tgoop.com/faghadkhada9/78503
Last Update:
أَنَا الْفَقِيرُ إِلَى رَبِّ الْبَرِيَّاتِ
أَنَا الْمُسَيْكِينُ فِي مَجْمُوعِ حَالَاتِي
أَنَا الظَّلُومُ لِنَفْسِي وَهِيَ ظَالِمَتِي
وَالْخَيْرُ إِنْ يَأْتِنَا مِنْ عِنْدِهِ يَأْتِي
من آن نیازمند پروردگار آفریدگانم. من آن بینوا در تمام احوالم. من آن ستم‌کار بر نفس خویشم و نفس نیز ستم‌ها بر من دارد و خیر هم اگر رسد از جانب پروردگار رسد.
این دو بیت، ابتدای شعری از ابن تیمیّه است که ابن قیّم در «مدارج السالکین» (۲/۲۰۰) از او نقل کرده و گفته که «در آخر عمرش قاعده‌ای در تفسیر به خط خویش برایم فرستاد و پشتش این ابیات که به خط ایشان و سرودۀ خودشان است بود»، و ابن عبدالهادی در «العقود الدرية» (ص۴۵۰) می‌گوید که ابن تیمیه، ابیات یادشده را زمانی که در قلعه محبوس بود سروده است، و عُلَیمی در «المنهج الأحمد» (۵/۳۸) آورده که این ابیات در آخرین روزهای زندگی‌اش سروده شده‌اند.
در میانۀ آن می‌گوید:
وَالْفَقْرُ لِي وَصْفُ ذَاتِ لَازِمٍ أَبَدًا
كَمَا الْغِنَى أَبَدًا وَصْفٌ لَهُ ذَاتِي
نیازمندی برای من وصفی ذاتی و بایسته و همیشگی است، همان‌گونه که بی‌نیازی وصف ذاتی و همیشگی اوست.
BY الله رافراموش نکنید
Share with your friend now:
tgoop.com/faghadkhada9/78503