حسن مجیدیان

Forwarded from عقل آبی | صدّیق قطبی

شنیدنی‌ست سرانجام کار دیدن‌ها
نگه به گوش بَدَل کن که عالمْ آواز است
بیدل

به همراه خانواده آمده‌اند به روستای سنگده مازندران. می‌گوید سکوت اینجا، سکوت عدمی نیست. سکوت ایجابی است. انگار در دل این سکوت، چیزی می‌تپد. حقیقتی در تقلا است تا خود را بر ما بنمایاند.
آری، همه‌ی سکوت‌ها از یک نوع نیستند. سکوت‌هایی هستند که در آن خروش و جنبش هستی پیدا است. در آن تراوش معنا است.

عدم‌ از سُرمه ‌جوشانده‌ست‌ شور محفل امکان
تأمل کن خموشی تا کجاها گفتگو دارد
جهان ‌بزمی‌ست‌، نفرین ‌و ستایش‌ نغمهٔ سازش
سراپا گوش باید بود دنیا گفتگو دارد
بیدل دهلوی

〰️〰️〰️

پدرم می‌گوید مردی عامی و بی‌سواد از مرحوم هارون شفیقی، نویسنده و شاعر عنبران می‌پرسد: تو همه‌ی قرآن را خوانده‌ای؟ می‌گوید آری. می‌پرسد: معنای همه قرآن را هم می‌دانی؟ پاسخ می‌دهد: آری. آن وقت از سر شگفتی و ناباوری بر دست خود می‌زند و می‌گوید: چطور نمرده‌ای؟

یاد آن آیه‌‌ی قرآن می‌افتم که می‌گفت اگر این کلام را بر کوه نازل می‌کردیم خاشع می‌گشت و از هم فرومی‌پاشید(حشر، ۲۱).
گاهی آدم حیرت می‌کند که چطور در حضور کلمات روشن و معانی بلند از خود بی‌خود نشده و همچنان به زندگی معمول و عادی خود ادامه می‌دهد. و یا به تعبیر آن مرد ظاهراً عامی، چطور در برابر آنها نمرده است؟

@sedigh_63

www.tgoop.com/ha_mim1377/4890

225 viewsحا.میم, Mar 27, 2022 at 13:41

شنیدنی‌ست سرانجام کار دیدن‌ها
نگه به گوش بَدَل کن که عالمْ آواز است
بیدل

به همراه خانواده آمده‌اند به روستای سنگده مازندران. می‌گوید سکوت اینجا، سکوت عدمی نیست. سکوت ایجابی است. انگار در دل این سکوت، چیزی می‌تپد. حقیقتی در تقلا است تا خود را بر ما بنمایاند.
آری، همه‌ی سکوت‌ها از یک نوع نیستند. سکوت‌هایی هستند که در آن خروش و جنبش هستی پیدا است. در آن تراوش معنا است.

عدم‌ از سُرمه ‌جوشانده‌ست‌ شور محفل امکان
تأمل کن خموشی تا کجاها گفتگو دارد
جهان ‌بزمی‌ست‌، نفرین ‌و ستایش‌ نغمهٔ سازش
سراپا گوش باید بود دنیا گفتگو دارد
بیدل دهلوی

〰️〰️〰️

پدرم می‌گوید مردی عامی و بی‌سواد از مرحوم هارون شفیقی، نویسنده و شاعر عنبران می‌پرسد: تو همه‌ی قرآن را خوانده‌ای؟ می‌گوید آری. می‌پرسد: معنای همه قرآن را هم می‌دانی؟ پاسخ می‌دهد: آری. آن وقت از سر شگفتی و ناباوری بر دست خود می‌زند و می‌گوید: چطور نمرده‌ای؟

یاد آن آیه‌‌ی قرآن می‌افتم که می‌گفت اگر این کلام را بر کوه نازل می‌کردیم خاشع می‌گشت و از هم فرومی‌پاشید(حشر، ۲۱).
گاهی آدم حیرت می‌کند که چطور در حضور کلمات روشن و معانی بلند از خود بی‌خود نشده و همچنان به زندگی معمول و عادی خود ادامه می‌دهد. و یا به تعبیر آن مرد ظاهراً عامی، چطور در برابر آنها نمرده است؟

@sedigh_63

BY حسن مجیدیان