌بینی که در مجردی و جوانی چندان حواسشان نیست، چون هنوز نمی‌دانند ستون دیگران شدن چگونه است. تو بی‌امید شده‌ای چون امید دیگران به توست و این بی‌امید شدن بهانهٔ توکل می‌شود.

.

لابه‌لای‌دلواپسی‌هایمان‌باخودمان‌تکرارکنیم
"اَفُوض‌اَمری‌الی‌الله"
+کارم‌رابه‌خدامیسپارم..🤍🙂



cнαɴɴεℓ↝ @kolbeh_EhsAs3
.

٠
‏آدمی به مرور آرام می‌گیرد
بزرگ میشود ‏بالغ میشود
و پای اشتباهاتش می‌ایستد
‏گذشته‌اش را قبول می‌کند،
نادیده‌اش نمی‌گیرد
‏می‌فهمد که زندگی یک موهبت است،
یک غنیمت است ‏یک نعمت است
و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!
‏اصلا از یک جایی به بعد حال آدم خودش خوب می‌شود


cнαɴɴεℓ↝ @kolbeh_EhsAs3
٠

🍁

وقتی شاد و خرم هستی به ژرفای قلبت نظر کن تا ببینی که این قلب همان است که تو را غمگین کرده بود.

و هنگامی که غم بر تو چیره شده است باز در قلب خود نگاه کن تا ببینی که به راستی در فراق آنچه قلبت را از شادی پر کرده بود گریه می‌کنی.

بعضی گویند شادی از غم عظیم‌تر است. بعضی گویند چنین نیست، بلکه غم بر شادی چیرگی دارد. اما من با تو می‌گویم که غم و شادی از هم جدایی‌ناپذیرند. آنها با هم نزد تو می‌آیند و هنگامی که یکی از آن دو در کنارت نشسته است، بیاد آر که آن دیگری نیز در بستر تو به خواب رفته است!

@kolbeh_EhsAs3
.

-
«هیچ چیز حالت را خوب نخواهد کرد جز فاصله... فاصله از همه چیز.»

چرا بهشت را هم مانند دنیا محدود می‌بینی؟

خداوند متعال در قرآن فرموده است: {لَهُمْ مَّا یَشَآءُوْنَ فِیْهَا} (آنان در بهشت هرآنچه بخواهند برایشان فراهم است) و در ادامه می‌فرماید: {وَلَدَیْنَا مَزِیْدٌ} (و بیشتر از آن [نیز] نزد ما هست). هرچه بخواهند! و تازه چیزهایی هم هست که در تصور ما نمی‌گنجد و {نزد ما بیشتر [هم] هست}. از جمله دیدن حق تعالی که بالاترین نعمت بهشت است.

تا می‌توانی بهشتت را بساز و بدان که هرچه بدی در این دنیا هست، آنجا نیست. نا امنی، خیانت، دزدی... هر چیز بدی که فکرش را بکنی... مگر ما همین جهان عاری از بدی را نمی‌خواستیم؟

خب بهشت همان جهان است! آنهایی هم که باعث زشتی این جهان شده‌اند پی کارشان می‌روند. یا جهنمی می‌شوند، یا برای مدتی تنبیه می‌شوند و یا اگر دچار شرک نشده‌اند بخشیده خواهند شد و وقتی بهشتی شدند دیگر بهشتی‌اند! بماند که هر بهشتی سرزمین مخصوص خودش را دارد... آنجا پادشاهی توست! در سرزمین تو کسی نیست جز آنهایی که خودت می‌خواهی و آنچه خودت می‌خواهی. هر چه نمی‌خواهی آنجا نیست و هر چه بخواهی هست. هرچه واقعا شادی‌آور است و دارای لذت است. به بهشتت فکر کن و برایش کاری کن!

با این حال باید درباره این «هر آنچه بخواهند» توضیحی بدهم. برخی از خواسته‌هایی که ممکن است به ذهن برخی برسد، ناشی از انحرافات این دوران است. مثلا شاید کسی با خودش بگوید من می‌خواهم برهنه باشم. برهنگی در هیچ دورانی یک مزیت و یک آرزو نبوده. مردم در شهرها و در تمدن‌ها پوشیده بوده‌اند و زیبا پوشیدن را همواره دوست داشته‌اند و برهنگی همانطور که در قرآن آمده نخستین تنبیه آدم و حوا بود. برهنگی کنونی یک شرایط ساختگی است که ناشی از تبلیغات و صنعت مد و سینما است. دقیقا داستان آن پادشاه لخت است.

و حتی بیهودگی و لغو... بهشت سرزمین خوشی‌های خاصی است. لذت بردن در عین معنا. خوشی‌هایی که به بیهودگی و پوچی لذت‌های اهل دنیا شباهتی ندارد. حتی در آیات وصف بهشت می‌توان وصف کسانی که بهشتی می‌شوند را دید. یعنی خود آیات وصف بهشت می‌گویند چه کسانی شایسته آن سرزمین هستند. مثلا در وصف مؤمنان آمده که: {وَالَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ} [مؤمنون: ۳] (و آنان که از بیهودگی [در گفتار و کردار] رویگردانند) و در وصف بهشتیان آمده که: {لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا} [نبأ: ۳۵] (در آنجا نه سخن بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی). از بیهودگی دوری گزیدند، تا بیهودگی نشنوند. بهشتی بودن وصفی است که می‌شود از دنیا با خود داشت. حتی با نگاه به وصف زنان بهشتی می‌توان به برخی از ویژگی‌های زنانی که بهشتی خواهند شد پی برد.

پس خواسته‌های بهشتیان بر اساس همان فطرت صحیح انسانی و بر اساس ذات بهشتی آنان است نه بر اساس بیهودگی دنیا و بی‌بند و باری کافرانه صد سال اخیر. در بهشت چیزی ضد فطرت و ضد اخلاق وجود ندارد.