حسن مجیدیان

در بدر قریش آمده بودند که یک بار و برای همیشه پیروز شوند و چشم فتنه را از حدقه بیرون بکشند. گروه سازمان‌یافته‌ی زنان به رهبری هند همراه مردان بودند که یکی از ماموریت‌های آنان تشویق و تحریض مردان به نبرد بود.
این دسته برای تشویق، دسته‌جمعی شعر می‌خواندند و در لحظه‌های حساس نبرد به فرمان ابوسفیان شور می‌گرفتند «اعل هبل اعل هبل».
در این شرایط مسلمانان گمان می‌کردند شمشیر زدن کافی است. تا آنجا که فریاد رسول الله بلند شد که «الله اعلي واجل» و فرمان داد که دیگران نیز این شعار را تکرار کنند. برای مسلمانان این کار آسانی نبود. به قول امروزی دلشان نمی‌خواست با زن‌ها دهان به دهان شوند. اما ابوسفیان پیش از آن‌ها اهمیت و خطر این شعار را دریافت و بلافاصله شعار بعدی را ساز کرد که توحید را به عنوان نقطه ضعف مسلمانان هدف گرفته بود «انّ لنا العزّي ولا عزّي لكم». باز رسول الله تنها کسی بود که متوجه جنگ روانی ابوسفیان بود و بلافاصله نقطه‌ی قوت بودن توحید را فریاد زد که «الله مولانا ولا مولا لكم».
ترسیدن از این که صدا بلند کنید، خفیض و محفوظ راه رفتن، شیک و مودب و مجلسی بودن، دستورهای روزگار آسایش است نه روزگار جهاد و نه روزگار مجاهدت.
رسول‌الله نه ابا داشت که فریاد بزند «الله اکبر» نه گمان می‌کرد «جنگ فقط شمشیر، باقی بازی است». امیر مومنان وقتی سراپا گل‌آلوده از چاه بیرون می‌آمد، وقتی بر شوهر تندخوی بدرفتار شمشیر می‌کشید به دنبال خفض و محافظت نبود، نه این که بلد نبود، می‌دانست این‌جا جای مجاهدت یا جهاد است نه جای خفض و محافظت.
بسیار عجیب است که آدم‌ها وسط جنگ باشند و نگران این باشند که مبادا یکی که می‌گذرد آنان را تندخو بنامد. جنگ سراسر تندخویی است. «من دهن به دهن زن نمی‌گذارم» و «من دهان نمی‌آلایم» دروازه‌ی شکست در جنگ روانی و بعد تمام جنگ است.
این مثال‌ها از صدر اسلام است، چون ما این فرهنگ را خوب می‌شناسیم و بارها مرور کرده‌ایم وگرنه در هر گوشه از تاریخ و جغرافیا مثال برای استراتژی‌های جنگ روانی و شکست حاصل از غفلت آن‌ها کم نیست.
در نهایت، چند تاک‌شو ببینید. پرت کردن لیوان، بطری آب، کفش، خودکار، و چیزهایی از این دست امری است که کم اتفاق نمی‌افتد. دست به یقه شدن و پس گردنی و لگد هم. نه این که روال رایج این باشد، اما فضای بحث فضایی چنان جدی و خشن است که گاه به اینجا هم می‌کشد. این تصور مانیکور کرده از گفت‌وگو که «ماچ کنیم، بغل کنیم، گپ بزنیم، مهربون و بوجی‌بوجی باشیم» توهمی است که نه کارکرد دارد نه رواج.
کورش علیانی
https://www.tgoop.com/ha_mim1377

Telegram

حسن مجیدیان

یادداشت ها و انتخاب های حسن مجیدیان
ارتباط از طریق :
@hamim1361

www.tgoop.com/ha_mim1377/4717

236 viewsحا.میم, Nov 16, 2021 at 07:22

در بدر قریش آمده بودند که یک بار و برای همیشه پیروز شوند و چشم فتنه را از حدقه بیرون بکشند. گروه سازمان‌یافته‌ی زنان به رهبری هند همراه مردان بودند که یکی از ماموریت‌های آنان تشویق و تحریض مردان به نبرد بود.
این دسته برای تشویق، دسته‌جمعی شعر می‌خواندند و در لحظه‌های حساس نبرد به فرمان ابوسفیان شور می‌گرفتند «اعل هبل اعل هبل».
در این شرایط مسلمانان گمان می‌کردند شمشیر زدن کافی است. تا آنجا که فریاد رسول الله بلند شد که «الله اعلي واجل» و فرمان داد که دیگران نیز این شعار را تکرار کنند. برای مسلمانان این کار آسانی نبود. به قول امروزی دلشان نمی‌خواست با زن‌ها دهان به دهان شوند. اما ابوسفیان پیش از آن‌ها اهمیت و خطر این شعار را دریافت و بلافاصله شعار بعدی را ساز کرد که توحید را به عنوان نقطه ضعف مسلمانان هدف گرفته بود «انّ لنا العزّي ولا عزّي لكم». باز رسول الله تنها کسی بود که متوجه جنگ روانی ابوسفیان بود و بلافاصله نقطه‌ی قوت بودن توحید را فریاد زد که «الله مولانا ولا مولا لكم».
ترسیدن از این که صدا بلند کنید، خفیض و محفوظ راه رفتن، شیک و مودب و مجلسی بودن، دستورهای روزگار آسایش است نه روزگار جهاد و نه روزگار مجاهدت.
رسول‌الله نه ابا داشت که فریاد بزند «الله اکبر» نه گمان می‌کرد «جنگ فقط شمشیر، باقی بازی است». امیر مومنان وقتی سراپا گل‌آلوده از چاه بیرون می‌آمد، وقتی بر شوهر تندخوی بدرفتار شمشیر می‌کشید به دنبال خفض و محافظت نبود، نه این که بلد نبود، می‌دانست این‌جا جای مجاهدت یا جهاد است نه جای خفض و محافظت.
بسیار عجیب است که آدم‌ها وسط جنگ باشند و نگران این باشند که مبادا یکی که می‌گذرد آنان را تندخو بنامد. جنگ سراسر تندخویی است. «من دهن به دهن زن نمی‌گذارم» و «من دهان نمی‌آلایم» دروازه‌ی شکست در جنگ روانی و بعد تمام جنگ است.
این مثال‌ها از صدر اسلام است، چون ما این فرهنگ را خوب می‌شناسیم و بارها مرور کرده‌ایم وگرنه در هر گوشه از تاریخ و جغرافیا مثال برای استراتژی‌های جنگ روانی و شکست حاصل از غفلت آن‌ها کم نیست.
در نهایت، چند تاک‌شو ببینید. پرت کردن لیوان، بطری آب، کفش، خودکار، و چیزهایی از این دست امری است که کم اتفاق نمی‌افتد. دست به یقه شدن و پس گردنی و لگد هم. نه این که روال رایج این باشد، اما فضای بحث فضایی چنان جدی و خشن است که گاه به اینجا هم می‌کشد. این تصور مانیکور کرده از گفت‌وگو که «ماچ کنیم، بغل کنیم، گپ بزنیم، مهربون و بوجی‌بوجی باشیم» توهمی است که نه کارکرد دارد نه رواج.
کورش علیانی
https://www.tgoop.com/ha_mim1377

BY حسن مجیدیان