اندیشه | taraneh.T

رفاه مادی

لیبرالیسم آموزه‌ای است که کاملاً به رفتار انسان‌ها در این جهان می‌پردازد. در نهایت، هدفی جز ارتقای رفاه مادی آن‌ها ندارد و مستقیماً به نیازهای درونی، معنوی و متافیزیکی آن‌ها نمی‌پردازد. لیبرالیسم به انسان‌ها شادی و رضایت را وعده نمی‌دهد، بلکه تنها بیشترین میزان ممکن از ارضای آن دسته از خواسته‌هایی را که می‌توان از طریق امور دنیوی برآورده کرد، هدف خود قرار می‌دهد.

اغلب به لیبرالیسم خرده گرفته شده که نگرشی صرفاً مادی‌گرایانه و بیرونی نسبت به امور دنیوی و گذرا دارد. گفته می‌شود که زندگی انسان تنها در خوردن و آشامیدن خلاصه نمی‌شود. نیازهای والاتر و مهم‌تری از غذا، نوشیدنی، سرپناه و پوشاک وجود دارند. حتی بزرگ‌ترین ثروت‌های مادی نیز نمی‌توانند انسان را خوشحال کنند؛ آن‌ها درون او، یعنی روحش را، خالی و ناآرام باقی می‌گذارند. جدی‌ترین اشتباه لیبرالیسم این بوده که چیزی برای ارائه به آرمان‌های عمیق‌تر و والاتر انسان نداشته است.

اما منتقدانی که چنین سخن می‌گویند، نشان می‌دهند که درکی ناقص و مادی‌گرایانه از این نیازهای والاتر دارند. سیاست اجتماعی، با ابزارهایی که در اختیار دارد، می‌تواند انسان‌ها را ثروتمند یا فقیر کند، اما هرگز نمی‌تواند آن‌ها را خوشحال سازد یا درونی‌ترین اشتیاق‌های آن‌ها را برآورده کند. در اینجا تمام راه‌حل‌های بیرونی شکست می‌خورند. تنها کاری که سیاست اجتماعی می‌تواند انجام دهد، حذف علل بیرونی درد و رنج است؛ می‌تواند سیستمی ایجاد کند که گرسنگان را سیر کند، برهنگان را بپوشاند و بی‌خانمانان را سرپناه دهد.

خوشبختی و رضایت به غذا، پوشاک و سرپناه وابسته نیست، بلکه بیش از هر چیز، به آنچه یک انسان در درون خود گرامی می‌دارد بستگی دارد. لیبرالیسم از سر بی‌اعتنایی به امور معنوی نیست که صرفاً بر رفاه مادی انسان تمرکز دارد، بلکه از این باور سرچشمه می‌گیرد که والاترین و عمیق‌ترین جنبه‌های انسان را نمی‌توان با هیچ مقررات بیرونی لمس کرد. لیبرالیسم تنها به دنبال ایجاد رفاه بیرونی است، زیرا می‌داند که ثروت معنوی و درونی نمی‌تواند از بیرون به انسان عطا شود، بلکه تنها از درون قلب او نشأت می‌گیرد. لیبرالیسم چیزی جز فراهم کردن شرایط بیرونی برای توسعه زندگی درونی را هدف قرار نمی‌دهد.

و تردیدی نیست که فرد نسبتاً مرفه در قرن بیستم بسیار آسان‌تر از فردی در قرن دهم، که مدام درگیر دغدغه تأمین حداقل معاش برای بقا یا تهدیدات دشمنانش بود، می‌تواند نیازهای معنوی خود را برآورده کند.

لیبرالیسم در سنت کلاسیک
#لودویگ_فون_میزس

👍33

www.tgoop.com/fl_sisi/1010

3.56K viewsFeb 13 at 14:32

رفاه مادی

لیبرالیسم آموزه‌ای است که کاملاً به رفتار انسان‌ها در این جهان می‌پردازد. در نهایت، هدفی جز ارتقای رفاه مادی آن‌ها ندارد و مستقیماً به نیازهای درونی، معنوی و متافیزیکی آن‌ها نمی‌پردازد. لیبرالیسم به انسان‌ها شادی و رضایت را وعده نمی‌دهد، بلکه تنها بیشترین میزان ممکن از ارضای آن دسته از خواسته‌هایی را که می‌توان از طریق امور دنیوی برآورده کرد، هدف خود قرار می‌دهد.

اغلب به لیبرالیسم خرده گرفته شده که نگرشی صرفاً مادی‌گرایانه و بیرونی نسبت به امور دنیوی و گذرا دارد. گفته می‌شود که زندگی انسان تنها در خوردن و آشامیدن خلاصه نمی‌شود. نیازهای والاتر و مهم‌تری از غذا، نوشیدنی، سرپناه و پوشاک وجود دارند. حتی بزرگ‌ترین ثروت‌های مادی نیز نمی‌توانند انسان را خوشحال کنند؛ آن‌ها درون او، یعنی روحش را، خالی و ناآرام باقی می‌گذارند. جدی‌ترین اشتباه لیبرالیسم این بوده که چیزی برای ارائه به آرمان‌های عمیق‌تر و والاتر انسان نداشته است.

اما منتقدانی که چنین سخن می‌گویند، نشان می‌دهند که درکی ناقص و مادی‌گرایانه از این نیازهای والاتر دارند. سیاست اجتماعی، با ابزارهایی که در اختیار دارد، می‌تواند انسان‌ها را ثروتمند یا فقیر کند، اما هرگز نمی‌تواند آن‌ها را خوشحال سازد یا درونی‌ترین اشتیاق‌های آن‌ها را برآورده کند. در اینجا تمام راه‌حل‌های بیرونی شکست می‌خورند. تنها کاری که سیاست اجتماعی می‌تواند انجام دهد، حذف علل بیرونی درد و رنج است؛ می‌تواند سیستمی ایجاد کند که گرسنگان را سیر کند، برهنگان را بپوشاند و بی‌خانمانان را سرپناه دهد.

خوشبختی و رضایت به غذا، پوشاک و سرپناه وابسته نیست، بلکه بیش از هر چیز، به آنچه یک انسان در درون خود گرامی می‌دارد بستگی دارد. لیبرالیسم از سر بی‌اعتنایی به امور معنوی نیست که صرفاً بر رفاه مادی انسان تمرکز دارد، بلکه از این باور سرچشمه می‌گیرد که والاترین و عمیق‌ترین جنبه‌های انسان را نمی‌توان با هیچ مقررات بیرونی لمس کرد. لیبرالیسم تنها به دنبال ایجاد رفاه بیرونی است، زیرا می‌داند که ثروت معنوی و درونی نمی‌تواند از بیرون به انسان عطا شود، بلکه تنها از درون قلب او نشأت می‌گیرد. لیبرالیسم چیزی جز فراهم کردن شرایط بیرونی برای توسعه زندگی درونی را هدف قرار نمی‌دهد.

و تردیدی نیست که فرد نسبتاً مرفه در قرن بیستم بسیار آسان‌تر از فردی در قرن دهم، که مدام درگیر دغدغه تأمین حداقل معاش برای بقا یا تهدیدات دشمنانش بود، می‌تواند نیازهای معنوی خود را برآورده کند.

لیبرالیسم در سنت کلاسیک
#لودویگ_فون_میزس

BY اندیشه | taraneh.T