حسن مجیدیان

درباره ی برنامه ی زندگی پس از زندگی

در نقد تجربیات نزدیک به مرگ و مزایا و خطرات آن نکته ای وجود دارد که بنده در نقد ناقدان از جمله استاد امینی نژاد و استاد امینی خواه و سایرین کمتر دیدم ولی اهمیت فوق العاده ای دارد و باید خیلی روی آن تاکید شود.

تجربیات نزدیک به مرگ عمدتا در لایه مثالی_برزخی عالم واقع می شود. از سوی دیگر در نسبت با سه لایه فعل، صفت و ذات در وجود انسان عالم برزخ تناسب بیشتری با لایه صفات دارد.
به همین دلیل عمده تجربه گران در مشاهدات خود با پیامدهای فعل و برخی صفات خود مواجه می شوند و خیلی کمتر با پیامد عقاید که ناظر به مرحله ذات است مواجه می شوند.
ثمره مثبت گزارش این تجربیات اینست که مخاطبین روی آثار اعمال و صفات خود مثل حق الناس حساس تر می شوند اما آسیب پنهان، محتمل و خطرناک آن اینست که احساس کنند عقاید و معتقدات دینی و شرایع ناظر به تثبیت عقاید مثل نماز و روزه و ... خیلی موضوعیت ندارد. در حالی که اهمیت این امور در تجربیات عمیق تر قیامتی و روحی و نه برزخی مشخص می شود که فراتر از مشاهده عمده تجربه گران است.
این به نظر بنده مهمترین آسیب بسط این تجربیات است که البته اگر مورد توجه و تذکر قرار گیرد قابل مدیریت است.
در مجموع به نظر می رسد این تجربیات برای القای قیامت باوری در جامعه بسیار بسیار مفید است و از مصادیق ذکر است ولی نباید به گونه ای القا شود که مشاهده گر تا ته عمق عالم را دیده بلکه باید توسط عالمان دینی این مطلب مکررا تذکر داده شود که اینها تجربیات تنها لایه های ابتدایی از باطن هزار لایه هستی است.

این چالش در سلوک عرفانی هم وجود دارد که سالک گاه با رسیدن به مشاهدات و قدرت های برزخی گمان کند به نهایت عرفان رسیده و همین امر منشا نقص و گمراهی های بزرگی می شود. حالا این مسئله سلوکی می تواند با بسط این تجربیات بروز اجتماعی یابد.
✍ دکتر خانی

https://www.tgoop.com/ha_mim1377

Telegram

حسن مجیدیان

یادداشت ها و انتخاب های حسن مجیدیان
ارتباط از طریق :
@hamim1361

www.tgoop.com/ha_mim1377/4957

5.09K viewsحا.میم, Apr 16, 2022 at 11:32

درباره ی برنامه ی زندگی پس از زندگی

در نقد تجربیات نزدیک به مرگ و مزایا و خطرات آن نکته ای وجود دارد که بنده در نقد ناقدان از جمله استاد امینی نژاد و استاد امینی خواه و سایرین کمتر دیدم ولی اهمیت فوق العاده ای دارد و باید خیلی روی آن تاکید شود.

تجربیات نزدیک به مرگ عمدتا در لایه مثالی_برزخی عالم واقع می شود. از سوی دیگر در نسبت با سه لایه فعل، صفت و ذات در وجود انسان عالم برزخ تناسب بیشتری با لایه صفات دارد.
به همین دلیل عمده تجربه گران در مشاهدات خود با پیامدهای فعل و برخی صفات خود مواجه می شوند و خیلی کمتر با پیامد عقاید که ناظر به مرحله ذات است مواجه می شوند.
ثمره مثبت گزارش این تجربیات اینست که مخاطبین روی آثار اعمال و صفات خود مثل حق الناس حساس تر می شوند اما آسیب پنهان، محتمل و خطرناک آن اینست که احساس کنند عقاید و معتقدات دینی و شرایع ناظر به تثبیت عقاید مثل نماز و روزه و ... خیلی موضوعیت ندارد. در حالی که اهمیت این امور در تجربیات عمیق تر قیامتی و روحی و نه برزخی مشخص می شود که فراتر از مشاهده عمده تجربه گران است.
این به نظر بنده مهمترین آسیب بسط این تجربیات است که البته اگر مورد توجه و تذکر قرار گیرد قابل مدیریت است.
در مجموع به نظر می رسد این تجربیات برای القای قیامت باوری در جامعه بسیار بسیار مفید است و از مصادیق ذکر است ولی نباید به گونه ای القا شود که مشاهده گر تا ته عمق عالم را دیده بلکه باید توسط عالمان دینی این مطلب مکررا تذکر داده شود که اینها تجربیات تنها لایه های ابتدایی از باطن هزار لایه هستی است.

این چالش در سلوک عرفانی هم وجود دارد که سالک گاه با رسیدن به مشاهدات و قدرت های برزخی گمان کند به نهایت عرفان رسیده و همین امر منشا نقص و گمراهی های بزرگی می شود. حالا این مسئله سلوکی می تواند با بسط این تجربیات بروز اجتماعی یابد.
✍ دکتر خانی

https://www.tgoop.com/ha_mim1377

BY حسن مجیدیان