سرای فرزندان ایران.

🍃🌹🍃

اگر شاهنامه نبود ایران چه می‌شد؟
(ابوالفضل خطیبی- شاهنامه‌پژوه‌ و پژوهشگر زبان و ادب پارسی)

اگر بگوییم، چنانچه شاهنامه نبود، ایران و زبان پارسی نبود، گزافه‌گویی کرده‌ایم.
پیش از شاهنامه فردوسی چندین شاهنامه منثور و منظوم پرداخته شد و زبان پارسی از چنان آمادگی برخوردار بود که شاهکاری چون شاهنامه فردوسی خلق شود.
از سوی دیگر برخی پژوهندگان بر آنانند که زبان پارسی بدین سبب از میان نرفت و زبان عربی بر خلاف کشورهایی چون عراق و مصر و شمال آفریقا که جای زبان‌های بومی را گرفت، آن را از میدان به‌در نکرد که برپایه خانواده‌ها زبانی دیگری(هند و اروپایی) وابسته می‌شد و زبان‌های کشورهای گشوده شده دیگر از خانواده زبان عربی بودند.
این نگرش نیز با برخی شواهد تاریخی چندان همخوانی ندارد. از جمله اینکه یونانیان پس از تازش اسکندر و تثبیت قدرت سیاسی خود در ایران، نتوانستند زبان یونانی را که هم‌خانواده زبان‌های ایرانی بود، برای روزگاران درازی ماندگار سازند و پس از اسلام هم زبان ترکی که از خانواده دیگری بود، در آذربایجان رواج کامل یافت و جای زبان پارسی را در
گفتگو گرفت. از این‌رو، به هیچ روی نمی‌توان شیفتگی ایرانیان به زبان پارسی و شاهنامه را در درازای تاریخ و هنایش آنها را بر ماندگاری زبان پارسی و هویت ایرانی نادیده انگاشت.
وختی شاهنامه هست، ینی میهن یکپارچه در ذهن و نهاد ایرانیان هست، ینی زبان پارسی هست. پس، هر پاسخی به این پرسش، شاید ما را از راستی دور سازد، و به این پرسش می‌توانیم به سادگی پاسخ بگوییم که شاهنامه در ماندگاری زبان پارسی و زنده کردن هویت ایرانی در هزار سال گذشته چه نقشی داشت؟
شاهنامه میهن ایرانیان بود، در زمانی‌که آواره بودند و امروز هم وطن بسیاری از ایرانیان دور از وطنی است که آن سوی مرزهای ایران با یاد و نام ایران و زبان پارسی زندگی می‌کنند و نفس می‌کشند.
در هنگامی‌که هر گوشه‌ای از این خاک عزیز به‌دست حکومت‌گر خودکامه‌ای افتاده بود و این حکومت‌گران به سوی یکدیگر تاخت و تاز می‌کردند و گرده‌های دشت‌های ایران هنوز از سم‌ ضربه‌های اسبان اینان می‌لرزد، ایرانیان در شاهنامه، مام میهن را در آغوش می‌کشیدند و به دنبال فرصتی بودند تا یکپارچگی را به ایران بازگردانند و بازگرداندند.
در آن زمانه وانفسای کشت و کشتار و گرسنگی و مرگ با طاعون که زخم‌های عمیقی بر پیکر ایران سر باز کرده بود، ایرانیان، ایرانِ باشکوه را در شاهنامه جستجو می‌کردند.
آفرین بر بانو گلرخسار صفی‌آوا، چامه‌سرای برجسته تاجیک که چه نیک سروده است:
شاهنامه وطن است
وطن بی‌مرگی
آری، آری،
شاهنامه وطن است!
وطنی کز من و تو،
نتوانند به شمشیر و به تزویر، ربودن.
بن‌مایه:
باشگاه شاهنامه پژوهان- سیامک فاضلی.
فـرهـنـگ نـژاده ایـران کـهـن.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
          🌾🦅🌾🦅🌾🦅

www.tgoop.com/farzandan_parsi/31017

383 viewsMay 15 at 06:49

🍃🌹🍃

اگر شاهنامه نبود ایران چه می‌شد؟
(ابوالفضل خطیبی- شاهنامه‌پژوه‌ و پژوهشگر زبان و ادب پارسی)

اگر بگوییم، چنانچه شاهنامه نبود، ایران و زبان پارسی نبود، گزافه‌گویی کرده‌ایم.
پیش از شاهنامه فردوسی چندین شاهنامه منثور و منظوم پرداخته شد و زبان پارسی از چنان آمادگی برخوردار بود که شاهکاری چون شاهنامه فردوسی خلق شود.
از سوی دیگر برخی پژوهندگان بر آنانند که زبان پارسی بدین سبب از میان نرفت و زبان عربی بر خلاف کشورهایی چون عراق و مصر و شمال آفریقا که جای زبان‌های بومی را گرفت، آن را از میدان به‌در نکرد که برپایه خانواده‌ها زبانی دیگری(هند و اروپایی) وابسته می‌شد و زبان‌های کشورهای گشوده شده دیگر از خانواده زبان عربی بودند.
این نگرش نیز با برخی شواهد تاریخی چندان همخوانی ندارد. از جمله اینکه یونانیان پس از تازش اسکندر و تثبیت قدرت سیاسی خود در ایران، نتوانستند زبان یونانی را که هم‌خانواده زبان‌های ایرانی بود، برای روزگاران درازی ماندگار سازند و پس از اسلام هم زبان ترکی که از خانواده دیگری بود، در آذربایجان رواج کامل یافت و جای زبان پارسی را در
گفتگو گرفت. از این‌رو، به هیچ روی نمی‌توان شیفتگی ایرانیان به زبان پارسی و شاهنامه را در درازای تاریخ و هنایش آنها را بر ماندگاری زبان پارسی و هویت ایرانی نادیده انگاشت.
وختی شاهنامه هست، ینی میهن یکپارچه در ذهن و نهاد ایرانیان هست، ینی زبان پارسی هست. پس، هر پاسخی به این پرسش، شاید ما را از راستی دور سازد، و به این پرسش می‌توانیم به سادگی پاسخ بگوییم که شاهنامه در ماندگاری زبان پارسی و زنده کردن هویت ایرانی در هزار سال گذشته چه نقشی داشت؟
شاهنامه میهن ایرانیان بود، در زمانی‌که آواره بودند و امروز هم وطن بسیاری از ایرانیان دور از وطنی است که آن سوی مرزهای ایران با یاد و نام ایران و زبان پارسی زندگی می‌کنند و نفس می‌کشند.
در هنگامی‌که هر گوشه‌ای از این خاک عزیز به‌دست حکومت‌گر خودکامه‌ای افتاده بود و این حکومت‌گران به سوی یکدیگر تاخت و تاز می‌کردند و گرده‌های دشت‌های ایران هنوز از سم‌ ضربه‌های اسبان اینان می‌لرزد، ایرانیان در شاهنامه، مام میهن را در آغوش می‌کشیدند و به دنبال فرصتی بودند تا یکپارچگی را به ایران بازگردانند و بازگرداندند.
در آن زمانه وانفسای کشت و کشتار و گرسنگی و مرگ با طاعون که زخم‌های عمیقی بر پیکر ایران سر باز کرده بود، ایرانیان، ایرانِ باشکوه را در شاهنامه جستجو می‌کردند.
آفرین بر بانو گلرخسار صفی‌آوا، چامه‌سرای برجسته تاجیک که چه نیک سروده است:
شاهنامه وطن است
وطن بی‌مرگی
آری، آری،
شاهنامه وطن است!
وطنی کز من و تو،
نتوانند به شمشیر و به تزویر، ربودن.
بن‌مایه:
باشگاه شاهنامه پژوهان- سیامک فاضلی.
فـرهـنـگ نـژاده ایـران کـهـن.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
          🌾🦅🌾🦅🌾🦅

BY سرای فرزندان ایران.