حسن مجیدیان

کاغذِ مستراح در کنار دسته گل!

"در نظر اول عجیب است که گناهان خود ما خیلی کمتر شریرانه به نظر می آید تا گناهان دیگران. تصور می کنم دلیلش این است که ما تمام شرایطی را که سبب وقوع گناهان ما گشته است می دانیم و بنابراین موفق می شویم که همان گناهی را که نمی توانیم بر سایرین ببخشاییم، بر خود ببخشیم.
بین مردم تفاوت زیاد نیست. همه مردم آش درهم جوشی از بزرگی و کوچکی، از تقوی و گناه، از نجابت و پستی هستند. من به سهم خود تصور نمی کنم که از اغلب مردم بهتر یا بدتر باشم، ولی می دانم که اگر همه اعمال دوره عمرم و تمام افکاری که از مغزم گذشته می نوشتم، جهانیان مرا همچون غول هرزگی و فساد به نظر می آوردند.
در شگفتم که چگونه کسی چون در افکارش تأمل کند، روی محکوم کردن دیگران را دارد. وقتی می شنوم قضات از فراز کرسی هاشان به زبانی فصیح از اخلاق سخن می رانند، از خود می پرسم که چگونه برای اینها امکان داشته است که انسان بودن خویش را، چنان که از سخنان شان بر می آید به کلی فراموش کنند. آرزو می کنم جناب قاضی در اُلد بِیلی در کنار دسته گلش، دسته ای کاغذ مخصوص مستراح نیز می گذاشت. این کاغذها به خاطرش می آورد که او نیز مثل هر کس دیگری یک انسان است."

▪️حاصل عمر: سامرست موآم، ترجمه عبدالله آزادیان، سازمان کتابهای جیبی، 1343، ص 53.
@irajrezaie

https://www.tgoop.com/ha_mim1377

Telegram

حسن مجیدیان

یادداشت ها و انتخاب های حسن مجیدیان
ارتباط از طریق :
@hamim1361

👍1

www.tgoop.com/ha_mim1377/4996

593 viewsحا.میم, May 4, 2022 at 16:51

کاغذِ مستراح در کنار دسته گل!

"در نظر اول عجیب است که گناهان خود ما خیلی کمتر شریرانه به نظر می آید تا گناهان دیگران. تصور می کنم دلیلش این است که ما تمام شرایطی را که سبب وقوع گناهان ما گشته است می دانیم و بنابراین موفق می شویم که همان گناهی را که نمی توانیم بر سایرین ببخشاییم، بر خود ببخشیم.
بین مردم تفاوت زیاد نیست. همه مردم آش درهم جوشی از بزرگی و کوچکی، از تقوی و گناه، از نجابت و پستی هستند. من به سهم خود تصور نمی کنم که از اغلب مردم بهتر یا بدتر باشم، ولی می دانم که اگر همه اعمال دوره عمرم و تمام افکاری که از مغزم گذشته می نوشتم، جهانیان مرا همچون غول هرزگی و فساد به نظر می آوردند.
در شگفتم که چگونه کسی چون در افکارش تأمل کند، روی محکوم کردن دیگران را دارد. وقتی می شنوم قضات از فراز کرسی هاشان به زبانی فصیح از اخلاق سخن می رانند، از خود می پرسم که چگونه برای اینها امکان داشته است که انسان بودن خویش را، چنان که از سخنان شان بر می آید به کلی فراموش کنند. آرزو می کنم جناب قاضی در اُلد بِیلی در کنار دسته گلش، دسته ای کاغذ مخصوص مستراح نیز می گذاشت. این کاغذها به خاطرش می آورد که او نیز مثل هر کس دیگری یک انسان است."

▪️حاصل عمر: سامرست موآم، ترجمه عبدالله آزادیان، سازمان کتابهای جیبی، 1343، ص 53.
@irajrezaie

https://www.tgoop.com/ha_mim1377

BY حسن مجیدیان