روزنوشت‌های احسان محمدی

🥀 شیک و مُد روز «درد» بکش!

✍️ احسان محمدی

◼️افسردگی، دل‌شکستگی، سوگ، طلاق، شکست‌های روحی ... این‌ها دیگر پدیده‌های خصوصی نیستند؛ تبدیل به محتوای تزئینی و قابل اشتراک شده‌اند.

🎉 جشن طلاق می‌گیریم. می‌رقصیم، شمع روشن می‌کنیم، کیک می‌بُریم و با لبخند از پایان یک رابطه‌ی شکست‌خورده در شبکه‌های اجتماعی عکس می‌گذاریم.

#طلاق شاید برای بعضی‌ها واقعاً رهایی باشد، اما برخی حتی از این رنح هم «فرصتی‌ برای دیده شدن» خلق می‌کنند. بغض در قاب شیکِ درد. مثل بچه‌ای که کُتک می‌خورد اما با چشم‌های پر اشک و لبی که می‌لرزد، می‌گوید اصلاً هم درد نداشت!

🪦 در مراسم سوگواری، دوربین به اندازه جمعیت هست. آرایش می‌کنیم، لباس‌های تیره‌ی برند می‌پوشیم، می‌رویم بالای سنگ مزار، سلفی می‌گیریم، یا از دیگران می‌خواهیم چند لحظه دوربین را نگه دارند تا لحظه‌ی گریه‌ی شیکمان ثبت شود.

سوگ، دیگر فقط لحظه‌ی خلوت و فروپاشی نیست؛ یک محتوای قابل آپلود است.

💔 در شکست عشقی، موزیک ترند زیر ویدیوها می‌گذاریم. فیلتر اشک و غم، کپشن‌های پُر آه، و یک چهره‌ی غمگین اما جذاب... طوری که انگار شکست، نه یک فروپاشی روانی، بلکه یک «ژانر» در اینستاگرام است.

ما داریم یاد می‌گیریم درد بکشیم، اما شیک. حتی رنج هم باید فیلتر داشته باشد.

🎭 ظرفیت روانی آدم‌ها برای تحمل رنج شبیه هم نیست. آدم‌هایی که عمیقاً رنج می‌برند، معمولاً سکوت می‌کنند. نمی‌نویسند، نمی‌گویند، دوربین را روشن نمی‌کنند، درون خودشان می‌خزند. مثل چاهی قدیمی درون خودشان فرو می‌ریزند. شاید چون یاد گرفته‌اند درد واقعی را نمی‌شود قاب گرفت. آن‌هایی که فریاد نمی‌زنند، شاید بیش از همه به #حمایت نیاز دارند، نه لایک.

❌ این یادداشت علیه «ابراز احساسات» نیست؛ علیه «صحنه‌سازی درد» است. علیه آنکه حتی زخم‌ها را هم به مسابقه‌ی توجه تبدیل کرده‌ایم.

📱نمایشی شدن غم لزوماً از روی دروغ یا ریا نیست؛ گاهی تلاشی‌ست برای بقا در جامعه‌ای که «فقط صدای بلند را می‌شنود» و «غم پنهان» را بی‌اهمیت می‌داند.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که «دیده شدن» مساوی با «ارزش» تلقی می‌شود. غم هم یکی از ابزارهای جلب توجه شده، چون درد، احساس همدلی برمی‌انگیزد و واکنش‌هایی مانند لایک، کامنت و بازنشر به همراه دارد.
در عصر جدید اگر فریاد نزنی، انگار اصلاً اتفاقی نیفتاده است و گاهی فکر می‌کنیم «شاید اگر اشک‌هایم زیباتر ثبت شوند، کسی بفهمد چه می‌کشم.»

📱 شبکه‌های اجتماعی ما را ترغیب می‌کنند که حتی برای گریه‌کردن هم اول نور را تنظیم کنیم، بعد یک موسیقی پر احساس انتخاب کنیم و بعد زمان مناسب برای انتشار را بیابیم. و وای به حال کسی که نتواند رنجش را «جذاب» نشان دهد... او، حتی در غم هم دیده نمی‌شود.

◼️ نکته نگران کننده ماجرا اما این است که ما با دیدن مکرر تصاویر سوگ، طلاق، گریه و رنج در فضای مجازی، به این نوع نمایش‌ها عادت می‌کنیم.

❌ این رفتار اول «تابو» بود، بعد «تِرند» شد و حالا کاملاً «عادی» تلقی می‌شود و در نتیجه این تکرار و عادی شدن «درد تنهایی انسان عمیق‌تر خواهد شد».
🖋 @ehsanmohammadi95

www.tgoop.com/ehsanmohammadi95/9448

11.1K viewsedited  Jun 11 at 11:12

🥀 شیک و مُد روز «درد» بکش!

✍️ احسان محمدی

◼️افسردگی، دل‌شکستگی، سوگ، طلاق، شکست‌های روحی ... این‌ها دیگر پدیده‌های خصوصی نیستند؛ تبدیل به محتوای تزئینی و قابل اشتراک شده‌اند.

🎉 جشن طلاق می‌گیریم. می‌رقصیم، شمع روشن می‌کنیم، کیک می‌بُریم و با لبخند از پایان یک رابطه‌ی شکست‌خورده در شبکه‌های اجتماعی عکس می‌گذاریم.

#طلاق شاید برای بعضی‌ها واقعاً رهایی باشد، اما برخی حتی از این رنح هم «فرصتی‌ برای دیده شدن» خلق می‌کنند. بغض در قاب شیکِ درد. مثل بچه‌ای که کُتک می‌خورد اما با چشم‌های پر اشک و لبی که می‌لرزد، می‌گوید اصلاً هم درد نداشت!

🪦 در مراسم سوگواری، دوربین به اندازه جمعیت هست. آرایش می‌کنیم، لباس‌های تیره‌ی برند می‌پوشیم، می‌رویم بالای سنگ مزار، سلفی می‌گیریم، یا از دیگران می‌خواهیم چند لحظه دوربین را نگه دارند تا لحظه‌ی گریه‌ی شیکمان ثبت شود.

سوگ، دیگر فقط لحظه‌ی خلوت و فروپاشی نیست؛ یک محتوای قابل آپلود است.

💔 در شکست عشقی، موزیک ترند زیر ویدیوها می‌گذاریم. فیلتر اشک و غم، کپشن‌های پُر آه، و یک چهره‌ی غمگین اما جذاب... طوری که انگار شکست، نه یک فروپاشی روانی، بلکه یک «ژانر» در اینستاگرام است.

ما داریم یاد می‌گیریم درد بکشیم، اما شیک. حتی رنج هم باید فیلتر داشته باشد.

🎭 ظرفیت روانی آدم‌ها برای تحمل رنج شبیه هم نیست. آدم‌هایی که عمیقاً رنج می‌برند، معمولاً سکوت می‌کنند. نمی‌نویسند، نمی‌گویند، دوربین را روشن نمی‌کنند، درون خودشان می‌خزند. مثل چاهی قدیمی درون خودشان فرو می‌ریزند. شاید چون یاد گرفته‌اند درد واقعی را نمی‌شود قاب گرفت. آن‌هایی که فریاد نمی‌زنند، شاید بیش از همه به #حمایت نیاز دارند، نه لایک.

❌ این یادداشت علیه «ابراز احساسات» نیست؛ علیه «صحنه‌سازی درد» است. علیه آنکه حتی زخم‌ها را هم به مسابقه‌ی توجه تبدیل کرده‌ایم.

📱نمایشی شدن غم لزوماً از روی دروغ یا ریا نیست؛ گاهی تلاشی‌ست برای بقا در جامعه‌ای که «فقط صدای بلند را می‌شنود» و «غم پنهان» را بی‌اهمیت می‌داند.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که «دیده شدن» مساوی با «ارزش» تلقی می‌شود. غم هم یکی از ابزارهای جلب توجه شده، چون درد، احساس همدلی برمی‌انگیزد و واکنش‌هایی مانند لایک، کامنت و بازنشر به همراه دارد.
در عصر جدید اگر فریاد نزنی، انگار اصلاً اتفاقی نیفتاده است و گاهی فکر می‌کنیم «شاید اگر اشک‌هایم زیباتر ثبت شوند، کسی بفهمد چه می‌کشم.»

📱 شبکه‌های اجتماعی ما را ترغیب می‌کنند که حتی برای گریه‌کردن هم اول نور را تنظیم کنیم، بعد یک موسیقی پر احساس انتخاب کنیم و بعد زمان مناسب برای انتشار را بیابیم. و وای به حال کسی که نتواند رنجش را «جذاب» نشان دهد... او، حتی در غم هم دیده نمی‌شود.

◼️ نکته نگران کننده ماجرا اما این است که ما با دیدن مکرر تصاویر سوگ، طلاق، گریه و رنج در فضای مجازی، به این نوع نمایش‌ها عادت می‌کنیم.

❌ این رفتار اول «تابو» بود، بعد «تِرند» شد و حالا کاملاً «عادی» تلقی می‌شود و در نتیجه این تکرار و عادی شدن «درد تنهایی انسان عمیق‌تر خواهد شد».
🖋 @ehsanmohammadi95

BY روزنوشت‌های احسان محمدی