tgoop.com/gholow2/1302
Last Update:
برداشت های غلط از اباحه غلات و صوفیه
نزد برخی چنین رویکردی وجود دارد که اباحی بودن برخی از سران غلو را با عمل نسبی ایشان به برخی از مظاهر فقه انکار می کنند.
در برابر باید گفت از اساس اباحی گری سران فرقه های اباحی اسلامی عموماً به شکل اباحه کامل ظهور نداشته است. و عالمان سلف هم در نسبت اباحه به این سران هرگز چنین ادعایی نداشته اند که این غالیان اظهار عمومی اباحه را به حد اعلای خود رسانده و یا در فضای عمومی به فسق و فجور و ترک واجبات می پرداخته اند. روشن است که فضای اجتماع اسلامی و حتی برخی جوامع غیر اسلامی هم محدودیت های بسیاری برای اباحیان می آفرید. بر این اساس طبیعی است که کلمات و روش اباحیان در این راستا دوگانه و یا دست کم گاه دو پهلو باشد.
علاوه بر موردی که در بالا آمد، به عنوان شاهدی دیگر از این دست در کتب نصیری حقائق اسرار الدین، الرسالة المصریة، دیوان خصیبی و... در عین اباحی گری و تجویز صریح شرب خمر، شطرنج، غنا و... دعوی زهد و تقوا نیز دارند. نصیریان در عین رد بعضی از ضروریات فقه و کلام و تاریخ با توجیهات بی پایه، حتی در این موارد هم مدعی اند هیچ حدیثی را تکذیب نمی کنند. چنانکه مثلاً خود روایات حرمت خمر را در آثارشان آورده، اما آن را ناظر به شرب آن با نا اهلان شمرده اند! (نمونه: حرانی، حقائق اسرار الدین، ص137و139؛ بغدادیف الرسالة المصریة، ص598-603 و...)
در کتاب رجال کشی و تهذیب شیخ طوسی در کنار نسبت اباحه به غالیان خطابی آرایی فقهی نیز به ایشان نسبت داده شده است. (نمونه: تهذيب الأحكام، تحقيق خرسان، ج2، ص: 33، 254، ج4، ص318، ج9، ص49 و...)
نمونه جالب دیگر از دوگانگی روش اباحیان گزارش برخی از معاصران ابوسعید ابوالخیر در مورد اوست که گاه ترک نماز می کرده و هزار رکعت یک جا می خوانده است. (ابن حزم، الفصل في الملل و الأهواء و النحل، ج3، ص: 123)
در ميان غیر غالیان نیز جریان مرجئه که از جهتی مایل اباحه دانسته شده است، خود نمایندگانی در فقه داشته است.
غرض از این نکات آن که روش برخی از کتمان گران معاصران نصیری که برای ادعای اباحی نبودن سران غلو به مواردی از روایت حرمت برخی از محرمات توسط آن و یا حضور موردی در مسجد و... استناد می کنند، سخت سست بنیان است.
@gholow2
BY غلوپژوهی
Share with your friend now:
tgoop.com/gholow2/1302