tgoop.com/ha_mim1377/4515
Last Update:
به‌نام خدا
👈🏼 یک سال قبل از این که محمود صارمی و دیگر دیپلمات‌های ایرانی را در کنسولگری مزارشریف و در 17 مرداد 1377 شهید کنند، خبرنگاری را شروع کرده بودم. از همان سال‌ها یکی از شیرین‌ترین تبریک‌ها و هدیه‌ها توی همین روز نصیبم می‌شد. حس می‌کردم خانواده و دوستانم یادشان هست که من خبرنگارم. همین شیرینی باعث شد هیچگاه، حتی در زمانی که دبیر روزنامه و مدیرکل خبرگزاری بودم، دست از خبرنگاری و برنامه‌های پوششی برندارم.
هنوز هم، ضبط خبرنگاری، همدم سفرهای شهری و برون‌شهریِ من برای تهیه گفتگو و گزارش است. هنوز هم همان حول و ولا در دلم هست که با سوژه‌ها چگونه روبرو شوم و با چه ترفندی کلمات را از اعماق وجود طرف مقابلم استخراج کنم.
من هیچگاه «خبرنگار پشت میزی» نبودم اما در عین حال، با برخی امتیازات برای این گروه اجتماعی، مخالفم.
اساسا چه دلیلی دارد منِ خبرنگار زودتر از کسی که پیک موتوری است، مایه‌کوبی شوم؟ مگر خون من از کارگران ساختمانیِ سر چهارراه رنگین‌تر است؟ اصلا چه معنایی دارد که واکسنِ من زودتر از آشپزها و تاکسی‌دارها تزریق شود؟!...
👈🏼 من در این 24 سال خبرنگاری، هیچ امتیاز ویژه‌ای دریافت نکردم و با این که به خاطر شغلم، مجبور به مراوده با افراد گوناگون و فعالیت در جامعه هستم، همچنان در انتهای صف واکسیناسیون منتظر می‌مانم؛ چه این که اساسا شاید هیچگاه واکسن نزنم...
m.rashidi6090
@bikhanande
BY حسن مجیدیان
Share with your friend now:
tgoop.com/ha_mim1377/4515