Giltaj

سرمقاله شماره 180 گیله وا ( پاییز 1403)

✅ پشت دیوار مهربانی

گاهی آدم از خودش بدش می آید وقتی که احساس میکند ناخودآگاه باعث شده حسی غیرانسانی در انسان دیگر برانگیخته. شده وقتی بخواهید کار خیری کنید نتیجه شر از آن عاید شود؟ یک چنین حسی هفته پیش به من دست داد و نتیجه کارم مایه افسوس من شد، آنگاه که تعداد زیادی لباس و کفش و کیف قابل استفاده و به روز اما اضافه بر نیاز را با هدف خیر به جایی به نام دیوار مهربانی بردم.
نزدیک آدرسی که داده بودند رسیدم. چندین ماشین کنار خیابان پارک شده بود و عده ای هم - بیشتر زن و پسرهای نوجوان- روی جدول و کنار دیوار نشسته بودند، انگار منتظر من یا کسی بودند. به محض این که به محل مزبور و دیوار موصوف نزدیک شدم از همه طرف در محاصره عده ای قرار گرفتم. پرزورترین و قلدرترین آن ها دیگران را کنار زد و در ماشین را باز کرد و بسته ها را برداشت و بی آن که تشکر کند یا کلمه ای حرف بزند رفت. زن ها و پسرهای جوان هم دنبال او دویدند.
از پشت آینه ماشین دیدم میانشان دعوا شده و زد و خورد درگرفته است. لابد بر سر تصاحب یا تقسیم آن چه برده بودم. غنائمی که بی جنگ و جدل بدست آورده بودند اما بر سر تقسیم آن به جنگ و جدال پرداختند. یک لحظه احساس پشیمانی و شرم از خود کردم.
راستی من چه کردم؟ نه فقط موجب خیر نشدم که شرّ بپا کردم. لحظه ای فکر کردم با این ترتیب هیچ یک از اقلام و اجناس فوق به نیازمندش نرسیده، بلکه بعد از یک وارسی مختصر، عیناً به یکی از ماشین های پارک شده منتقل شد. آن که به واقع نیازمند بود گویا اصلاً در این جمع حضور نداشت، یا قادر به تداوم حضور در آن جا نبود یا توسط مافیای مهربانی! پیش تر از محل رانده شده بود. انگار مهربانی هم پوست انداخته است و همچون هر واژه دیگری از قاموس لغات فارسی جدا شده است، قلب تعریف شده است، تحریف شده است.
@giltaj✅✅✅

👍5👏2

www.tgoop.com/giltaj/3307

486 viewsedited  Nov 15, 2024 at 18:44

سرمقاله شماره 180 گیله وا ( پاییز 1403)

✅ پشت دیوار مهربانی

گاهی آدم از خودش بدش می آید وقتی که احساس میکند ناخودآگاه باعث شده حسی غیرانسانی در انسان دیگر برانگیخته. شده وقتی بخواهید کار خیری کنید نتیجه شر از آن عاید شود؟ یک چنین حسی هفته پیش به من دست داد و نتیجه کارم مایه افسوس من شد، آنگاه که تعداد زیادی لباس و کفش و کیف قابل استفاده و به روز اما اضافه بر نیاز را با هدف خیر به جایی به نام دیوار مهربانی بردم.
نزدیک آدرسی که داده بودند رسیدم. چندین ماشین کنار خیابان پارک شده بود و عده ای هم - بیشتر زن و پسرهای نوجوان- روی جدول و کنار دیوار نشسته بودند، انگار منتظر من یا کسی بودند. به محض این که به محل مزبور و دیوار موصوف نزدیک شدم از همه طرف در محاصره عده ای قرار گرفتم. پرزورترین و قلدرترین آن ها دیگران را کنار زد و در ماشین را باز کرد و بسته ها را برداشت و بی آن که تشکر کند یا کلمه ای حرف بزند رفت. زن ها و پسرهای جوان هم دنبال او دویدند.
از پشت آینه ماشین دیدم میانشان دعوا شده و زد و خورد درگرفته است. لابد بر سر تصاحب یا تقسیم آن چه برده بودم. غنائمی که بی جنگ و جدل بدست آورده بودند اما بر سر تقسیم آن به جنگ و جدال پرداختند. یک لحظه احساس پشیمانی و شرم از خود کردم.
راستی من چه کردم؟ نه فقط موجب خیر نشدم که شرّ بپا کردم. لحظه ای فکر کردم با این ترتیب هیچ یک از اقلام و اجناس فوق به نیازمندش نرسیده، بلکه بعد از یک وارسی مختصر، عیناً به یکی از ماشین های پارک شده منتقل شد. آن که به واقع نیازمند بود گویا اصلاً در این جمع حضور نداشت، یا قادر به تداوم حضور در آن جا نبود یا توسط مافیای مهربانی! پیش تر از محل رانده شده بود. انگار مهربانی هم پوست انداخته است و همچون هر واژه دیگری از قاموس لغات فارسی جدا شده است، قلب تعریف شده است، تحریف شده است.
@giltaj✅✅✅

BY Giltaj